รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 416

ทนายความเห็นท่าทางมั่นใจของเซิ่งเป่ยแล้วพูดว่า “หลังจากที่แม่ของคุณฟู่เสียชีวิต เขาก็ขอให้ผมแก้ไขครับ”

เซิ่งเป่ย “หา?”

ทนายความ “ผมไม่ดื่มเหล้าและไม่กินข้าว หากมีความคืบหน้าเรื่องอาการของคุณฟู่ กรุณาแจ้งให้ผมทราบโดยเร็วที่สุดนะครับ”

เซิ่งเป่ย “ครับ ผมจะไปส่งคุณ”

หลังจากที่เซิ่งเป่ยส่งทนายออกไปแล้ว เขาก็ดูนาฬิกา

เวลาผ่านไปไว้มาก จู่ ๆก็หนึ่งทุ่มแล้ว

ฉินอันอันตื่นขึ้นมาหลังจากนอนหลับสนิท และรู้สึกสับสนในใจ

“ฉินอันอัน ถึงบ้านแล้ว!” ไมค์เห็นเธอลืมตาขึ้นแล้วพูด “ฉันเพิ่งมาจากโรงพยาบาล ฟู่สือถิงยังไม่ตาย เขาถูกย้ายเข้าห้องไอซียู สื่อพวกนั้นต้องพอได้แล้ว! เขายังไม่ตาย กลับเขียนข่าวว่าเขาตายแล้ว!”

ไมค์ช่วยพยุงฉินอันอันลุกขึ้น

จู่ ๆ ฉินอันอันก็ตื่นตัว

“นี่กี่โมงแล้ว?”

ไมค์ช่วยพยุงเธอขึ้นนั่งบนรถเข็น “จะแปดโมงแล้ว เธอหิวเหรอ?”

ฉินอันอันพยักหน้า

เมื่อสองสามวันที่ผ่านมาเธอกินข้าวไม่อิ่มเลยสักมื้อ

สิ่งที่เธอต้องการตอนนี้คือได้กินอาหารดี ๆ อาบน้ำ แล้วก็นอนหลับฝันดี

เธอยังรู้สึกเวียนหัว นอนไม่หลับมาหลายวันแล้ว และอยากชดเชยให้หมดในคราวเดียว

“ที่บ้านมีกับข้าว เรากลับไปกินข้าวที่บ้านกัน! ลูกทั้งสองได้ยินว่าเธอกลับบ้านก็มารอแล้ว!” ไมค์อุ้มเธอขึ้นรถแล้วใส่รถเข็นไว้ในท้ายรถ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถก็ขับเข้าคฤหาสน์สตาร์ริเวอร์อย่างช้า ๆ

ฉินอันอันมองสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคยด้วยดวงใจที่ไร้ขอบเขต

หลังจากหายไปเพียงหนึ่งสัปดาห์ แต่กลับเหมือนประสบกับหายนะและความตาย

เมื่อเธอกลับถึงบ้าน เธอก็กำจัดความคิดที่วุ่นวายของเธอออกไป

เด็กสองคนรีบวิ่งไปหาเธอ

“แม่!”

“แม่!”

หลังจากที่ฟู่สือถิงอยู่ในห้องไอซียูเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ เขาก็ถูกย้ายไปยังห้องพิเศษ

เมื่อเขาลืมตาตื่นขึ้นมา เขาก็มองไปที่ห้องผู้ป่วยสีขาว ความทรงจำของเขาก็ว่างเปล่า

“สือถิง ในที่สุดคุณก็ฟื้นแล้ว” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งพูด “คุณรู้สึกยังไงบ้างคะ?”

เขาหันศีรษะเล็กน้อยและเห็นใบหน้าของเสิ่นอวี๋

“สือถิง ฉันจะไปเรียกหมอมา” เสิ่นอวี๋พูดด้วยดวงตาสีแดงเล็กน้อยแล้วก้าวออกไป

‘ที่นี่คือห้องผู้ป่วย เขาป่วยเหรอ?’

เขาพยายามจะยกแขนขึ้นแต่ทำไม่ได้

หลังจากที่เสิ่นอวี๋ออกไป เซิ่งเป่ยก็เดินเข้ามา

“สือถิง ในที่สุดนายก็ฟื้นแล้ว” เซิ่งเป่ยแสดงสีหน้าผ่อนคลาย “ถ้านายตาย ฉันไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าต้องทำยังไง บางทีอาจจะปล่อยให้บริษัทยุบไปเลยก็ได้”

ฟู่สือถิงสีหน้านิ่งเฉย

“ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะเกิดเรื่องร้าย ๆ แค่ไหน ก็จงลืมมันไปให้หมด ถ้าคุณป้ายังอยู่ แล้วเห็นนายสภาพแบบนี้ เธอคงจะเสียใจตายแน่ ๆ ถึงจะไม่ใช่เพื่อคุณป้าก็ควรใช้ชีวิตให้ดีเพื่ออิ๋นอิ๋น อิ๋นอิ๋นไม่ได้ไปโรงเรียนหลายวันแล้ว พวกเรากลัวว่าเธอจะได้ยินข่าวลือที่โรงเรียน… เธอยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาย”