รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 439

ฉินอันอันถือโทรศัพท์ให้ไกลออกไปเล็กน้อย เพราะเธอแสบแก้วหู

“ฉินอันอัน! เธออย่ามาแกล้งตาย! รีบบอกมาเร็ว ๆ! เธอท้องกับใคร?! ห๊ะ! ฉันจะบ้าตายแล้ว! ตอนนี้เธออยู่ไหน? ฉันจะไปหา! ฉันจะไปคุยต่อหน้าให้รู้เรื่อง!” ปฏิกิริยาของหลีเสี่ยวเถียนทำให้ฉินอันอันอดหัวเราะไม่ได้

“ตอนนี้ฉันอยู่บ้าน เธอไม่ต้องมาหาฉันหรอก คุยโทรศัพท์กับเธอเสร็จ ฉันจะไปพักผ่อนแล้ว” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเนือย ๆ “ฉันจะท้องกับใครได้อีกล่ะ… ฉันบอกเรื่องนี้เธอ เป็นเพราะอาการตั้งครรภ์ระยะแรกของฉันเริ่มหนักขึ้น ไม่ต้องพูดถึงดื่มแอลกอฮอล์เลย แค่กินข้าวก็แย่แล้ว… วันงานแต่งงานของเธอ ถ้ามีใครพยายามชวนให้ฉันดื่ม ฉันต้องรบกวนให้เธอช่วยกันพวกเขาออกไปด้วยนะ”

ก่อนหน้านี้พวกเธอนัดกับไว้ดิบดีว่าจะไปปาร์ตี้สละโสดด้วยกันในคืนก่อนงานแต่งหลีเสี่ยวเถียน

เมื่อคนกลุ่มหนึ่งมารวมตัวกัน แน่นอนว่าคงหลีกเลี่ยงการดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้

การพูดคุยกับหลีเสี่ยวถียนก่อน สามารถหลีกเลี่ยงปัญหานี้ได้มากมาย

“เธอท้องอยู่ เธอดื่มไม่ได้อยู่แล้ว! ฉันไม่ให้เธอดื่มหรอก” หลีเสี่ยวเถียนพูดและคาดเดา “เธอท้องกับฟู่สือถิงอีกแล้วใช่ไหม? โอ้พระเจ้า พวกเธอสองคนกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย?”

จู่ ๆ ฉินอันอันก็รู้สึกง่วงขึ้นทันทีเมื่อได้ยินชื่อของเขา

เนื่องจากเธอกับฟู่สือถิงไม่มีวิธีแก้ปัญหาในตอนนี้ สมองของเธอจึงหลีกเลี่ยงข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับเขาโดยอัตโนมัติ

ด้วยวิธีนี้จะทำให้เจ็บปวดน้อยลง

“เธอช่วยเก็บไว้เป็นความลับหน่อยนะ เพราะเด็กคนนี้อาจจะไม่รอดถึงสามเดือน” ฉินอันอันลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน

“โอเค ฉันจะเก็บมันไว้เป็นความลับแน่นอน” หลีเสี่ยวเถียนพูด จู่ ๆ ก็นึกโกรธ “ฟู่สือถิงคนเลวนี่ นอกจากแพร่พันธ์แล้ว ยังทำอะไรได้อีก? เขายังเป็นคนอยู่หรือเปล่า?”

ฉินอันอันขมวดคิ้ว “หยุดว่าเขาเถอะ ต่อไปเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก”

เด็กในท้องควรถูกส่งคืนให้ฟู่สือถิง

ไม่ว่าลูกจะเกิดมาได้อย่างปลอดภัยหรือไม่เธอก็จะไม่มีวันติดหนี้อะไรเขาอีกเลย

“เธอเป็นคนที่รังแกง่ายจริง ๆ!” หลีเสี่ยวเถียนปกป้องเธอ “ถ้าต่อไปเขากล้าแตะต้องเธออีก ฉันจะเฉือนเขาซะ!”

หลังจากที่ฉินอันอันเข้าใจความหมายคำพูดของเธอ แก้มพลันเปลี่ยนสี

“เสี่ยวเถียน เธออย่าโกรธนะ ถ้าเด็กแข็งแรงดี ฉันก็จะคลอดออกมา เลี้ยงลูกเพิ่มมาอีกคนจะเป็นไรไป”

“ฉันก็ตั้งใจมาหานายนั่นแหละ เมื่อวานนายเป็นแบบนั้น เมื่อคืนฉันเลยฝันร้าย” เซิ่งเป่ยเดินตามเขาพลางพูดจู้จี้ “ทำไมอิ๋นอิ๋นถึงไม่สบายล่ะ? เจ็บแผลบนศีรษะเหรอ? แล้วจะผ่าตัดครั้งที่สามเมื่อไหร่?”

“วันนี้นายพูดมากจังเลยนะ” ฟู่สือถิงสงสัย ดวงตาของเขาเป็นประกายแวววาว “นายมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

“ไม่มีนี่...” เซิ่งเป่ยร้อนตัว

ฟู่สือถิงเห็นปฏิกิริยาของเขาและไม่ได้ถามต่อ

ทั้งสองอยู่ติดอยู่ทางตันที่อึดอัดจนเซิ่งเป่ยยอมแพ้ในที่สุด

“นายจะไม่ไปงานแต่งงานของจุ่นจือจริง ๆ เหรอ?” เซิ่งเป่ยนั่งลงบนเก้าอี้ทานอาหาร ดวงตาของเขาหรี่ลง “ฉินอันอันเชิญจิ้นซือเหนียนไปด้วยนะ”

แน่นอนว่าสีหน้านิ่งสงบของฟู่สือถิงหายไปแล้ว

“วันก่อนวันแต่งงาน พวกเขาจองบ้านพักตากอากาศริมทะเลและจะจัดปาร์ตี้กันทั้งคืน!” เซิ่งเป่ยกล่าวต่อ “ฉันไม่รู้ว่าจิ้นซือเหนียนจะไปด้วยหรือเปล่า แต่ที่แน่ ๆ ฉินอันอันไปแน่นอน”

ท่าทางของฟู่สือถิงเย็นชาขึ้น อารมณ์ทั้งหมดของเขาถูกระงับไว้ในใจ เขาแค่พ่นถ้อยคำเย็นชาสามคำออกจากริมฝีปากบาง “ฉันไม่ไป!”