รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 500

ที่ห้องนั่งเล่น

รุ่ยลาเข้าไปกอดไมค์และทำท่าทางน้อยใจ “ฟู่สือถิงไม่มา เรารอเขาตั้งนาน... แม่โทรไปหาเขาถึงได้รู้ว่าเขาไม่มาแล้ว… แม่ก็เลยพาเราไปกินข้าวที่อื่นค่ะ”

ไมค์กอดรุ่ยลาแน่นแล้วตบหลังเธอด้วยฝ่ามือใหญ่ “อย่าโกรธเลยนะที่รัก มันเป็นความผิดของเขาทั้งหมด! ต่อไปเราจะไม่ไปกินข้าวกับเขาอีก”

รุ่ยลาน้ำตาไหลจากหางตาของเธอ “ค่ะ! หนูจะไม่กินข้าวกับเขาอีก! และหนูก็จะไม่ปล่อยให้แม่ไปกินข้าวกับเขาด้วย!”

“เอาล่ะที่รัก หยุดร้องไห้ได้แล้ว ถ้าแม่มาเห็นเธอจะใจสลายเอา” ในขณะที่เกลี้ยกล่อม ไมค์ก็ดุด่าฟู่สือถิงในใจแปดร้อยครั้ง!

‘วันนี้เป็นวันเด็ก ลูก ๆ ของคนอื่นต่างมีความสุข แต่ลูกรักตัวน้อยทั้งสองกลับเสียใจอยู่ที่บ้าน’

‘ไอ้สารเลวคนนี้!’

เขาคิดแค่ว่าเขาพลาดนัด แต่เขาไม่รู้เลยว่าเขาได้ทำร้ายจิตใจเด็กสองคนไปแล้ว

ไมค์ต้องการพาพวกเขาทั้งคู่ออกไปเที่ยวและพักผ่อนนอกบ้าน แต่เด็กทั้งสองกลับส่ายหน้าปฎิเสธ

หลังจากเล่นกับพวกเขาได้สักพัก ไมค์ก็พาพวกเขาไปอาบน้ำ

ปกติรุ่ยลามักจะไม่ค่อยเต็มใจที่จะเข้านอน แต่หลังจากอาบน้ำคืนนี้ เธอก็ปีนขึ้นไปบนเตียงด้วยตัวเองและห่มผ้าเอง

ไมค์ปิดไฟให้พวกเขาแล้วออกมาจากห้องเด็ก

เขามองไปที่ห้องนอนของฉินอันอัน เธอคงยังไม่หลับ

เขาต้องการปลอบเธอ เพราะยังไงตอนนี้เธอก็กำลังตั้งท้องและแตกต่างจากคนทั่วไป

‘ถ้าเธอคิดไม่ตกล่ะ?’

เขาเดินไปที่ประตูห้องของเธอ เคาะเบา ๆ แล้วเปิดประตู

สิ่งที่เขาเห็นคือความมืดภายในห้อง

แสงจากทางเดินส่องเข้ามา มองเห็นเธอนอนอยู่บนเตียงใหญ่ราวกับว่าเธอหลับอยู่

ปกติแล้วเธอไม่ได้เข้านอนเร็วขนาดนี้ แต่แม้ว่าเธอจะแกล้งหลับ เขาก็ไม่อยากรบกวนเธอ

เขาปิดประตูแล้วเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง

เขาพูดพร้อมมองออกไปนอกหน้าต่าง

แน่นอนว่ามีรถยนต์คันหนึ่งจอดอยู่นอกประตูลานบ้าน มันเป็นรถหรูของฟู่สือถิง

ฟู่สือถิงยืนตัวตรงด้านนอกประตู เงียบและไม่เคลื่อนไหว ดวงตาลึกของเขามองไปในทิศทางห้องของฉินอันอันราวกับหินรูปร่างมนุษย์ที่กำลังมองภรรยาของเขา

หากสิ่งที่โจวจื่ออี้พูดนั้นเป็นความจริง เขาก็ไม่อาจให้อภัยได้

แน่นอนว่านี่เป็นเพียงความคิดของไมค์

ไม่ว่าฉินอันอันต้องการให้อภัยเขาหรือไม่ ไมค์ก็จะไม่เข้าไปยุ่ง

ไมค์เปิดประตูคฤหาสน์แล้วเดินไปที่ทางเข้าลานบ้าน

เมื่อฟู่สือถิงเห็นไมค์เดินออกมา จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนจากผู้ชายแข็งทื่อเหมือนหินกลายเป็นผู้ชายที่มีชีวิต

ไมค์เดินไปที่ทางเข้าลานบ้านแล้วพูดกับฟู่สือถิงผ่านรั้ว “กลับไปซะ! ฉินอันอันและลูกทั้งสองคนหลับไปแล้ว ถ้าคุณจะขอโทษและอธิบายพรุ่งนี้คุณค่อยกลับมาใหม่เถอะ”