รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 305

ไมค์ยังคงเงียบอยู่อย่างนั้น

“หนึ่ง สอง…” ฉินอันอันเริ่มนับ

แก้มของไมค์แดงด้วยความโกรธ “ฉินอันอัน! งั้นเธอก็โง่ต่อไปเถอะ! ฉันไม่สนใจเธอแล้ว!”

พูดจบเขาก็หันหลังเดินออกไปจากสถานีตำรวจ

หลังจากออกมา เขาควักโทรศัพท์โทรหาโจวจื่ออี้

“โจวจื่ออี้! เจ้านายของคุณอยู่ที่บริษัทหรือเปล่า? ผมมีเรื่องจะคุยกับเขา!” เขายืนอยู่ที่ด้านนอกสถานีตำรวจ ลมหนาวพัดมา ในใจรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเป็นอย่างมาก แต่ถึงจะน้อยใจ เขาก็ไม่สามารถเพิกเฉยต่อฉินอันอันได้

สถานการณ์ของฉินอันอันตอนนี้มันค่อนข้างไม่ปกติ

เมื่อคน ๆ หนึ่งได้รับการกระตุ้นอย่างรุนแรง ล้วนสามารถทำได้ทุกอย่าง

วันนี้เธอฆ่าคนได้แล้ว ถ้าพรุ่งนี้เธอฆ่าตัวตายจะทำยังไง?

“วันนี้เพิ่งจะเริ่มงาน ยุ่งนิดหน่อย ทำไมคุณถึงอยากเจอเขา?” โจวจื่ออี้พูดเร็วมาก พอถามจบปฏิกิริยาตอบสนองเขาก็เริ่มทำงาน “คุณตามหาเจ้านายผมงั้นเหรอ? ฉินอันอันเกิดเรื่องใช่ไหม?”

“วันนี้เธอทำตัวงี่เง่า เกือบจะฆ่าหวังหว่านจืออยู่แล้ว ตอนนี้เธออยู่ในสถานีตำรวจ ฉันรู้สึกว่าเธอจะต้องถูกควบคุมตัว…เจ้านายของคุณเก่งมากไม่ใช่เหรอ? คุณรีบไปแจ้งเจ้านายเลยให้เขาเอาตัวฉินอันอันออกมา! ถ้าเขาพาฉินอันอันออกมาไม่ได้ก่อนฟ้ามืดวันนี้ ผมจะเปิดเผยข้อมูลด้านลบของเขาทันที!”

โจวจื่ออี้ตะโกนด่าดังลั่น “คุณนี่ป่วยหนักรึยังไง?! คุณมีข้อมูลด้านลบของเจ้านายผมเหรอ? ถ้าคุณพูดแบบนี้กับเจ้านายผม เชื่อหรือเปล่าว่าพรุ่งนี้คุณจะถูกโยนออกจากประเทศเอยังได้เลย?!”

......

ที่สถานีตำรวจ

เจ้าหน้าที่ตำรวจหยิบกระดาษและปากกายื่นให้ฉินอันอัน

“คุณฉิน ผมรู้ว่าตอนนี้คุณรู้สึกแย่มาก แต่การทำร้ายคนก็เป็นเรื่องที่ผิด” เมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจเห็นว่าสีหน้าของเธอเย็นชาราวกับน้ำแข็ง จึงพยายามพูดชักจูงอย่างอดทนว่า “คุณเขียนหนังสือตำหนิตนเอง จากนั้นก็ชำระค่ารักษาพยาบาลของหวังหว่านจือ เท่านี้เรื่องก็จบแล้ว”

ฉินอันอันมองไปที่กระดาษสีขาวแล้วเย้ยหยัน “ในเมื่อฉันตั้งใจทำร้ายเธอ ทำไมฉันต้องเขียนหนังสือตำหนิตนเองด้วย?”

เจ้าหน้าที่ตำรวจอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน

“อยากให้ฉันจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้เธอ? ได้สิคะ! ไว้เธอตายแล้ว ฉันจะเผาไปให้” ฉินอันอันยังพูดต่อ

ไมค์เห็นฟู่สือถิงลงมาจากรถจึงก้าวเท้าไปหาเขา

แต่ฟู่สือถิงเดินเร็วเกินไปจริง ๆ

เขาเดินผ่านไมค์ไปในชั่วพริบตา! ไม่มองมาที่ไมค์เลยด้วยซ้ำ!

ไมค์ตำหนิในใจ ‘ดีจริง! ฉันมันเป็นมนุษย์ล่องหนสินะ?!’

ฟู่สือถิงเขาไปในสถานีตำรวจ ก่อนจะเห็นแผ่นหลังผอมบางของฉินอันอัน

“สือถิง ในที่สุดคุณก็มาแล้ว!” ผู้บัญชาการโบกมือให้ฟู่สือถิง “คุณมาเกลี้ยกล่อมคุณฉินหน่อยเถอะ! ขอเพียงเธอยอมเขียนหนังสือตำหนิตัวเอง พวกเราจะปล่อยเธอทันที”

ฉินอันอันได้ยินชื่อของเขา เธอเงยหน้าแล้วมองไปทางเขาอย่างตกใจ!

‘เขามาได้ยังไง?’

ฟู่สือถิงหยิบกระดาษขาวบนโต๊ะขึ้นมา ฉีกออกเป็นสองส่วนแล้วโยนทิ้งลงถังขยะ