รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 425

เมื่อไม่เห็นเธอ ไม่คิดถึงเธอ เขาสามารถกินดื่มและนอนหลับได้ตามปกติ

แต่เมื่อเขาคิดถึงเธอ กลับเกิดการเคลื่อนไหวผิดปกติในร่างกาย

จากนั้นไม่นาน ก็มีเสียงเคาะที่ประตู

ฟู่สือถิงเข้าไปในห้องนอนจากระเบียง

เมื่อเปิดประตู ป้าจางยืนอยู่ด้านนอก

“คุณผู้ชายคะ อันอันมาที่นี่เมื่อสักครู่นี้ เธอบอกว่ามีเรื่องอยากพบคุณ ดิฉันถามเธอว่ามีเรื่องอะไร เธอไม่บอกค่ะ” ป้าจางเอ่ย “เธอไปแล้วค่ะ”

“ฉันเห็นแล้ว” สีหน้าของเขาเย็นชา น้ำเสียงเย็นชายิ่งกว่า

“อ้าว ถ้าเธอมาอีกครั้งหน้า ให้ดิฉันเชิญเธอเข้ามาไหมคะ?” ป้าจางสอบถาม

“ไม่ต้อง” หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาพูดสองคำนี้ออกมา

......

เมื่อฉินอันอันกลับมาถึงบ้าน เธอก็เปียกโชกไปทั้งตัว

“แม่คะ ทำไมแม่เปียกโชกแบบนี้ล่ะคะ? แม่ไม่ได้เอาร่มไปด้วยเหรอคะ?” รุ่ยลาสีหน้าเจ็บปวดใจ

ไมค์ดันเธอขึ้นไปชั้นบน “รีบไปอาบน้ำเลย ระวังเป็นหวัด”

เธอเดินขึ้นไปยังชั้นบน

“ลุงไมค์ ทำไมคุณลุงปล่อยให้แม่กลับมาคนเดียวล่ะคะ?” รุ่ยลามองไมค์อย่างตำหนิ

เสี่ยวหานเองก็มองไมค์ด้วยสายตาตำหนิเช่นกัน

ไมค์ยกมือยอมแพ้ภายใต้การโจมตีของหนูน้อยทั้งสองคน “แม่ของพวกเธอมีธุระตอนบ่าย ไม่ยอมให้ลุงไปด้วยนี่นา! ลุงจะไปต้มซุปขิงให้เธอ! ดื่มซุปขิงจะได้ไม่เป็นหวัด!”

ไมค์พูดพร้อมกับหนีไปที่ห้องครัว

ฉินอันอันอาบน้ำสระผม หลังจากเป่าผมจนแห้งถึงได้ลงไปชั้นล่าง

ไมค์ส่งซุปขิงถึงมือเธอ

หลังจากพูดขอบคุณแล้ว เธอดื่มซุปขิงจนหมด

“ฉินอันอัน บ่ายนี้เธอไปไหนมา? ข้างนอกฝนตก เธอไม่มีร่มติดตัวก็ไม่เป็นไร แต่เธอไม่รู้แม้กระทั่งวิธีหลบฝนด้วยเหรอ?” ไมค์บ่น

รุ่ยลาบุ้ยปากเล็ก ๆ ของเธอและปกป้องโดยไม่ต้องคิด “แม่หนูเปียกฝนจนชุ่มแล้ว คุณลุงยังว่าแม่อีก!”

“เอาล่ะ พวกเราไปกินข้าวกันเถอะ” ไมค์จูงมือเด็กทั้งสองคนไปที่โต๊ะกินข้าว “ฉินอันอัน ทักษะการทำอาหารของบอดี้การ์ดดีจริง ๆ! พวกเราเพิ่มเงินเดือนให้เขากันเถอะ!”

“อ้าว เธอไม่ชอบการตลาดไม่ใช่เหรอ?”

“ไม่มีอะไรที่แน่นอนหรอก” เธอไม่มีความอยากอาหาร ดังนั้นจึงวางตะเกียบลง “ฉันสนใจบริษัทของหวังหว่านจือ ตอนนี้พวกเขาใช้วิธีการที่เป็นไปได้ทั้งหมดเพื่อส่งเสริมการตลาด จนถึงตอนนี้ ดูเหมือนว่าผลลัพธ์จะดีมาก…ซือเหนียนทำแบบนี้เพราะอยากช่วยฉัน ฉันไม่มีเหตุผลที่จะต้องปฏิเสธ”

“เธอเองก็เก่งเหมือนกัน!”

“ฉันแพ้หวังหว่านจือไม่ได้” เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้กินข้าว “ฉันจะไปวางแผน จากนั้นจะติดต่อกลับไปจิ้นซือเหนียน”

“เฮ้ เธอกินข้าวก่อนสิ!” ไมค์เห็นว่าในชามข้าวของเธอยังเหลือข้าวอีกครึ่งหนึ่ง จึงเรียกเธอให้หยุดทันที

“ตอนนี้ฉันไม่หิว อีกเดี๋ยวถ้าหิวฉันจะต้มบะหมี่กินเอง” หลังจากพูดเช่นนี้แล้ว ก็ก้าวเท้าขึ้นไปยังชั้นบน

หลังจากขึ้นมาที่ชั้นบน เธอเปิดแล็ปท็อปแล้วเริ่มทำงาน

ฝนนอกหน้าต่างตกหนักมากขึ้นเรื่อย ๆ เสียงฝนดังปึงปังกระทบหน้าต่าง

เธอทำงานจนเสร็จด้วยความรู้สึกสับสน เธอดีดตัวผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้

มองเหลือบมองดูนาฬิกา ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่ม

เธอต้องออกไปข้างนอกแล้ว