รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 403

และคนที่กำลังยกเขาขึ้นคือฟู่สือถิง!

ฟู่สือถิงกำลังบีบคอเสี่ยวหานอยู่!

เธอต้องฝันไปแน่ ๆ

ไม่อย่างนั้นเสี่ยวหานจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอฝันร้ายเช่นนี้

นับตั้งแต่ฟู่สือถิงพูดเมื่อห้าปีก่อนว่าถึงแม้เธอจะคลอดลูกออกมา เขาก็จะบีบคอเด็กจนตาย… เธอก็มักจะฝันร้ายแบบนี้เสมอ

เธอฝันว่าฟู่สือถิงใช้วิธีการต่าง ๆ ทรมานลูกของพวกเขาจนตาย

เช่นเดียวกับภาพตรงหน้าเธอ เธอฝันเห็นมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว!

เพียงแค่สิ่งที่แตกต่างจากความฝันคือภาพตรงหน้าสมจริงมากกว่า

จากการดิ้นรนที่รุนแรงของเสี่ยวหาน ทำใหกระเป๋านักเรียนบนหลังของเขาร่วงลงพื้นส่งเสียงดัง ‘ปึง’!

ฉินอันอันกะพริบตา กลไกในร่างกายบางจุดถูกสัมผัส แล้วเลือดในตัวก็เดือดพล่านขึ้นทันที!

นี่ไม่ใช่ความฝัน! ไม่ใช่ความฝัน!

“ฟู่สือถิง! คุณปล่อยมือนะ!” เธอกรีดร้อง ร่างกายสั่นสะท้านขณะที่พยายามลุกขึ้นจากเตียง

เพราะได้รับบาดเจ็บที่ส่วนขา เธอจึงไม่สามารถลุกขึ้นจากเตียงได้ตามปกติ

หลังจากดิ้นรนอยู่ช่วงสั้น ๆ เธอและผ้าห่มก็กลิ้งหล่นลงพื้น!

ดวงตาทั้งสองข้างเต็มไปด้วยน้ำตาร้อนผ่าว นิ้วมือดึงขากางเกงฟู่สือถิงแน่น เสียงของเธอทั้งโกรธทั้งโศกเศร้า “ฟู่สือถิง! คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ! คุณทำไม่ได้… เขาเป็นลูกชายคุณ…แค่ก…แค่ก ๆ…”

เพราะอารมณ์ที่รุนแรง ทันใดนั้นเองเธอก็ไอออกมา

เลือดสีแดงสดพุ่งออกมาจากปากเธอ!

มันย้อมมุมปากเธอเป็นสีแดงและกระเซ็นลงบนเสื้อผ้าของฟู่สือถิง

ฟู่สือถิงมองดูใบหน้าเล็ก ๆ ที่น่าสงสารของเธออย่างงงงัน คลายนิ้วออกในทันใด

เสี่ยวหานร่วงลงบนพื้น

ใบหน้าของเขาเป็นสีเขียวคล้ำ หอบหายใจอย่างหนักและคลานไปหาฉินอันอัน

“แม่!” เสี่ยวหานกอดแม่เอาไว้แน่น น้ำตาไหลออกมาจากดวงตา “แม่เป็นอะไรไป?!”

เธอกอดเสี่ยวหานไว้แน่น ใบหน้าของเธอไม่ได้เย็นชาและไร้ความรู้สึกเหมือนเช่นก่อนหน้านี้อีกต่อไป

ฟู่สือถิงมองเห็นว่าในที่สุดเธอได้เปลี่ยนกลับมาเป็นคนที่มีชีวิต ในใจของเขากลับยิ่งรู้สึกแย่ลงเรื่อย ๆ!

เขาก้าวเท้าเดินออกจากห้อง

สักพัก คุณหมอก็รีบเข้ามา

คุณหมอดึงเสี่ยวหานมาอยู่ที่ด้านข้าง จากนั้นอุ้มฉินอันอันแล้ววางลงบนเตียง

เสี่ยวหานยืนอยู่ข้างเตียง มองเห็นขาของแม่ผ้าก๊อซพันไว้อย่างหนา

เธอไม่เพียงแต่ได้รับบาดเจ็บที่ศีรษะเท่านั้น แต่ได้รับบาดเจ็บที่ขาด้วย

‘แม่ต้องเจอกับอะไรมากันแน่ ถึงได้กลายเป็นแบบนี้? ‘

‘ไอ้คนสารเลวฟู่สือถิง!’

‘เขาจะต้องทำร้ายแม่จนเป็นแบบนี้แน่!’

เสี่ยวหานยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาจากหางตาของเขา มือเล็ก ๆ กดปุ่มสีแดงบนนาฬิกาข้อมือ!