รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 332

ฟู่สือถิงวางสายด้วยสีหน้าและท่าทางน่ากลัว แล้วก้าวเท้ายาว ๆ ออกจากจากห้องทำงานไป

คนทั่วไปหายานอนหลับมาไม่ได้แน่

แล้วยานอนหลับมาจากที่ไหนกัน?

ที่ตระกูลฟู่

เมื่อรถโรลส์รอยซ์สีดำปรากฏขึ้นที่ลานหน้าบ้าน ป้าจางจึงพาอิ๋นอิ๋นกลับห้อง

ฟู่สือถิงเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น

ป้าหงยื่นใบตรวจสุขภาพให้เขา

“คุณพาอิ๋นอิ๋นไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลงั้นเหรอ?” เขาเงยหน้าขึ้นมองป้าหง

ป้าหงหลุบตาลงอย่างสับสน ไม่กล้ามองเขา

ฉินอันอันอธิบายไว้ว่า ถ้าเขาไม่ถาม พยายามอย่าพูดอะไรเกี่ยวกับเธอให้มากที่สุด

“เป็นคุณฉินค่ะ” ภายใต้แรงกดดันจากสายตาของเขา เธอเลยพูดความจริง “วันนี้อิ๋นอิ๋นงอแงจะไปหาลูกสองคนของคุณฉิน…”

“ฉินอันอันกลับมาแล้วเหรอ?” เขาขัดจังหวะ

“เธอบอกว่าเธอกลับมาตอนเช้าของวันนี้ค่ะ” ป้าหงกล่าว “เดิมทีเธอไม่อยากยุ่งเรื่องนี้ แต่เป็นฉันที่ขอร้องให้เธอพาอิ๋นอิ๋นไปตรวจร่างกายเอง เมื่อเช้านี้อิ๋นอิ๋นเอาแต่พูดว่าตัวเองจะตายแล้ว ฉันเลยกังวลใจมากเป็นพิเศษ”

“ทำไมคุณไม่บอกเสิ่นอวี๋?” เหตุผลของฟู่สือถิงเริ่มสั่นคลอน

เพียงแค่ได้ยินชื่อ ‘ฉินอันอัน’ สามคำ เขาก็สงบต่อไปแล้ว

ป้าหงพูดอย่างลำบากใจ “ฉันรายงานอาการของอิ๋นอิ๋นให้คุณหมอเสิ่นทราบแล้วค่ะ ทุกครั้งเธอจะบอกว่าเป็นปฏิกิริยาหลังการผ่าตัดตามปกติ แต่พอเห็นอิ๋นอิ๋นเซื่องซึมหดหู่แบบนี้ มันทำให้ในใจของฉันรู้สึกแย่ค่ะ”

“อืม” ฟู่สือถิงหยุดตำหนิ แล้วหยิบผลตรวจร่างกายขึ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด “แล้วเรื่องยานอนหลับว่ายังไง?”

“ดิฉันสงสัยว่าคุณหมอเสิ่นให้ยากล่อมประสาทพวกนี้มา แต่ว่าดิฉันไม่แน่ใจ” ป้าหงพูดอย่างระมัดระวังแล้วยื่นขวดยาสีขาวให้เขา

เขารับขวดยามาแล้วคลายเกลียวฝาออกแล้วดู

“ยาที่ใช้ผ่อนคลายและระงับประสาท เรียกรวมกันว่ายานอนหลับ” เสียงของเสิ่นอวี๋สงบและไร้อารมณ์ “ป้าหงคะ ฉันรู้ว่าตอนนี้คุณรู้สึกเป็นกังวลมาก ไม่ว่ายังไงก็ผ่านมาสิบวันแล้ว ขอแค่เธอไม่กินมันต่อ ยาในร่างกายของเธอจะถูกเผาผลาญอย่างช้า ๆ มันจะไม่ส่งผลกระทบต่อร่างกายของเธอมากนัก”

ถึงแม้จะค้นพบแต่เนิ่น ๆ และปัญหาไม่ร้ายแรง แต่ในใจป้าหงก็ยังรู้สึกเสียใจมาก

เธอจำได้ชัดเจนมาก ว่าตอนนั้นเสิ่นอวี๋ไม่ได้บอกเลยว่านี่คือยานอนหลับ และไม่ได้บอกว่ากินได้มากที่สุดเพียงเจ็ดวันเท่านั้น

ถ้าหากวันนี้เธอไม่พาอิ๋นอิ๋นไปหาฉินอันอันและไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล ไม่งั้นเธอคงให้อิ๋นอิ๋นกินยานอนหลับขวดนี้จนหมด

“สือถิงคะ ป้าหงอายุมากแล้ว ย่อมทำงานผิดพลาดได้ง่าย ยังไงก็อย่าตำหนิเธอเลยนะคะ” เสิ่นอวี๋แสร้งเป็นคนดี ขอร้องแทนป้าหง

ฟู่สือถิงมองหน้าเธอแล้วถามกลับว่า “ในเมื่อกินแค่สามวันเท่านั้น ทำไมคุณถึงให้มาเต็มขวด?”

เสิ่นอวี๋ตะลึงไปชั่วขณะแล้วรีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว “บางทีตอนนั้นฉันอาจจะไม่ค่อยมีสมาธิ บวกกับไว้วางใจป้าหงมาก ๆ ดังนั้นจึงหยิบยามาให้เธอตรง ๆ เลย”

“ต่อจากนี้ไม่ว่าจะเป็นยาอะไรก็ตาม ถ้าต้องให้อิ๋นอิ๋นกิน ถึงแม้จะเป็นวิตามินสักเม็ดต้องบอกผมก่อน” ฟู่สือถิงพูดอย่างเคร่งขรึม “เรื่องแบบนี้อย่าให้เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง!”

หลังจากเตือนแล้ว เขาก็ก้าวเท้ายาว ๆ เดินไปที่ห้องอิ๋นอิ๋น