รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 617

“งั้นเราอย่าไปพูดถึงเขาเลย” เว่ยเจินยิ้ม “วันนี้ดึกแล้ว ฉันต้องส่งอิ๋นอิ๋นกลับบ้านก่อน ไว้เราค่อยนัดกันใหม่นะ!”

ฉินอันอันดูนาฬิกาแล้วพยักหน้า “พี่ไปก่อนเถอะ! ฉันจะนั่งสักพักแล้วคอยกลับ”

เมื่อตอนบ่ายเธองีบหลับค่อนข้างนาน ตอนนี้จึงรู้สึกดีขึ้นแล้ว

ลูกทั้งสองคนไม่อยู่บ้าน เธอกลับบ้านไปก็รู้สึกเบื่อ ดังนั้นเธอจึงอยากอยู่ข้างนอกสักพักหนึ่ง

เธอเป็นคนนัดทานอาหารเย็นในคืนนี้

เธอเอาของฝากจากประเทศบีมาให้เขาทั้งสอง

หลังจากที่พวกเขาออกไป เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าและเห็นข้อความจากไมค์ : เขาไปแล้ว! เธอกลับมาได้แล้ว!

ฉินอันอันตอบกลับ : ฉันไม่ได้ออกมากินข้าวนอกบ้านเพียงแค่จะหลีกเลี่ยงเขา นายช่วยหยุดคิดว่าฉันขี้ขลาดขนาดนั้นได้ไหม?

ไมค์ : ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น! ฉันอยากให้เธอรีบกลับ ดึกแล้ว ข้างนอกไม่ปลอดภัย!

ฉินอันอัน : ความปลอดภัยในที่สาธารณะของประเทศเราดีมากเลยนะ นายว่างขนาดนี้ทำไมไม่ไปเดทล่ะ?

ไมค์ : ไม่ได้เจอเธอตั้งหลายวัน ฉันอยากใช้เวลาอยู่กับเธอบ้าง!

ฉินอันอัน : งั้นฉันจะกลับเดี๋ยวนี้แหละ

หลังจากส่งข้อความเสร็จ เธอก็หยิบกระเป๋าแล้วออกจากร้านอาหาร

บ้านตระกูลฟู่

ตอนที่เว่ยเจินส่งอิ๋นอิ๋นถึงบ้าน ฟู่สือถิงก็ถึงบ้านพอดี

หลังจากที่ฟู่สือถิงพยักหน้าให้เว่ยเจิน เขาก็พาอิ๋นอิ๋นเข้าไปในห้องนั่งเล่น

บนข้อมือของอิ๋นอิ๋นมีสร้อยสวยเส้นหนึ่ง มันเป็นประกายภายใต้แสงไฟ

ฟู่สือถิงไม่เคยเห็นมาก่อน เขาจึงถามว่า “อิ๋นอิ๋น นี่คือสร้อยข้อมือใหม่ที่เธอซื้อวันนี้เหรอ? หรือเว่ยเจินให้เธอ?”

เห็นเพียงประตูคฤหาสน์ปิดสนิท และลานบ้านก็รกร้างราวกับว่าไม่มีใครอยู่ข้างในเลย

ในเวลานี้ไม่มีใครอยู่ข้างในจริง ๆ

ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว ไมค์กับฉินอันอันขับรถไปที่เมืองซี

วันนี้เป็นวันถ่ายทำวันสุดท้ายของรุ่ยลา หลังจากถ่ายทำช่วงบ่ายเสร็จก็เลิกงานได้

พวกเขาวางแผนจะพารุ่ยลากลับ

เวลาห้าโมงเย็น พวกเขาถึงกลับมาที่หมู่บ้านสตาร์ริเวอร์

รถเคลื่อนไปยังคฤหาสน์ช้า ๆ ร่างสูงของฟู่สือถิงปรากฏขึ้นเป็นคนแรก

ฉินอันอันไม่คิดว่าเขาจะมาเฝ้าประตูบ้านของเธอแบบนี้

‘เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่? เขา...รอนานแล้วยัง?’