รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 187

เพราะการทรมานฟู่เย่เฉิน เขาไม่จำเป็นต้องเปลืองสมองเลย

แต่การจัดการฟู่สือถิง ไม่ใช่เรื่องง่ายขนาดนั้น

ตั้งแต่ครั้งก่อนหลังจากที่เขาประสบความสำเร็จในการบุกรุกระบบความปลอดภัยของเครือข่ายบริษัทฟู่สือถิงแล้วนั้น ฟู่สือถิงได้ใช้เงินจำนวนมากติดตั้งไฟร์วอล์ที่แข็งแกร่ง ตอนนี้เขาไม่สามารถเจาะผ่านไฟร์วอลล์นั้นได้

ช่วงนี้ลุงไมค์ก็ยุ่งกับงานที่ฉินกรุ๊ป ไม่มีเวลาช่วยเขาเลย ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ดูรูปถ่ายฟู่สือถิง ย่อยสลายความทุกข์ในใจเงียบ ๆ

เขาเป็นนักเรียนเพียงคนเดียวภายในห้อง

มีคุณครูสองคนดูแลเขา

ครูคนหนึ่งสอนชีวิต คนหนึ่งสอนหนังสือ

ครูผู้สอนกำลังบรรยายอยู่บนเวที เสี่ยวหานที่อยู่ด้านล่างสวมหูฟัง เล่นคอมพิวเตอร์ตัวเอง

ดูกลมกลืนเป็นพิเศษ

นอกประตูห้องเรียน ไม่รู้ว่าร่างสาวสวยมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่

เสี่ยวหานเหลือบมองร่างที่ปรากฏตัวขึ้นปากประตู แล้วถอนสายตากลับมาอย่างรวดเร็ว

‘ก๊อก ๆ!’

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

เมื่อคุณครูเห็นอิ๋นอิ๋นยืนอยู่ตรงนั้น ก็รีบไปที่ประตูทันที

“อิ๋นอิ๋น หนูมาได้ยังไง? มาคนเดียวเหรอจ๊ะ?” คุณครูมองเธออย่างกระตือรือร้น

หลังจากที่อิ๋นอิ๋นไม่รู้สึกปวดหัวแล้ว ก็ทนอยู่แต่ในบ้านต่อไปไม่ไหว ยืนกรานว่าอยากมาโรงเรียน

ดังนั้นคนขับรถจึงมาส่งเธอในช่วงเช้า แล้วค่อยมารับกลับในช่วงบ่าย

หลังจากที่เธอมาถึงโรงเรียนพร้อมกับพี่เลี้ยง ก็รีบเดินดูจนทั่วโรงเรียน

ไม่รู้ว่าเธอกำลังตามหาอะไร

จนกระทั่งเดินมาถึงประตูห้องเรียนนี้ แล้วมองเข้าไปด้านใน เท้าก็หยุดชะงักทันที ไม่ยอมเดินต่อ

เมื่อเธอเห็นเสี่ยวหาน เธอจำเขาได้ทันที

เขาสวมหมวกทรงบอนเน็ต ระบุตัวได้ง่ายมาก

เธอชี้ไปที่เสี่ยวหาน

หลังจากที่เสี่ยวหานพูดจบ ก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว

อิ๋นอิ๋นมองดูแผ่นหลังของเขาที่จากไปอย่างเด็ดเดี่ยวแล้ว น้ำตาก็ไหลออกมา

พี่เลี้ยงเดินมาหาเธอแล้วใช้กระดาษทิชชู่เช็ดน้ำตาให้ “คุณหนูคะ อย่าร้องเลย! ทำไมพวกคุณสองคนถึงได้ทะเลาะกันนะ? คุณกับเด็กผู้ชายคนนี้รู้จักกันเมื่อไหร่? ทำไมดิฉันไม่รู้เลย?”

ตอนแรกอิ๋นอิ๋นก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่พอได้ยินพี่เลี้ยงพูด ก็ร้องไห้ด้วยความเสียใจขึ้นมาอีก

พี่เลี้ยงประคองเธอกลับไปที่ห้อง แล้วโทรหาฟู่สือถิง รายงานสถานการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น

“เด็กชายตัวน้อยคนนั้นชื่อฉินจือหานค่ะ วันนี้อิ๋นอิ๋นตามหาเขาตลอดช่วงเช้า พอเจอเขา พวกเขาสองคนก็ทะเลาะกัน ฉินจือหานบอกว่าไม่รู้จักคุณหนู คุณหนูบอกว่ารู้จัก…” พี่เลี้ยงถอนใจ “คุณผู้ชายคะ คุณมาดูเองเถอะค่ะ! ตอนนี้คุณหนูยังร้องไห้อยู่เลย”

‘ฉินจือหาน! ลูกชายบุญธรรมของฉินอันอัน!’

‘ทำไมอิ๋นอิ๋นถึงร้องไห้เพราะเขา?’

‘พวกเขาสองคนรู้จักกันตอนไหน?’

‘ฉินอันอันรู้เรื่องที่พวกเขาสองคนรู้จักหรือเปล่า?’

ฟู่สือถิงกำหมัดแน่น จนกระดูกที่นิ้วเป็นสีขาว!