รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 284

ตอนนั้นเขาใช้เงินหนึ่งพันล้านตามหาที่อยู่อิ๋นอิ๋น ข่าวแพร่กระจายไปทั่วประเทศ!

เขาไม่เชื่อว่าฉินอันอันจะไม่รู้

แก้มของฉินอันอันเป็นสีแดงเมื่อถูกเขาถาม!

น้ำเสียงของเขาทำราวกับว่าตอนนั้นเธอลักพาตัวอิ๋นอิ๋นมาที่บ้าน!

ตอนนั้นเธอไม่มีเวลาคิดเลยด้วยซ้ำ จู่ ๆ อิ๋นอิ๋นก็เป็นไข้ไปแล้ว!

ถ้าเธอคืนอิ๋นอิ๋นที่กำลังเป็นไข้ให้เขา เขาจะคิดว่าเธอดูแลอิ๋นอิ๋นไม่ดีจนเป็นไข้หรือเปล่า?

“ใช่แล้ว!” น้ำเสียงของเธอรุนแรง “ได้เห็นคุณเป็นบ้า ฉันมีความสุขมาก!”

ทันใดนั้น ภาพตรงหน้าก็มืดลง!

ไฟในห้องดับ!

ไม่เพียงแค่ไฟในห้องนั่งเล่นเท่านั้น แต่ไฟทั่ววิลล่าก็ดับลงด้วย!

“อ้า ๆ ๆ !” อิ๋นอิ๋นกรีดร้องอย่างตกใจกลัวแล้วกอดใครสักคนทันที

ไมค์กระโดดเหยง “เธอกอดฉันทำไม! ปล่อยนะ!”

“กลัว! กลัว!” อิ๋นอิ๋นยังคงกรีดร้องต่อไป

ไมค์ถอนหายใจอย่างยอมรับชะตากรรม

กอดก็กอดไป! เขาไม่ได้เสียหายอะไรอยู่แล้ว!

ทำไมจะต้องไปทะเลาะกับผู้หญิงที่สติปัญญาต่ำกว่าปกติด้วย!

อีกอย่าง เดี๋ยวฟู่สือถิงก็รีบมาพาเธอไปเอง

ตอนที่ไมค์คิดเช่นนี้ เสียงของฟู่สือถิงก็ดังลอดขึ้นมาในความมืด “ลูกชายของคุณเป็นคนพาอิ๋นอิ๋นออกมาจากโรงเรียนใช่ไหม? คุณเป็นคนให้เขาทำแบบนี้เหรอ?”

ไมค์ตกตะลึง

ฟู่สือถิงเป็นอะไรไปแล้ว?

อิ๋นอิ๋นของเขากำลังกรีดร้องด้วยความกลัว เขากลับไม่สนใจ กลับมัวแต่จะทะเลาะกับฉินอันอันต่อไป!

“ใช่! ฉันให้ลูกชายของฉันทำแบบนี้เอง!” เสียงของฉินอันอันดังกว่าเสียงเขาและมันมีอำนาจในการกดดันต่อเขาโดยตรง “ฉันจงใจให้ลูกชายของฉันพาอิ๋นอิ๋นกลับมาที่บ้าน ฉันอยากเห็นว่าผู้หญิงที่ทำให้คุณเฝ้าคะนึงหานั้นยอดเยี่ยมแค่ไหน! ที่ไหนได้ เธอเป็นแค่คนโง่คนหนึ่ง!”

เธอยอมให้เขาว่าร้าย แต่เมื่อเสี่ยวหานถูกดึงเข้ามาเกี่ยวข้อง เธอก็ไม่สามารถระงับสติอารมณ์ได้อีกต่อไป!

คำถามที่เขาสาดใส่ ทำให้เธอขาดสติไปโดยสิ้นเชิง

ดังนั้นถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ชอบอิ๋นอิ๋น แต่ตอนนี้พวกเขาทำได้เพียงขอโทษเธอเท่านั้น

“อิ๋นอิ๋น ที่แม่ของฉันพูดเมื่อกี้ไม่เป็นความจริงหรอกนะ…” รุ่ยลาพูดด้วยน้ำเสียงของเด็กน้อย “แม่ของฉันไม่ได้ให้พี่ชายพาเธอกลับมา แม่ของฉันกำลังโกหกคนอยู่ ดังนั้นที่แม่พูดว่าเธอโง่ ก็เพื่อโกหกคนเท่านั้น”

คำพูดของรุ่ยลาทำให้ดวงตาของเธอเป็นประกาย

รุ่ยลาไม่เคยสนใจเธอมาก่อน ตอนนี้เป็นฝ่ายเริ่มพูดคุยกับเธอ ทำให้เธอมีความสุขเล็กน้อย

“ฉันเป็นคนโง่จริง ๆ นี่นา!” อิ๋นอิ๋นกระพริบตาที่สดใสของเธอ แล้วพูดอย่างตรงไปตรงมา “อันอันไม่ได้โกหกหรอก”

ทุกคนในห้องอึ้งไป

ในห้องนั่งเล่น

ตัวฟู่สือถิงเกร็ง ในดวงตาสีแดงก่ำเต็มไปด้วยประกายวาววับของน้ำ

เขามองหน้าฉินอันอัน หัวใจราวกับถูกมีดกรีด “ฉินอันอัน คุณจะทำร้ายผมก็ได้ แต่คุณพูดถึงอิ๋นอิ๋นอย่างนี้ไม่ได้!”

ในทุกคำพูดของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังและผิดหวัง

คำขอโทษของฉินอันอันมาถึงริมฝีปากแล้วแต่ถูกกลืนลงท้องไป

“พาอิ๋นอิ๋นของคุณออกจากบ้านฉันไปซะ!” เธอโยนคำพูดเย็นชาออกมาแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน