รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 147

“เธอไม่ได้เปลี่ยนไปมากนักจากเมื่อสี่ปีที่แล้ว เธอยังเด็กและสวยมาก แต่นิสัยของเธอเปลี่ยนไปมากครับ” โจวจื่ออี้บอกฟู่ซื่อถิงว่าเขารู้สึกอย่างไรกับการเจอฉินอันอันในครั้งนี้ “เธอสุขุมและเด็ดขาด มีเงินเยอะมาก ในระยะเวลาแค่สี่ปี ไม่รู้ว่าเธอหาเงินมากขนาดนี้ได้ยังไง”

“ลองหาข้อมูลที่ประเทศบีก็เจอแล้ว เธอเปิดบริษัทร่วมกับคนอื่นเมื่อสามปีที่แล้ว มีชื่อว่าบริษัทเทคโนโลยีเอเอ็น ซึ่งส่วนใหญ่ผลิตและจำหน่ายโดรน น่าจะใช้ระบบที่ฉินเจี๋ยทิ้งไว้ แต่ผมได้ยินมาว่าระบบที่ฉินเจี๋ยทิ้งไว้ยังไม่สมบูรณ์ เธอคงหาคนมาทำให้ระบบมันสมบูรณ์ ไม่อย่างนั้นโดรนของเธอคงไม่ขายดีขนาดนี้”

เซิ่งเป่ยพูดพร้อมกับหยิบกองข้อมูลออกมา

“ฉินอันอันไม่ใช่ฉินอันอันที่อ่อนแอและทำอะไรไม่เป็น เหมือนสี่ปีก่อนอีกต่อไปแล้ว”

โจวจื่ออี้ “ผมไม่เคยรู้สึกว่าเธออ่อนแอและทำอะไรไม่เป็น แม้ว่าเมื่อสี่ปีที่แล้วเธอจะไม่มีเงิน แต่เธอก็ค่อนข้างเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ทำให้คุณโกรธได้ขนาดนี้”

เซิ่งเป่ย “นั่นก็จริง ตอนนี้เธอมีเงินแล้ว! ถึงเราจะเสนอราคาหนึ่งพันล้าน เธอก็จ่ายได้อยู่ดี”

โจวจื่ออี้มองฟู่ซื่อถิงที่กำลังนิ่งเงียบและถามว่า “คุณจะขายไหมครับ? เธออยากซื้อมันมากทีเดียว”

ฟู่ซื่อถิงเลี่ยงสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ และพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว “รอจนกว่าเธอจะมาหาฉันก็แล้วกัน”

......

ตอนบ่าย

ที่ร้านอาหารหรู

ชายหญิงคู่หนึ่งนั่งอยู่ริมหน้าต่าง

ผู้ชายคนนั้นคือฟู่เย่เฉิน และผู้หญิงคนนั้นคือลูกสาวของกลุ่มนายทุนในเมืองนี้

“อาของผมคือฟู่ซื่อถิง ผมไปเจอเขาทุกสัปดาห์และเขาก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับพ่อของผม” ฟู่เย่เฉินพูดอย่างฉะฉาน “ถ้าเราได้อยู่ด้วยกัน ผมจะพาคุณไปเจอเขา”

ลูกสาวนายทุนตอบ “อ๋อ แล้วทำไมคุณไม่ไปทำงานที่เอสทีกรุ๊ปของอาคุณล่ะ?”

ฟู่เย่เฉิน “ผมไม่อยากพึ่งอา เพราะผมต้องการพิสูจน์ความสามารถของตัวเอง”

“อ๋อ แล้วคุณมีแฟนมาแล้วกี่คนคะ?”

ฟู่เย่เฉิน “สองคนครับ คนหนึ่งตอนเรียนมหาวิทยาลัย อีกคนตอนเรียนจบแล้ว สี่ปีที่ผ่านมาผมไม่มีแฟนเลยเพราะมัวแต่ยุ่งกับงาน”

“อ๋อ คุณยังติดต่อกับแฟนเก่าอยู่หรือเปล่าคะ?”

รุ่ยลาพูดว่า “ฮือ” เม้มริมฝีปากและเริ่มร้องไห้ “คุณพ่อ! อย่าไป! คุณพ่ออย่าไป!”

เสียงร้องเล็ก ๆ ของเธอดึงดูดความสนใจของทุกคนทันที

ฟู่เย่เฉินอกจะแตก “โธ่ หนูจำคนผิดแล้ว! ฉันไม่ใช่พ่อของเธอ! ฉันยังไม่ได้แต่งงานเลยด้วยซ้ำ ฉันจะมีลูกสาวที่อายุเท่าเธอได้ยังไง! หยุดร้องไห้ได้แล้ว! ขอร้องเถอะ! อย่าร้องไห้!”

เมื่อหางตาของรุ่ยลาเห็นลูกสาวนายทุนขับรถออกไป เธอก็หยุดร้องไห้ทันที

“...ดูเหมือนคุณจะไม่ใช่พ่อของหนูจริง ๆ พ่อของหนูจะทิ้งหนูได้ยังไง?!” รุ่ยลาสูดหายใจแล้วยื่นมือไปหาเขา “คุณลุงคะ หนูขอยืมโทรศัพท์ได้ไหม? หนูหลงทางกับพ่อแล้ว”

ฟู่เย่เฉินกัดฟันหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วยื่นให้รุ่ยลา

ห้านาทีต่อมา

รุ่ยลาออกมาจากร้านอาหาร แล้วใช้มือเล็ก ๆ ปิดหูของเธอด้วยหูฟังบลูทูธและพูดอย่างภาคภูมิใจ “พี่คะ หนูใส่โปรแกรมแฮกลงในโทรศัพท์มือถือของเขาตามที่พี่บอกแล้วค่ะ!”