รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 418

หลีเสี่ยวเถียนกลัวว่าเธอจะเข้าใจตัวเองผิดจึงรีบพูดเสริม “อันอัน เขาไม่มาก็เรื่องของเขา เธอไม่มาไม่ได้นะ! เธอคือเพื่อนรักของฉัน ถ้าเธอไม่มา ฉันก็ไม่อยากแต่งแล้ว”

ฉินอันนัน “ฉันต้องไปอยู่แล้ว

หลีเสี่ยวเถียนถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ดีเลย! ฉันได้ยินมาว่าเธอได้รับบาดเจ็บที่ขา ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง? ฉันอยากโทรหาเธอตั้งนานแล้ว… ก่อนหน้านี้ฟู่สือถิงไม่เป็นไรไม่ใช่เหรอ ฉันก็กลัวว่าเธอจะอารมณ์ไม่ดีก็เลยไม่ได้โทรหา”

“ขาของฉันดีขึ้นแล้ว”

“งั้นดีเลย พรุ่งนี้เราไปชอปปิ้งกัน!”

“มันยังไม่ได้ดีขนาดนั้น” ฉินอันอันเหลือบมองแผลที่ขาของตัวเอง

ผ้ากอซถูกถอดออก เผยให้เห็นบาดแผลตกสะเก็ดแต่ยังเหลือร่องรอบน่ากลัว

โชคดีที่ก่อนหน้านี้ซื้อกระโปรงยาวมา จึงสามารถปกปิดแผลได้

“แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ เธอไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ถามเธอเรื่องฟู่สือถิงอีก” หลีเสี่ยวเถียนให้สัญญาก่อน

“อืม”

เช้าวันรุ่งขึ้น ก่อนที่เด็ก ๆ จะไปโรงเรียนอนุบาล หลีเสี่ยวเถียนก็มา

เธอไม่เพียงแต่จะเอาผลไม้ ขนม ของเล่น และเสื้อผ้าใหม่มาเท่านั้น แต่เธอยังหิ้วอาหารเช้าถุงใหญ่ติดมือมาอีกด้วย

ฉินอันอันรู้สึกประหลาดใจ

“เสี่ยวเถียน ไม่ขนาดนั้น...ฉันได้ยินรุ่ยลาพูดว่าตอนที่ฉันไม่อยู่ เธอก็มาเล่นกับพวกเขาทุกวัน แถมยังซื้อของเล่นกับของกินให้พวกเขาทุกวันด้วย…”

“นั่นมันคือสิ่งที่ฉันควรทำ!” หลีเสี่ยวเถียนยื่นอาหารเช้าให้เธอ แล้วยกกระโปรงขึ้น “ตายจริง! แผลใหญ่มาก!”

ฉินอันอัน “มันไม่ได้เจ็บอะไรมากหรอก”

“ฉันนี่ยอมเค้าเลยจริง ๆ! นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นความสัมพันธ์แบบนี้” หลีเสี่ยวเถียนไม่กล้าพูดอะไรมากไปกว่านี้ เธอจึงเอาของเล่นและเสื้อผ้าใหม่ที่เธอซื้อไปให้เด็ก ๆ

“หนูสองคนไปโรงเรียนใช่ไหม?”

“คุณป้าเสี่ยวเถียน หวังเป็นอย่างยิ่งว่าคุณป้าจะแต่งงานวันนี้ หนูจะได้ไม่ต้องไปโรงเรียน” รุ่ยลาถือกระเป๋านักเรียน ไม่เต็มใจที่จะไปโรงเรียน

“ที่รัก ทำไมหนูถึงไม่อยากไปโรงเรียนล่ะ?”

“เธอบอกเองว่าไม่ได้ระวัง” หลีเสี่ยวเถียนพูดตรงไปตรงมา “เธอไม่บอกฉันก็เดาได้ การทะเลาะกันระหว่างคู่รัก เพียงแค่ประโยคเดียวก็สามารถนำไปสู่ความตายได้”

หลีเสี่ยวเถียนส่ายหน้า “เสี่ยวเถียน เธอหยุดเดาเถอะ เดี๋ยวจะมีแขกมาที่บ้านคนนึงนะ”

หูของหลีเสี่ยวเถียนและเด็ก ๆ ผึ่งทันที

“ใครเหรอ?!” ไมค์ได้ยินเสียงในห้องนั่งเล่นจึงเดินออกมาจากห้อง

เขาสวมกางเกงบ็อกเซอร์และออกมาปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน

หลีเสี่ยวเถียนรีบวิ่งไปผลักเขาให้กลับเข้าไปในห้อง

“คุณช่วยห่วงภาพลักษณ์ของตัวเองหน่อยได้ไหม?! อย่าทำให้ดวงตาของรุ่ยลาที่รักของเราสกปรก! ฉันบอกคุณไปกี่ครั้งแล้ว? ทำไมคุณถึงไม่เปลี่ยน!” หลีเสี่ยวเถียนดุ

ไมค์พูดไม่ออก “นี่คุณเป็นพวกผู้หญิงหัวโบราณรึไง?! ผมหุ่นดีขนาดนี้ ทำไมถึงจะทำให้ตาของรุ่ยลาสกปรกด้วยล่ะ?”

“เข้าไปแต่งตัวเลยนะ!” หลีเสี่ยวเถียนผลักเขากลับเข้าไปในห้อง