รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 420

ตอนเที่ยง จิ้นซือเหนียนรับประทานอาหารกลางวันที่บ้านของฉินอันอันก่อนกลับ

“อันอัน เธอไปนอนพักกลางวันแล้วตอนบ่ายค่อยไปตรวจร่างกาย ฉันจะพาเด็ก ๆ ออกไปเที่ยว โอเคไหม?” หลีเสี่ยวเถียนเห็นว่าอากาศดีและไม่อยากอยู่บ้าน “ฉันจะมาส่งเด็ก ๆ กลับก่อนหกโมงเย็นนะ”

ฉินอันอันเห็นว่าเด็ก ๆ อยากออกไปข้างนอก เธอจึงไม่ปฏิเสธ

“เสี่ยวเถียน จะรบกวนเธอมากเกินไปหรือเปล่า?”

หลีเสี่ยวเถียน “ฃรบกวนอะไรกัน? พวกเขาไม่ใช่เด็กเล็กที่ฉันต้องอุ้มตลอดเวลาสักหน่อย… เวลาพาพวกเขาไปเที่ยวฉันไม่เหนื่อยเลย!”

ฉินอันอันสั่งให้บอดี้การ์ดออกไปกับพวกเขาด้วย

หลังจากพวกเขาออกไปแล้ว เธอก็กลับเข้าไปในบ้านและปิดประตู

มีกล่องสีขาววางอยู่บนโต๊ะกาแฟในห้องนั่งเล่น

กล่องนี้เป็นกล่องที่จิ้นซือเหนียนวางทิ้งไว้

มันคือของขวัญที่เขาตั้งใจมอบให้เธอ

เขาบอกว่ามันเป็นเครื่องรางนำโชคของเขา มันไม่ใช่ของขวัญราคาแพง และเขาหวังว่ามันจะช่วยทำให้เธอโชคดี

เธอทนปฏิเสธของขวัญราคาไม่แพงแต่มีความหมายแบบนี้ไม่ได้

เธอหยิบกล่องสีขาวแล้วกลับเข้าไปในห้อง

ขณะที่นั่งลงข้างเตียง ไมค์ก็โทรมา

“ฉินอันอัน อีกประมาณสองชั่วโมงฉันจะไปรับเธอที่บ้านนะ เธองีบหลับสักหน่อยแล้วกัน” เขาก็รีบถาม “หนุ่มหล่อคนนั้นกลับแล้วยัง? ถ้าเขายังไม่กลับ ก็บอกให้เขากลับได้แล้วมั้ง?”

“อย่าไปพูดถึงเขาแบบนั้นสิ เขาเป็นศิลปินที่ทรงพลังมากเลยนะ วันนี้ฉันฟังเพลงใหม่ของเขาด้วย ไพเราะมาก” ฉินอันอันพูดเป็นกลาง “ฉันไม่เคยบ้าดารามาก่อน แต่ตอนนี้ฉันโดนเสน่ห์ของเขาดึงดูด จนกลายเป็นแฟนพันธุ์แท้ของเขาแล้ว”

“ฉันขนลุก! เธอคงไม่ได้หลงรักเขาหรอกนะ?”

“แค่ชื่นชม”

“ชื่นชมงั้นเหรอ?! แต่ถ้าคบกับเขาจริง ๆ ฉันก็ไม่ห้ามนะ หาแฟนที่หล่อ รวย มีความสามารถพิเศษ...เหมือนจิ้นซือเหนียน ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขามีใบหน้าหล่อเหลาไม่ธรรมดา”

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันจะวางสายก่อนนะ” ฉินอันอันไม่ต้องการพูดเรื่องนี้ต่อ

หลังจากความสัมพันธ์ของเธอกับฟู่สือถิงสิ้นสุดลง เธอก็ไม่คิดจะรักใครหรือแต่งงานใหม่

พลังงานที่เสียไปจากการตกหลุมรัก ทำให้เธอไม่อยากลองอีกครั้ง

มือเรียววางโทรศัพท์ลงแล้วเปิดกล่องสีขาว

สองชั่วโมงต่อมา ไมค์มารับเธอ

เธอเห็นเพื่อนร่วมงานที่เธอไม่ได้เจอมาเป็นเวลานาน จิตใจที่สงบของเธอผิดปกติเล็กน้อย

เพราะช่วงนี้ทุกคนไม่ได้เจอเธอ เลยคิดถึงเธอมาก

ทุกคนถามเธอว่าเธอไปเที่ยวที่ไหน สนุกไหม

เธอมองหน้าไมค์

ไมค์โน้มตัวไปใกล้หูของเธอ “ฉันพูดไม่ได้ว่าเธอถูกฟู่สือถิงลักพาตัวไป นั่นคงเป็นเรื่องน่าอายสำหรับเธอมาก… ฉันพูดได้แค่ว่าเธอจะไปเที่ยว”

“ทำไมไม่บอกฉันก่อนหน้านี้ล่ะ? ฉันไม่ได้เตรียมของขวัญมาให้ทุกคนเลยด้วยซ้ำ”

“พรุ่งนี้เธอทำงานไม่ใช่เหรอ? ตรวจร่างกายเสร็จ ฉันจะไปซื้อเป็นเพื่อน”

ฉินอันอันถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หลังจากการตรวจร่างกายเสร็จ ไมค์ก็พาฉินอันอันออกจากโรงพยาบาล

“ให้ฉันไปส่งเธอกลับก่อนไหม เธอจะซื้อของขวัญอะไร ฉันไปซื้อให้” ไมค์กลัวว่าขาของเธอจะอักเสบหากเดินนานเกินไป