รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 233

“ช่วงนี้คุณยุ่งอะไรนัก?” เขามองเธอด้วยสายตาเร่าร้อน

หลังจากที่ฉินอันอันทำแผลให้เขาเสร็จแล้ว เธอก็หันหลังกลับไปเก็บกล่องยา

เธอตอบสั้น ๆ “ยุ่งเรื่องงานค่ะ”

“คุณโกหก ถ้าคุณยุ่งเรื่องงาน ทำไมไม่ไปบริษัทล่ะ?” ฟู่สือถิงนั่งตัวตรง ฝ่ามือใหญ่จับแขนเธอไว้ “ตอนนี้คุณทำตัวแปลก ๆ ผมตามไม่ทัน”

ฉินอันอัน “แล้วทำไมคุณถึงต้องถามฉันให้ทันด้วยล่ะ? ฟู่สือถิง ฉันขอบคุณคุณมากเลยนะ ที่ช่วยฉันไว้เมื่อคืนนี้ ฉันสามารถเลี้ยงข้าวคุณได้...หรือจะให้ธงอีกอันคุณก็ได้”

ฟู่สือถิงปล่อยแขนของเธอแล้วพูดด้วยความตกใจ “ผมไม่ได้ช่วยคุณเพราะผมอยากได้คำว่าขอบคุณ พาลูกสาวของคุณกลับไปเถอะ! และลูกชายตัวแสบของคุณ วันนี้เขาแฮกระบบไฟฟ้ากับอินเทอร์เน็ตอยู่ที่ประตูหน้าบ้านผม ถ้าคุณไม่อบรมสั่งสอนเขาอีก ผมจะสั่งสอนให้เอง!”

ฉินอันอันขอโทษ “ขอโทษค่ะ กลับไปฉันจะสั่งสอนเขาอย่างดีเลย ฉันสัญญาว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก”

ฉินอันอันวางกล่องยากลับที่เดิม และอุ้มรุ่ยลา เตรียมออกเดินทาง

“ฉินอันอัน!” ฟู่สือถิงก้าวเข้ามาหาเธอแล้วยื่นกล่องกล่องหนึ่งให้เธอ “สุขสันต์วันเกิดนะ”

ฉินอันอันลดเปลือกตาลงมองกล่องที่เขายื่นให้ ถึงจะไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างใน แต่เธอก็รู้สึกว่ามันมีค่ามาก

“ฟู่สือถิง ขอบคุณนะ…” แค่คุณอวยพรก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้ของขวัญหรอก

ยังไม่ทันพูดประโยคหลัง

เพราะรุ่ยลารีบรับของขวัญทันที

ฉินอันอัน “...”

ฟู่สือถิงแอบโล่งอก เพราะตอนแรกคิดว่าเธอจะปฏิเสธ

“แม่ รีบกลับบ้านกันเถอะ! หนูคิดถึงพี่กับยาย…” รุ่ยลาซบไหล่ของฉินอันอัน เสียงของเธอนุ่มนวลและออดอ้อน

“อืม งั้นเรากลับบ้านกัน” หลังจากที่ฉินอันอันตอบ เธอก็เงยหน้าขึ้นมองฟู่สือถิงด้วยอารมณ์สับสน “ลาก่อนค่ะ”

ฟู่สือถิงมองพวกเธอออกไป

ถ้าลูก ๆ ของเธอเชื่อฟังเขาเหมือนตอนที่อยู่กับเธอ เขาอาจจะปฏิบัติต่อเด็กสองคนนี้เสมือนเป็นลูกของเขาเองก็ได้

คฤหาสน์สตาร์ริเวอร์

เธอไม่ได้เอาของของคนอื่น

เธอแค่เอาของของพ่อมาก็เท่านั้น

เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าฟู่สือถิงจะไม่ใช่คนเลว แค่นี้เธอก็มีพ่อแล้ว!

“พี่ไม่ได้ดุเธอ” จู่ ๆ เสี่ยวหานก็เปลี่ยนใจ “เธอสามารถเอาของของฟู่สือถิงมาได้ตามต้องการเลย ตราบใดที่เขาไม่รู้”

รุ่ยลาพลันหัวเราะอย่างมีความสุข “พี่อย่าบอกแม่นะ ถ้าแม่รู้ แม่ต้องดุหนูแน่ ๆ”

“ได้ เธอเอาของไปเก็บก่อนแล้วไปกินข้าวกัน”

“ค่ะ! พี่คะ วันนี้ตอนที่หนูอยู่คนเดียว หนูกลัวมากเลย ทุกคนกลับกันไปหมด ลืมหนูได้ยังไง?” รุ่ยลาวางกล่องซ่อนไว้ใต้เตียงแล้วบ่น “โชคดีที่หนูกล้าหาญ ไม่อย่างนั้นหนูคงกลัวจนตายอยู่ที่นั่นแน่ ๆ”

เสี่ยวหานจับมือเล็ก ๆ ของรุ่ยลาแล้วโทษตัวเอง “ต่อไปพี่จะไม่ลืมเธอเด็ดขาด”

“ค่ะ!” รุ่ยลาหายงอนทันที “พี่คะ พ่อใจร้ายให้ของขวัญแม่ด้วย พี่คิดว่าเขายังรักแม่อยู่หรือเปล่าคะ?”