รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 165

เมื่อเปิดประตูเข้ามา ก็ได้ยินฟู่สืออิ๋นกระซิบอย่างอึดอัดว่า “พี่ชาย…พี่ชาย…”

เด็กทั้งสองนิ่วหน้าละรีบเดินไปที่เตียง

แก้มของฟู่สืออิ๋นแดงก่ำและผิวกายก็ร้อนฉ่า

“เธอไข้ขึ้นอีกแล้ว หนูจะไปตามแม่” รุ่ยลารีบวิ่งออกไปบอกฉินอันอัน

เสี่ยวหานจับมือที่โบกไปมาของฟู่สืออิ๋นไว้และปลอบเธอ “อิ๋นอิ๋น ไม่ต้องกลัว”

เมื่อฟู่สืออิ๋นได้ยินเสียงเธอก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา

เธอเห็นพี่ชาย

พี่ชายมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ

“พี่ชาย… ฮือฮือ..กอด” ฟู่สืออิ๋นร้องไห้และทำท่างอแง

ตัวของเธอร้อนและรู้สึกไม่สบาย เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย

เสี่ยวหานไม่มีทางเลือก

ความต่างทางขนาดตัวของทั้งสองคนนั้นเยอะมาก

แล้วเขาจะกอดเธอได้ยังไง?

เขาทำได้เพียงรอให้แม่มาแล้วช่วยลดไข้ให้เธอ

“พี่ชาย ทำไมไม่กอดหนูล่ะ? พี่ไม่อยากโอ๋หนูแล้วเหรอ?” ฟู่สืออิ๋นน้ำตาไหล และเธอร้องไห้อย่างปวดร้าวใจ

เสี่ยวหานนั้นดูเหมือนฟู่สือถิงมาก ดังนั้นเธอเลยคิดว่าเสี่ยวหานเป็นฟู่สือถิง

ฉินอันอันได้ยินว่าฟู่สืออิ๋นไข้ขึ้นอีกครั้งก็รีบมาดูทันที

“ทำไมไข้ถึงได้กลับมาเร็วนัก” ฉินอันอันยกมือมาแตะดูอุณหภูมิที่หน้าผากของฟู่สืออิ๋น ไข้นั้นหนักกว่าเมื่อตอนตีสามอีก “ไม่ได้แล้ว ฉันต้องส่งเขาไปโรงพยาบาลเพื่อหาสาเหตุของอาการป่วย”

รุ่ยลามองหน้าแดงก่ำของฟู่สืออิ๋นและรู้สึกปวดใจ เธอกลัวที่จะพูด “แม่คะ เธอจะตายไหม?”

“รุ่ยลาไม่ต้องกลัว แม่จะพาเธอตรวจที่โรงพยาบาล” หลังจากที่ฉินอันอันปลอบลูกสาว เธอก็หายาลดไข้ให้ฟู่สืออิ๋นกิน

จางหยุนนเองก็ตื่นแล้ว เมื่อเธอได้เห็นเรื่องที่เกิดขึ้นในบ้าน ก็รีบเดินเข้ามา

“อันอัน ทำไมไม่เรียกรถพยาบาลล่ะ?”

ฉินอันอันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอยิ่งรู้สึกเจ็บปวดและไม่สบายใจ

หากว่าเรียกรถพยาบาลมา ก็คงไม่นานที่จะมีคนจำอิ๋นอิ๋นได้และแจ้งฟู่สือถิง

“คนรัก เป็นอีหนูแน่ ๆ หากว่าฉันเป็นท่านประธานก็คงจะมีเด็ก ๆ เลี้ยงเอาไว้สักคน เธอไม่คิดว่าอิ๋นอิ๋นนั่นดูเหมือนตุ๊กตาเลยเหรอ?”

“จริงด้วย เธอเป็นผู้หญิงที่ดูพิเศษและสวยที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลย ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมท่านประธานยอมจ่ายเงินตั้งพันล้านเพื่อตามหาเธอ”

เหล่าพนักงานพากันซุบซิบ

โจวจื่ออี้จิบกาแฟและบอกว่า “ผทไม่เคยได้ยินเจ้านายพูดถึงอิ๋นอิ๋นเลย”

เซิ่งเป่ยก็จิบกาแฟ “ฉันรู้จักเขามาตั้งนาน ก็ยังไม่เคยได้ยินชื่อเธอเลย ฉันเคยคิดว่าฉันกับเขาเหมือนพี่น้องกัน แต่ไม่คิดเลยว่าเรานี่มันตัวตลกชัด ๆ”

โจวจื่ออี้ปลอบเขา “พี่เป่ย อิ๋นอิ๋นน่ะหายไปแถวโรงเรียนนานาชาติแองเจลา ผมลองดูแล้วที่นั่นน่ะเป็นโรงเรียนเด็กพิเศษ”

เซิ่งเป่ยดูเคร่งเครียด “เมื่อคืนผมดูแล้ว ผู้หญิงคนนี้ต้องไม่ปกติ ผมไม่คิดว่าสือถิงจะมีรสนิยมแปลก ๆ และชอบงานอดิเรกประหลาดแบบนั้น”

โจวจื่ออี้ถอนใจ “... อย่าคิดว่าเจ้านายตัวเองเป็นพวกโรคจิตจะได้ไหมครับ?”

เซิ่งเป่ยหรี่ตาจิ้งจอกของเขาและพูดเจ้าเล่ห์ว่า “หากว่าเขาไม่โรคจิต ทำไมเขาถึงได้แอบเก็บเงียบไว้ขนาดนั้นล่ะ?”

โจวจื่ออี้เริ่มคล้อยตาม

“ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมฉินอันอันถึงอยากหย่า ผมเดาว่าฉินอันอันต้องรู้เรื่องนี้แน่” เซิ่งเป่ยยังคงเดาต่อ “ฉินอันอันคงรับไม่ได้ที่ผู้หญิงสองคนจะมีสามีคนเดียวกัน ดังนั้นเธอก็เลยตัดสินใจจากไป”