รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 357

พวกเขาเดินไปดูจอแสดงผลระบบควบคุมการเข้าออกที่ประตู เห็นผู้หญิงท่าทางสง่างามอายุประมาณหกสิบหรือเจ็ดสิบปียืนอยู่

เสี่ยวหานจำคนคนนี้ได้อย่างรวดเร็ว “นี่คือแม่ของพ่อสารเลวนั่น!”

รุ่ยลาพูด โอ้ “นั่นคือคุณย่าของเราสินะ!”

“อย่าเรียกเธอว่าย่า!” เสี่ยวหานตำหนิน้องสาวแล้วเริ่มเดา “เธอมาสร้างปัญหาให้แม่แน่นอน!”

รุ่ยลา “หึ! เราปล่อยให้เธอรังแกแม่ไม่ได้! เราต้องไล่เธอออกไป!”

เสี่ยวหานรีบไปหาโดรนทันที

รุ่ยลาเดินตามพี่ชายอย่างใกล้ชิด!

ด้านนอกประตู แม่เฒ่าฟู่ขมวดคิ้วระหว่างรอให้ฉินอันอันมาเปิดประตู

เธอนอนไม่หลับทั้งคืน รู้สึกไม่มีความสุขเลยสักนิด! ดังนั้นเธอจึงมาที่นี่เพื่อฟังคำอธิบายจากฉินอันอัน!

จู่ ๆ ก็มีเสียงดังตูมอยู่เหนือศีรษะ

แม่เฒ่าฟู่เงยหน้าขึ้นมอง!

เห็นโดรนปรากฏอยู่บนท้องฟ้า!

ขณะที่เธอสงสัยว่าโดรนบินออกมาได้ยังไง? โดรนก็เริ่มพ่นของเหลวสีแดงออกมา!

เมื่อของเหลวสีแดงกระเด็นใส่เสื้อหนังราคาแพงของเธอ เธอก็กรีดร้องและวิ่งไปที่รถทันที!

ฉินอันอันสะดุ้งตื่นเพราะเสียงกรีดร้อง

เธอลุกจากเตียงทันทีและเดินไปที่หน้าต่างแล้วมองออกไปข้างนอก

เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นข้างนอก เธอก็รีบออกจากห้องทันที

ด้านนอกคฤหาสน์ แม่เฒ่าฟู่ซ่อนตัวอยู่ในรถ ดวงตาของเธอแดงก่ำด้วยความโกรธ

แม่บ้านช่วยเธอถอดเสื้อคลุมออกแล้วเช็ดของเหลวสีแดงบนใบหน้าด้วยกระดาษชำระเปียก

“คุณผู้หญิง ดูเหมือนว่าจะเป็นสีน้ำนะคะ” แม่บ้านพูด

แม่เฒ่าฟู่กัดฟันกรอด “ป่าเถื่อนเกินไปแล้ว! ตอนแรกฉันยังไม่เชื่อว่าเธอจะผลักเสิ่นอวี๋ แต่ตอนนี้ฉันเชื่อแล้ว!”

สักพักประตูคฤหาสน์ก็เปิดออก

“ฉันไม่อยากให้คุณมาเจอแม่ของเรา!” รุ่ยลาเงยคางขึ้นพลางไล่เธอ “ไปให้พ้นเดี๋ยวนี้! ถ้าไม่ออกไป ฉันจะบอกให้พี่ใช้โดรนไล่คุณออกไปแทน!”

แม่เฒ่าฟู่มองเสี่ยวหานที่อยู่ข้าง ๆ รุ่ยลาด้วยสีหน้าขุ่นเคือง

หลังจากที่เห็นใบหน้าบูดบึ้งของเสี่ยวหาน แม่เฒ่าฟู่ก็รู้สึกเหมือนโดนรัดคอ!

เด็กคนนี้คล้ายฟู่สือถิงมาก!

ฉินอันอันอุ้มเด็กด้วยมือเดียวแล้วพาพวกเขากลับเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว

หลังจากพาทั้งสองคนกลับเข้าบ้านแล้ว ฉินอันอันก็เดินออกไปคุยกับแม่เฒ่าฟู่ “ถ้าคุณมาหาฉันเรื่องเสิ่นอวี๋ล่ะก็ ฉันบอกได้คำเดียวว่าฉันไม่รู้สึกผิด ยิ่งกว่านั้น ลูกชายของคุณมาหาฉันแล้ว คุณไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ!”

“ฉินอันอัน ลูกของเธอ...ใครเป็นพ่อของพวกเขา?” แม่เฒ่าฟู่ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ฉันรับเขามาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าค่ะ” ฉินอันอันพูดน้ำเสียงเย็นชาพลางเหลือบมองของเหลวสีแดงบนตัวของเธอ “ลูกทั้งสองของฉันยังไร้เดียงสา ฉันต้องขอโทษแทนพวกเขาด้วย”

ดูเหมือนแม่เฒ่าฟู่จะไม่ได้ยิน เธอจับแขนแม่บ้านแล้วก้าวขึ้นรถ

หลังจากขึ้นรถ เธอขยับริมฝีปากและพึมพำ “เมื่อกี้นี้เธอเห็นลูกชายของเธอหรือเปล่า? เขาหน้าเหมือน สือถิงตอนเด็กมาก”

แม่บ้าน “คุณสงสัยว่านั่นคือลูกชายของสือถิงเหรอคะ?”