“ผมเปล่าครับ” เสี่ยวหานพูดท่าทางนิ่ง ๆ
"จริงเหรอ?” ฉินอันอันมองลูกชายแล้วถามซ้ำ
“เปล่าครับ” ใบหน้าของเสี่ยวหานไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ
ฉินอันอันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมแพ้
ถ้าเด็กไม่ได้เอาไปจริง ๆ แล้วเธอเอาแต่ถาม จะยิ่งทำให้เด็กรู้สึกว่าเธอไม่เชื่อใจพวกเขา
เสี่ยวหานพารุ่ยลาไปเก็บกระเป๋านักเรียนที่ห้อง
หลังจากเข้ามาในห้อง รุ่ยลาก็ถามเสียงเล็ก “ทำไมพี่ถึงโกหกคะ? เราจะโกหกแม่ไม่ได้นะ”
ก่อนหน้านี้ฉินอันอันไม่ได้ถาม เธอจึงสามารถอดกลั้นและไม่พูดอะไรได้
แต่ฉินอันอันถาม เธอไม่กล้าโกหก
“ฟู่สือถิงรู้ว่ากล่องหายไป เขาคงจะวิตกกังวลเป็นบ้าแน่ ๆ” เสี่ยวหานพูดอย่างเย็นชา “ถ้าเราคืนของให้เขา เขาจะตำหนิเรา ถ้าเราไม่คืน เขาจะได้กังวลต่อไปเรื่อย ๆ”
“อ๋อ... โอเค!” รุยล่าเห็นด้วย
ระหว่างพี่ชายของเธอกับพ่อตัวดี เธอก็ต้องอยู่ข้างพี่ชายอยู่แล้ว
เดิมทีกล่องนี้ถูกวางไว้ใต้เตียง แต่เมื่อวันก่อน พวกเขาเอากล่องไปฝังไว้ใต้ต้นไม้ในลานบ้าน
เพราะเสี่ยวหานรู้ว่ามีอะไรเขียนในกระดาษแผ่นนั้น
หลังจากรู้เนื้อหาในกระดาษแล้ว เขารู้สึกว่ากล่องนั้นสำคัญเกินกว่าจะทิ้งไว้ใต้เตียง
จึงได้ย้ายที่เก็บ
โชคดีที่ย้ายที่ไปก่อนแล้ว ไม่อย่างนั้นคงถูกหาเจอ
“แล้วถ้าเขากังวลแทบตายล่ะ?” รุ่ยลากังวลทันที “ยังไงเขาก็เป็นพ่อของเรานะ!”
เสี่ยวหาน “ไม่ต้องห่วงหรอก คนเลวไม่ตายง่าย ๆ อยู่แล้ว”
รุ่ยลาถอนหายใจโล่งอก
......
หลังจากฉินอันอันทานอาหารเย็นเสร็จ เธอก็ส่งข้อความถึงฟู่สือถิง ฉันถามเด็กทั้งสองคนแล้ว พวกเขาก็บอกว่าไม่ได้เอากล่องนั้นไป
เธอคิดว่าฟู่สือถิงกำลังหลับแล้ว แต่เขาตอบทันที : เข้าใจแล้ว
มาได้ยินข่าวเกี่ยวกับเขาอีกทีก็ตอนที่หลีเสี่ยวเถียนโทรมาบอก
“เธอรู้ไหมว่าฟู่สือถิงเข้าโรงพยาบาล? ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา แต่เขาไม่ยอมกินข้าว! ฉันไม่คิดว่าคนที่มีเหตุผลและสุขุมอย่างเขาจะอดอาหารประท้วงแบบนี้!” น้ำเสียงของหลีเสี่ยวเถียนตื่นตระหนกเป็นพิเศษ
เมื่อฉินอันอันได้ยินข่าว ก็พลันลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที
ไม่น่าล่ะ เธอถึงรู้สึกไม่สบายใจตลอดสามวันที่ผ่านมา
คิดไม่ถึงว่า กล่องสีแดงเข้มกล่องนั้นจะสำคัญกับเขามาก!
เธอไม่น่าเชื่อสิ่งที่เขาบอกทางโทรศัพท์ที่ว่าถ้าหาไม่เจอก็ไม่เป็นไรนั่นเลย
ถ้าไม่เป็นไร เขาคงไม่หามันทั้งวันทั้งคืนหรอก
“ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง?” ฉินอันอันสับสนพลางเดินไปที่ประตูออฟฟิศ แต่กลับหยุดกะทันหัน
“เขานอนให้น้ำเกลืออยู่ที่โรงพยาบาล!” หลี่เสี่ยวเถียนกล่าว “เฮ่อจุนจือเพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาล เขาบอกว่าเสิ่นอวี๋ดูแลเขาอยู่ที่โรงพยาบาล อันอัน เธออยากไปหาเขาไหม?”
เธออยากไปหาเขาที่โรงพยาบาลมาก ๆ แต่เสิ่นอวี๋เป็นคนดูแลเขาอยู่ เธอจึงตัดสินใจไม่ไป!
ถึงเธอจะไป เสิ่นอวี๋ก็ไม่ยอมให้เธอเข้าไปในห้องผู้ป่วยอยู่ดี
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รอวันหย่า คุณสามีร้าย
ทนความโง่ของนางเอกไม่ไหว ทำไมต้องให้เสิ่นอวี๋ได้หน้า ไม่เห็นจะสมเหตุสมผลเลย ถ้าไม่อยากเปิดเผยตัว ก็ส่งข้อความผ่านเว่ยเจินได้นี่ว่าผ่าตัดเสร็จแล้ว ต้องดูแลอย่างนั้นอย่างนี้ แล้วที่นังเสิ่นแท้ง ก็บอกให้ตรวจดีเอ็นเอสิ เพคาะตัวเองก็สงสัยว่าทำไมมันถึงจงใจให้แท้ง ตอนหลังมารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ยังจะเก็บเงียบ ไม่บอกพระเอก ด้วยเหตุผลประสาท ๆ ว่าไม่อยากให้รู้สึกแย่ เอิ่ม แล้วปล่อยให้ถูกหลอกว่าเป็นคนรักษาน้องจนหายดี หลอกว่ามีลูกด้วย แบบนี้คือ ดีกว่าเหรอ งงกับตรรกะ...
ยังไงก็ให้อภัยไม่ได้ที่บังคับให้ทำแท้ง ต่อให้นางเอกยื้อลูกเอาไว้ได้ก็เหอะ ทำไมชอบเขียนให้นางเอกอภัยให้คนแบบนี้ นี่เป็นการใช้ความรุนแรงและการฆ่าคนชัด ๆ...
ตามหลายเรื่องอัพเดทไม่จบซักเรื่อง😂😂...
หยุดอัพเดท..หลายเรื่องมาก😂😂...
กำลังสนุก โดนเทอีกแล้ว😂😂😂...
รออยู่นะคะ...
อยากได้วันละ5ตอนเหมือนเดิมได้ไหมคะ🤩😍🥰...
แอดมิน..ให้อ่านวันละ1ตอน😁😁😁...
ข้ามไป 4 ตอน238-241...
สนุกมากค่ะ...