รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 409

เธอเอื้อมมือไปใต้หมอนแล้วดึงมีดออกมา!

มีเล่มนี้เป็นมีดที่พี่สามมอบให้เธอไว้เพื่อป้องกันตัวตอนที่เธอหนี

ตอนที่เธอได้รับการช่วยเหลือจากฟู่สือถิง เธอก็กำมีดเล่มนี้ติดมือมาด้วย

เดิมทีฟู่สือถิงต้องการเก็บมีดเล่มนี้นไว้ให้ห่างจากตัวเธอ

อาจกลัวว่าเธอจะฆ่าตัวตาย

แต่เธอก็ยืนกรานว่าจะเอากลับมา

หลังจากเอากลับมาได้ เธอก็เก็บมันไว้ใต้หมอน

มีดเล่มนี้ช่วยชีวิตเธอและมีความหมายต่อเธอมาก ดังนั้นเธอจึงนำมันติดตัวไว้

แต่คิดไม่ถึงว่าคืนนี้จะถูกเขาเหยียดหยาม!

ศักดิ์ศรีของเธอถูกบดขยี้ สติพังทลายลง ตอนนี้เธอแค่อยากจะตายไปพร้อมกับเขา!

ฆ่าเขาแล้ว เธอก็จะฆ่าตัวตาย!

เธอเป็นนักศึกษาแพทย์ดีเด่น เธอรู้ว่าแทงยังไงถึงจะทำให้เขาตายได้อย่างรวดเร็ว!

เธอจับมีดไว้แน่น ในใจคิดว่าจะตัดหลอดเลือดส่วนไหนของเขาดี

สายตาของเธอจับจ้องไปยังใบหน้าของเขา

แสงสลัวจากข้างนอกทำให้สามารถมองเห็นโครงร่างใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาได้ไม่ชัดเจน

เขากำลังหลับลึก

คอของเขาถูกเปิดออกนอกผ้าห่ม ดึงดูดเธอ...

มือของเธอที่ถือมีดยกขึ้นอย่างสั่นเทา

แค่แทงเพียงครั้งเดียว ภายในครึ่งชั่วโมงเธอก็จะเป็นอิสระแล้ว!

ขณะที่มีดกำลังจะจ่อไปที่คอของเขา ร่างของเธอก็สูญเสียกำลังทันที

‘อยากฆ่าเขาจริง ๆ เหรอ?’

‘เขาสมควรตายแล้วเหรอ?’

‘ถึงจะฆ่าเขาแล้ว เธอก็ไม่รอด เธอจะทิ้งลูกทั้งสองคนของเธอไปจริง ๆ เหรอ?’

ความคิดมากมายเข้ามาในหัว ดวงตารู้สึกร้อนผ่าว

เธอไม่อยากตาย

เธอฆ่าเขาไม่ลง

เธอรู้สึกเหมือนเขากำลังจะหักข้อมือ!

“ฟู่สือถิง...ปล่อยมือฉันนะ!”

“คุณจะฆ่าผมเพื่อล้างแค้นให้ลูกชายของคุณเหรอ?!” เขาไม่ได้ยินเสียงของเธออีกแล้ว เขาจมอยู่กับความเจ็บปวดไม่มีที่สิ้นสุด

เธอไม่สามารถปิดบังหรือแก้ตัวได้อีก

“ใช่! ฉันจะฆ่าคุณ! ฟู่สือถิง ฉันถูกคุณทรมานมามากพอแล้ว! ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้อีกต่อไปแล้ว!” เธอร้องไห้พลางระบายทุกคำพูดในใจออกมา

“ได้...ได้…” เขาพึมพำ ฝ่ามือใหญ่จับมือข้างที่ถือมีดของเธอไว้แน่นและชี้ปลายมีดไปที่หัวใจ “ตรงนี้...แทงสิ!”

เขาไม่ได้สวมเสื้อผ้าส่วนบน

มือของเขาหนักมาก!

เธอเห็นปลายมีดแทงทะลุผิวหนังหน้าอกของเขาจนเลือดไหลออกมา!

เธอตกใจมากจนร้องไห้เสียงดังและตัวสั่น “ปล่อย! ฟู่สือถิงปล่อยเดี๋ยวนี้นะ! ฉันไม่ฆ่าแล้ว! ฉันไม่ฆ่าคุณแล้ว!”

“กลัวอะไรล่ะ? กลัวว่าผมจะกลายเป็นผีแล้วมาคร่าชีวิตคุณไปเหรอ?” เขาแทงมีดลึกเข้าไปในหน้าอกแรงขึ้น ความเจ็บปวดลุกลามไปถึงแขนขา จนน้ำเสียงของเขาเริ่มสั่นเทาและแผ่วเบา “ไม่มีทาง...ผมจะไม่ขอเจอคุณ...ฉินอันอัน...ชาติหน้า...ผมจะไม่ขอเจอคุณอีก...”

เธอกลัวแทบบ้า!

เธอกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง “ใครก็ได้!! ช่วยด้วย”