รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 319

“ตื่นแล้วเหรอ?” ฟู่สือถิงเหน็บแนม

ฉินอันอันนอนลงบนเตียงแล้วใช้นิ้วลูบขมับที่ปวด “คุณโทรมาปลุกฉันเองไม่ใช่เหรอ? โทรหาฉันทำไม?”

“ฉินอันอัน เมื่อคืนผมเห็นคุณขับรถออกจากหมู่บ้านตอนสี่ทุ่มครึ่ง ดึกขนาดนั้นคุณออกไปไหน?” เขาถามด้วยความสงสัย

เมื่อได้ยิน เธอก็ยกขาขึ้นเตะไมค์ที่ปลายเตียงแล้วขยิบตาให้เขา

จากนั้นก็ตอบคำถามของฟู่สือถิง

“เมื่อคืนไมค์ออกไปดื่มเหล้าข้างนอกจนเมาหนัก เจ้าของบาร์โทรมาตามให้ฉันออกไปจ่ายค่าเครื่องดื่ม ฉันจึงขับรถไปหาเขา...ใครจะไปรู้ว่าเขาจะเมาปลิ้นขนาดนั้น ฉันกลัวว่าถ้าพาเขากลับบ้านจะทำให้เด็ก ๆ ตื่น ฉันก็เลยหาห้องพักโรงแรมใกล้ ๆ...ทำไมเหรอ? คุณอยากไปดื่มด้วยรึไง? งั้นคราวหน้าให้เขาโทรไปชวนไหม?”

ฟู่สือถิงขมวดคิ้ว

ทำไมคำตอบของเธอถึงต่างจากที่เขาจินตนาการไว้?

“คุณอยากถามอะไรอีกล่ะ?” เธอหาวอย่างเกียจคร้าน “เมื่อคืนนี้ฉันโดนไมค์ตัวดีนี่รั้งไว้ทั้งคืนเลย...ฉันง่วงนอนจะตายอยู่แล้ว ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้ว งั้นฉันวางสายแล้วนะ!”

ในขณะที่เธอกำลังจะวางสาย เธอเหมือนจะจำอะไรบางอย่างได้จึงถามว่า “ว่าแต่ คุณหาอิ๋นอิ๋นเจอหรือยัง?”

ประโยคสุดท้ายนี้ทำให้ฟู่สือถิงยอมแพ้

คิดไม่ถึงว่าเธอไม่ใช่คนที่พาอิ๋นอิ๋นไปโรงพยาบาล

เมื่อคืนเธอขับรถออกจากหมู่บ้านเพื่อไปบาร์!

และยังจองโรงแรมกับไมค์...และหลับจนถึงตอนนี้ด้วยซ้ำ!

“เจอแล้ว” ฟู่สือถิงพ่นคำสามคำนี้ออกมาด้วยริมฝีปากบางของเขาแล้ววางสายโทรศัพท์ไป

เมื่อฉินอันอันเห็นว่าสายถูกตัดไป ใบหน้าที่เสแสร้งของเธอก็หายไปเช่นกัน

เธอคืนโทรศัพท์ให้ไมค์

ไมค์สีหน้าตกตะลึง “เธอโกหกทำไม?! อิ๋นอิ๋น...หลงทางอีกแล้วเหรอ?!”

ฉินออันอันดึงผ้าห่มขึ้นแล้วหลับตา ใบหน้าของเธอเบื่อหน่าย และน้ำเสียงสงบ “ใช่! นายคิดดูว่าทำไมเธอถึงได้แอบเก่งขนาดนี้? ไปซ่อนตรงไหนไม่ไป ดันไปซ่อนอยู่ในตู้เสื้อผ้าของฉันพอดี? ถ้าเกิดเธอซ่อนในตู้เสื้อผ้าของนาย หรือซ่อนอยู่ในตู้เสื้อผ้าของแม่ฉัน ป่านนี้เธอคงจะกลายเป็นศพไปแล้ว”

ในตอนที่ฉินอันอันเจอเธอเมื่อคืน ใบหน้าของเธอซีดและหายใจติดขัด

หากเจอช้ากว่านี้เธอคงตายไปแล้ว

ไมค์ “นี่! เธอไม่ได้เอามือถือกับกระเป๋าเงินมานะ ตอนจ่ายค่าห้อง...”

ฉินอันอัน “จะดีกว่าไหมถ้านายลงไปที่แผนกต้อนรับแล้วจ่ายเงินเพิ่มตอนนี้? ไม่รู้ว่าลูก ๆ เป็นยังไงบ้าง นายกลับไปดูหน่อยสิ”

ไมค์ “...อื้ม! ฉันโทรหาเสี่ยวหานแล้ว เขาบอกว่าวันนี้เขาไม่ไปโรงเรียน รุ่ยลาไม่อยากไป เขาก็ไม่อยากไปเหมือนกัน”

ทันใดนั้นสีหน้าของฉินอันอันก็จริงจังขึ้น แต่หลังจากสูดหายใจเข้าเธอก็โบกมือให้เขา “ถ้าอย่างนั้นนายก็กลับไปดูแลเด็ก ๆ สิ! ไม่รู้ว่าพวกเขาหิวหรือยัง”

ไมค์ “หิวอะไร เขาโทรสั่งอาหารได้ บอดี้การ์ดที่เธอจ้างมาให้พวกเขาเป็นยังไงบ้าง?”

จู่ ๆ ฉินอันอันก็ไม่ง่วงอีกเลย

เธอยกผ้าห่มขึ้นแล้วลุกจากเตียง มัดผมเป็นหางม้าหลวม ๆ

“ยังไม่แน่ใจ ฉันกังวลมาตลอดว่าคนที่ฉันหามาไม่น่าไว้ใจ แต่ถ้าไม่หา ฉันก็จะกังวลเรื่องความปลอดภัยของลูก เพราะทั้งสองคนชอบวิ่งเล่น”

ไมค์ยกคิ้วหนาและพูดกับเธอ “หรือให้ฉันบอกให้จื่ออี้ช่วยแนะนำให้?”

เธอมองเขาด้วยสีหน้าตกตะลึง “นายคิดว่าลูกสองคนของฉันอายุยืนยาวเกินไปและเสียชีวิตไม่เร็วพอเหรอ? ทำไมนายไม่บอกให้ฉันรับสมัครฟู่สือถิงเป็นบอดี้การ์ดเสียเลยล่ะ?”