รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 379

เธอเม้มริมฝีปากแดงแล้วก้าวไปที่ประตู

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะลงทุนเงินกับหวังหว่านจือหรือเปล่า” เมื่อเธอเดินไปที่ประตู เสียงเกียจคร้านของเขาก็ดังขึ้น “ผมให้เสิ่นอวี๋ไปสองพันล้าน”

‘สองพันล้าน?’

‘เขาให้เสิ่นอวี๋ไปสองพันล้านเลยเหรอ?’

เธอเกือบจะโพล่งออกมา “ไม่ใช่พันล้านเหรอ?”

เขาหัวเราะเบา ๆ “ที่แท้คุณก็แอบสนใจเรื่องเธอกับผม ก่อนหน้านี้ผมให้เธอหนึ่งพันล้านและให้อีกหนึ่งพันล้านเมื่อวันก่อน เพราะเธอทำการผ่าตัดอิ๋นอิ๋นสองครั้ง ครั้งละหนึ่งพันล้านไง”

ฉินอันอันกำหมัดแน่น!

เนื่องจากการผ่าตัดทั้งสองครั้งนี้ เสิ่นอวี๋จึงได้รับเงินค่าตอบแทนจำนวนสองพันล้านบาทจากฟู่สือถิง!

หลังจากที่เสิ่นอวี๋ได้รับเงินสองพันล้าน ก็ยกเงินทั้งหมดให้หวังหว่านจือ!

‘ดูถูกกันเกินไปแล้ว!’

เรื่องน่าขันที่สุดที่เธอเคยเจอมา ยังไม่ไร้สาระเท่าเรื่องนี้เลย!

เพราะการผ่าตัดทั้งสองครั้งล้วนเป็นฝีมือของเธอ!

กล่าวอีกนัยหนึ่ง เธอยกเงินให้หวังหว่านจือสองพันล้าน!

หึหึ! เธออยากให้หวังหว่านจือตาย! จะให้เงินหวังหว่านจือได้ยังไง?!

ฟู่สือถิงเห็นว่าร่างกายของเธอแข็งทื่อและดูเหมือนจะสั่นเล็กน้อย

เขารีบแต่งตัวแล้วเดินไปหาเธอ

เขาเดินไปข้างเธอแล้วเห็นว่าใบหน้าของเธอซีดราวกับกระดาษ ดวงตาของเธอก็ว่างเปล่าและเย็นชา

“ฉินอันอัน คุณเป็นอะไรไป?”

เขาจับข้อมือของเธอไว้

หลังจากสูดหายใจเข้าลึก ๆ เธอก็สะบัดมือของเขาออก

“ฟู่สือถิง ฉันนี่มันน่าตลกสิ้นดี!” เธอกลั้นน้ำตาและเงยคางขึ้นเล็กน้อย “ฉันไม่ควรมีเมตตา! ฉันจะไม่มีวันเมตตาคุณและคนรอบข้างคุณอีกต่อไป!”

รองประธานพูดถูก

เงินทุกบาทที่ฟู่สือถิงให้เสิ่นอวี๋ ล้วนแล้วแต่เป็นมีดทิ่มแทงเธอ!

เพราะเสิ่นอวี๋และหวังหว่านจือเป็นพวกเดียวกัน!

ด้วยสภาวะทางอารมณ์ของเธอตอนนี้ เธอไม่สามารถจัดการกับมันได้

เธออยากอยู่คนเดียว

……

ตอนเย็น

เด็กทั้งสองคนกลับมาจากโรงเรียน

พวกเขาประหลาดใจมากที่เห็นฉินอันอันอยู่ที่บ้าน

“แม่! ทำไมวันนี้เลิกงานเร็วจังเลยคะ?” รุ่ยลาและเสี่ยวหานเดินไปหาเธอ

รุ่ยลาโชว์นิ้วของตัวเองให้เธอดู

“แม่คะ วันนี้หนูเจาะเลือดมาค่ะ เจ็บมาก...” รุ่ยลาพยายามหาบาดแผลที่นิ้ว แต่น่าเสียดายหาไม่เจอ

ฉินอันอันเป่านิ้วของเธอ “แม่เป่าให้แล้ว หายเจ็บแล้วนะ”

“แม่คะ พี่ก็เจาะเลือดด้วยค่ะ แม่เป่าให้เขาด้วยสิ” รุ่ยลาจับมือพี่ชายแล้วยื่นให้แม่

ดวงตาของฉินอันอันเป็นประกายขึ้นเล็กน้อย เธอพูดด้วยความประหลาดใจ “ลูก ทำไมครั้งนี้ถึงยอมให้คนอื่นจับล่ะ?”