รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 518

ฟู่สือถิงลดสายตาลงมองดูใบหน้าเล็ก ๆ ที่ทั้งน่ารักและโมโหสุด ๆ ของรุ่ยลา แล้วแก้ไขคำพูดของเธอ “ทำไมหนูถึงเรียกชื่อจริงของฉัน? แบบนี้มันหยาบคายมากนะ”

รุ่ยลาส่งเสียงฮึดฮัด “เพราะว่าคุณเป็นคนไม่ดี”

“แม่ของหนูบอกงั้นเหรอ?” สีหน้าฟู่สือถิงสุขุมเยือกเย็น

เขาไม่โกรธเลย เพราะรุ่ยลายังเด็ก เธอจะเข้าใจอะไร?

ทุกอย่างที่เธอรู้ล้วนแต่เป็นสิ่งที่ผู้ใหญ่ปลูกฝังเธอ

“ไม่ใช่สักหน่อย! แม่ของหนูไม่เคยพูดใส่ร้ายคนอื่นลับหลัง!” เมื่อรุ่ยลาพูดถึงตรงนี้ ก็กลัวว่าตัวเองจะเปิดเผยพี่ชายออกมาจึงเปลี่ยนเรื่องอย่างเฉลียวฉลาด “คุณกำลังทำอะไรเหรอคะ?”

“ซี่โครงหมูเปรี้ยวหวาน” ฟู่สือถิงเอาซี่โครงที่หมักไว้ในเธอดู “นี่เป็นเมนูโปรดของแม่หนู หนูอยากกินอะไร ฉันจะทำให้”

รุ่ยลาตอบอย่างรวดเร็วแทบไม่ต้องคิด “หนูอยากกินช็อกโกเลต! แล้วหนูก็อยากกินเนื้อด้วย! คุณซ่อนช็อกโกเลตไว้ข้างในเนื้อให้หนูได้หรือเปล่าคะ? อย่าให้แม่รู้เด็ดขาดเลยนะคะ!”

ฟู่สือถิงชั่งน้ำหนักถึงผลดีและผลเสียแล้วเอ่ยถามว่า “ฉันทำให้หนูได้ แต่หนูบอกฉันได้ไหมว่าพี่ชายหนูชอบกินอะไร?”

รุ่ยลากลอกตาไปมา “พี่ชายชอบกินผัก แต่ถ้าคุณทำ เขาไม่มีทางกินหรอกค่ะ คุณเป็นคนที่เขาเกลียดที่สุด!”

ฟู่สือถิงรู้ดีอยู่แก่ใจว่าความผิดที่เขาก่อไว้ ทำได้เพียงชดเชยได้ทีละนิดเท่านั้น

หลังจากที่รุ่ยลาออกจากห้องครัว โจวจื่ออี้ก็ถอนหายใจ “เจ้านาย คุณไม่จำเป็นต้องถ่อมตัวขนาดนี้ก็ได้นี่ครับ”

ทั้งล้างเท้าให้ฉินอันอัน ทั้งมาทำอาหารให้คนที่บ้านเธอทาน… นี่ยังเป็นเจ้านายที่เขารู้จักอยู่ไหม?

ถ้าการล้างเท้าถือว่าเป็นความรักระหว่างคู่รัก ถ้าอย่างนั้นการทำอาหารคืออะไร?

“นายมาทำอาหารให้ไมค์ ไม่นับว่าถ่อมตัวเหรอ?” ฟู่สือถิงล้อเลียนด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก

โจวจื่ออี้ “มันไม่เหมือนกัน ผมชอบทำอาหาร”

ฟู่สือถิง “ฉันชอบทำอาหารให้ฉินอันอัน”

โจวจื่ออี้หมดคำจะพูด

เขาชนะแล้ว

……

เวลาอาหารกลางวัน

ฉินอันอันกินซี่โครงเปรี้ยวหวานที่ฟู่สือถิงทำให้เธอ ใส่น้ำตาลมากไป มันหวานมากจริง ๆ

ฉินอันอันนั่งอยู่ด้านหลังหลีเสี่ยวเถียน ดูพวกเขาเล่นไพ่ไป

“อันอัน ได้ยินว่าเพื่อจะได้เจอเธอครั้งนี้ เขาเสียเลือดหนักมากเลยนะ!” หลีเสี่ยวเถียนถาม

“เสียเลือดหนักอะไร?” ฉินอันอันไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูด

“พี่เป่ยบอกว่าฟู่สือถิงบริจาคเงินให้กองทัพเพื่อตามหาเธอ” หลีเสี่ยวเถียนถอนใจและพูดว่า “ฟู่สือถิงรวยมากจริง ๆ! งานนี้มีมูลค่ามากกว่าร้อยล้านทีเดียว!”

เขาค่อนข้างจะเก่งในเรื่องการใช้จ่ายเงินอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่เสนอค่าตอบแทนให้เสิ่นอวี๋สองพันล้าน

ทุกครั้งที่เธอคิดถึงเรื่องนี้ ในใจก็จะรู้สึกตื่นตระหนก

เธอเกลียดเสิ่นอวี๋ขนาดนั้น แต่กลับทำให้เสิ่นอวี๋ได้สองพันล้านไปฟรี ๆ!

ถ้าฟู่สือถิงเป็นผู้ชายโง่ เธอก็เป็นผู้หญิงโง่!

เซิ่งเป่ยมองใบหน้าที่เย็นชาของเธอแล้วก็คาดเดาได้คร่าว ๆ ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ดังนั้นเขาจึงไกล่เกลี่ยให้บรรยากาศดีขึ้น “เสี่ยวเถียน เรื่องนี้เธอไม่เข้าใจหรอก สำหรับสือถิงแล้ว เงินเป็นสิ่งที่มีค่าน้อยที่สุด ฉันรู้จักเขามาหลายปี ไม่เคยเห็นเขาทำอาหารให้ใคร ยิ่งไม่ต้องพูดถึง…”

ฉินอันอันหมดความสนใจและแทรกเซิ่งเป่ยว่า “พวกคุณเล่นไปนะ ฉันจะไปงีบหลับสักหน่อย”