รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 137

“อันอัน สุขสันต์วันปีใหม่นะ” เขายกมือขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ

เธอกลับก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฟู่ซื่อถิง ฉันต้องไปแล้ว”

เมื่อเธอพูดจบเขาไม่ทันได้โต้ตอบ เธอก็ถอดแหวนเพชรออกจากนิ้ว

“ฉันคืนให้ค่ะ”

เธอยัดแหวนเพชรเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ทของเขา

“ฉันชอบคุณนะ แต่ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้อีกแล้ว” เธอเงยหน้าขึ้น นัยน์ตามีเป็นประกายน้ำตาเล็กน้อย “ในคอมพิวเตอร์ของคุณมีรูปของผู้หญิงคนนั้น ในโทรศัพท์คุณก็มีรูปของผู้หญิงคนนั้น ในใจคุณก็ต้องมีเธอด้วยเหมือนกัน ฉันยอมรับว่าคุณดีกับฉันมาก แต่คุณรักผู้หญิงคนนั้นมากกว่า ฉันจะไม่บังคับให้คุณอธิบาย และฉันก็ไม่บังคับให้คุณลืมเธอ เพราะฉันรู้ดีว่าถึงฉันจะบังคับคุณ มันก็เปล่าประโยชน์”

“เราเลิกกันเถอะ!” เธอไม่ได้ถาม ้พียงแต่บอกเขา

ร่างกายของฟู่ซื่อถิงแข็งทื่อพร้อมกับสายตาไม่เชื่อ

ก่อนที่เธอจะบอกเลิก เห็นได้ชัดว่าทั้งคู่ยังรักกันดี

ในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ ที่ผ่านมา เธอทำอาหารให้เขากินทุกวัน พาเขานอนทุกคืน...เขาคิดว่าจะรักกันแบบนี้ไปจนแก่เฒ่า

‘เธอมีความคิดที่จะเลิกกันตั้งแต่เมื่อไหร่?’

เขาเดาไม่ออกเลย

‘คงจะเป็นหลังปีใหม่’

‘หรืออาจจะเร็วกว่านั้น’

“ฉันต้องไปแล้ว เรื่องหย่า ฉันจะให้ทนายจัดการ เขาจะติดต่อคุณหลังเทศกาลตรุษจีน” ฉินอันอันยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่แก้มตัวเองแล้วถอยหลัง “ฟู่ซื่อถิง ต่อไปนี้เราไม่ต้องมาเจอกันอีก และไม่ต้องติดต่อฉันอีก! แกล้งทำเป็นว่าเราไม่เคยรู้จักกัน!”

เธอกำหมัดแน่นเพื่อกลั้นน้ำตา

ตอนที่เธอเห็นรูปถ่ายของผู้หญิงคนนั้นในคอมพิวเตอร์ของเขาครั้งแรก เธอแค่สงสัย ต่อมาเธอก็เห็นรูปถ่ายของผู้หญิงคนนั้นในโทรศัพท์ของเขาด้วย

ในโทรศัพท์ของเขามีแต่รูปผู้หญิงคนนั้น

เธอต้องเผชิญกับความจริงที่โหดร้ายนี้

ผู้ชายที่เธอรักมีผู้หญิงอีกคนอยู่ในใจ

เธอโบกแท็กซี่ข้างถนน

ก่อนจะขึ้นรถเธอก็อดไม่ได้ที่จะมองย้อนกลับไป

ข้างหลังเขาไม่มีอะไรนอกจากลมหนาวอันเงียบสงัด

เขาไม่ได้มาตามเธอมา

เหมือนที่เธอพูด ถึงเธอจะบังคับเขา เขาก็คงไม่เปิดเผยเรื่องผู้หญิงคนนั้น ยิ่งเรื่องลืมผู้หญิงคนนั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย

หยาดน้ำตาร่วงหล่น!

สี่ปีต่อมา

เมืองเอ

เวลาตีสาม

ห้องนอนใหญ่ของตระกูลฟู่

ในห้องอันเงียบสงบจู่ ๆ ก็สว่างขึ้น

ฟู่ซื่อถิงลืมตาขึ้นมาและหยิบโทรศัพท์จากโต๊ะข้างเตียง

เสียงเรียกเข้าจากศาสตราจารย์หูชิง

เขารับสายทันที

“ซื่อถิง...” เสียงอ่อนแรงของศาสตราจารย์หูชิงดังเข้ามาในโทรศัพท์ “ผม ผมว่า...ผมไม่ไหวแล้ว...เรื่องที่คุณบอกผม...มีคนหนึ่งที่สามารถช่วยคุณได้...นั่นคือลูกศิษย์ของผมเอง...เธอ เธอชื่อ...”

‘ปัง’ เสียงร่างของเขาล้มลงอย่างแรง!

ฟู่ซื่อถิงพลันลุกขึ้นจากเตียง หัวใจของเขาเหมือนจมลงในสระน้ำเย็นยะเยือก!

ไม่ว่าเขาจะเรียกชื่อศาสตราจารย์หูชิงมากแค่ไหน แต่ก็ไม่มีการตอบสนองเลย

ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงต่อมา ผู้ช่วยของศาสตราจารย์หูชิงก็โทรกลับมาหาเขา “คุณฟู่คะ ศาสตราจารย์หูชิงได้เสียชีวิตเนื่องจากอาการป่วยกะทันหัน ฉันเห็นว่าสายล่าสุดเขาโทรหาคุณ ฉันจึงอยากบอกคุณค่ะ”