รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 246

ตระกูลหลี

หลีเสี่ยวเถียนหยิบเสื้อยืดให้ฉินอันอัน

“เธอไปทำบ้าอะไรมาเนี่ย? ต่อให้เล่นมวยปล้ำก็คงไม่ถึงขึ้นกระดุมหลุดหรอกใช่ไหม?” หลีเสี่ยวเถียนดูสงสัยแล้วคาด

เดา “ฉินอันอัน นี่เธอไปทะเลาะกับใครมาใช่ไหม?!”

ฉินอันอันสวมเสื้อยืดและพูดอย่างไม่พอใจ “ใช่เลย! ถูกเธอจับได้แล้ว”

“สู้แพ้เหรอ? เห็นสภาพทุลักทุเลของเธอแล้วปวดใจจริง ๆ เลย หรือเธอจะจ้างบอดี้การ์ดดีไหม?” หลีเสี่ยวเถียนเทน้ำอุ่นให้เธอ “ดีร้ายยังไงตอนนี้เธอก็เป็นประธานบริษัทที่มีมูลค่ามากกว่าร้อยล้านเลยนะ เธอจำเป็นที่จะต้องจ้างบอดี้การ์ดแล้วล่ะ เธอดูฟู่สือถิงสิ เขาก็จ้างบอดี้การ์ดตั้งเยอะ ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน บอดี้การ์ดก็ไป

ด้วยทุกที่ ยิ่งไปกว่านั้นได้ยินมาว่าบอดี้การ์ดของเขาทุกคนล้วนแต่เป็นผู้ยอดฝีมืออันดับต้น ๆ…”

ฉินอันอันหัวเราะเยาะ “เพราะงั้นฉันเลยไม่ต้องเสียเงินจ้างบอดี้การ์ดยังไงล่ะ”

หลีเสี่ยวเถียน “ทำไมล่ะ?” หลังถามจบ เธอก็เข้าใจแล้ว “ฟู่สือถิงป่วยใช่ไหมเนี่ย? ทำไมเขาต้องจงใจหา

เรื่องเธอด้วย?”

ฉินอันอันดื่มน้ำแล้ววางแก้วน้ำลง

“เสี่ยวเถียน ขอบคุณนะที่ให้ฉันยืมเสื้อ ฉันกลับบริษัทก่อนล่ะ”

ไมค์โทรหาเธอ ถามว่าการเจรจาเป็นอย่างไรบ้าง

เธอต้องกลับไปรายงานการปฏิบัติภารกิจ

“ฉันจะไปส่งเธอ” หลีเสี่ยวเถียนยังคงไม่วางใจ

“ไม่ต้องหรอก ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ อีกอย่างนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันทะเลาะกับเขา” ฉินอันอันพูดอย่างสบาย ๆ

“ฉันรู้ว่าพวกเธอทะเลาะกันบ่อย แต่วันนี้เขาใช้ความรุนแรงกับเธอเลยนะ!” เมื่อหลีเสี่ยวเถียนพูดถึงตรงนี้ทันใดนั้นก็คิดอะไรออก เธอหันหลังกลับเดินไปที่หน้าตู้ทันทีแล้วหยิบสเปรย์พริกไทยออกมา “เธอเอาใส่ในกระเป๋าไว้นะ คราวหน้าถ้าเขารังแกเธออีก เธอพ่นมันใส่เขาเลย”

......

ฉินกรุ๊ป

ไมค์ประหลาดใจมากเมื่อเห็นฉินอันอันเปลี่ยนชุด

“ฉินอันอัน การเจรจาล่มสินะ?”

“ใช่แล้ว!”

“ล่มก็ล่มไปเถอะ ไม่เป็นไรหรอก” ไมค์ปลอบใจเธอ ฝ่ายขายของพวกเราจ้างพนักงานเพิ่มและขายเองก็ได้”

ฉินอันอันพยักหน้า “ฉันเองก็คิดแบบนี้เหมือนกัน พวกเราเพิ่งเริ่มต้น ไม่ต้องคิดว่าก้าวเดียวจะสำเร็จหรอก พวกเราค่อย ๆ ไปทีละก้าวกันเถอะ”

ไมค์ไม่เคยสนใจเรื่องทำธุรกิจหรือหาเงินเลย

ช่วงบ่าย เอสทีกรุ๊ป

หลังจากที่ฟู่สือถิงมาถึงบริษัทแล้ว โจวจื่ออี้ตามเข้ามา

“จื่ออี้ งานวันเกิดของฉินอันอันสุดสัปดาห์นี้ ฉันไม่ไปแล้ว” สีหน้าของเขาเย็นชาเหมือนเช่นเคย แต่ก็ดูเหมือนแตกต่างไปจากทุกที

แน่นอนว่าโจวจื่ออี้ รู้ว่าทำไมเขาถึงเปลี่ยนใจกะทันหัน

ตอนเที่ยงเขามีปากเสียงทะเลาะกับฉินอันอัน น่ากลัวว่าต้องใช้เวลาสักพักถึงจะปรับอารมณ์ได้

เขาที่เป็นคนเห็นแก่หน้าตาตัวเองขนาดนั้น

คิดไม่ถึงว่าจะโยนเงินและถอดเสื้อต่อหน้าธารกำนัล…

ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็รู้สึกว่ามันช่างน่าขัน

ถึงแม้ว่าตอนนั้นทุกคนในร้านจะถูกไล่ออกมา แต่ด้านนอกร้านอาหารย่อมต้องมีคนจำนวนมากเฝ้าดูด้วยอย่างตื่นเต้น

“ถ้าอย่างนั้นผมจะไปกับพี่เป่ยนะครับ” โจวจื่ออี้กล่าว “ถ้าพวกเราไม่ไปเลยสักคน มันจะดูไม่ค่อยดี”

ฟู่สือถิงใจลอย เขาเหลือบมองถุงสีดำบนโต๊ะแล้วถามว่า “นี่คืออะไร?”

โจวจื่ออี้สำลักเล็กน้อย ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี