รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 626

ผู้หญิงคนนี้ใจดำอำมหิต! จู่ ๆ ก็ควักตาเธอออกมา!

โลกของเธอมืดลง เธอตาบอด! เธอออกไปทำงานไม่ได้อีกต่อไป และชีวิตเธอก็พังยับเยิน!

เธอหมดหวังมากจนเธออยากจะตาย

แต่ตอนนี้เธอมองไม่เห็นอะไรเลย แม้แต่ความตายก็กลายเป็นความหวังที่เกินตัว!

เรื่องนี้ไปถึงฟู่สือถิงในตอนกลางคืน

ฟู่ฮั่นโทรหาเขาและอธิบายเรื่องนี้คร่าว ๆ เนื่องจากเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับฉินอันอันจึงจำเป็นต้องบอกเขา

“อาการของเสิ่นอวี๋ยังไม่เสถียร ตอนที่เธอยังโอเคอยู่ แต่พอเธอตื่น เธอริ่มกรีดร้อง เอาแต่พูดว่าฉินอันอันเป็นคนควักตาของเธอ…”

ฟู่สือถิงกล่าวอย่างหนักแน่น “ผมเห็นใจชะตากรรมของเธอจริง ๆ แต่เป็นไปไม่ได้ที่ฉินอันอันจะทำแบบนั้น”

“ใช่ ฉันก็คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่ฉินอันอันจะทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้ แต่เห็นเสิ่นอวี๋แบบนี้แล้วก็ทำให้ฉันไม่สบายใจ เธอกำลังตั้งครรภ์ลูกของเย่เฉิน แม้ว่าเด็กจะไม่ได้รับผลกระทบ แต่ถ้าสภาพจิตใจของเธอยังไม่ดีขึ้น อาจจะส่งผลต่อเด็กได้” ฟู่ฮั่นถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ผมจะไปเดี๋ยวนี้” ฟู่สือถิงขมวดคิ้ว

ระหว่างทางไปโรงพยาบาล เขาเปิดโทรศัพท์มือถือและค้นหาเบอร์โทรของฉินอันอัน เขาอยากโทรไปถาม แต่หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งสุดท้ายเขาก็ไม่ได้กดปุ่มโทรออก

เธอไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้

ดังนั้นเขาจึงไม่ควรเอาเรื่องนี้ไปเปิดประเด็นกับเธอ

แต่ใครจะทำเรื่องแบบนี้ล่ะ?

ตอนนี้เสิ่นอวี๋กำลังตั้งท้องลูกของฟู่เย่เฉิน และโดยพื้นฐานแล้วชีวิตของเธอวนเวียนอยู่กับฟู่เย่เฉิน ถ้าพูดตามหลักเหตุผลแล้ว เธอไม่น่าจะไปมีเรื่องบาดหมางกับใคร หรือว่าจะเป็นศัตรูของฟู่เย่เฉิน?

รถมาถึงโรงพยาบาล และเขาก็ไปที่แผนกผู้ป่วยใน

ก่อนที่เธอจะไปถึงห้องผู้ป่วยของเสิ่นอวี๋ เธอก็ได้ยินเสียงกรีดร้องอันแสนเจ็บปวดของเธอ

“ฉันจะฆ่าฉินอันอัน! ฉันจะฆ่าเธอ! เธอทำให้ฉันตาบอด! ต่อให้ฉันกลายเป็นผี ฉันก็จะไม่ปล่อยเธอไป!”

คนที่ดึงผมของฉินอันอันคือเสิ่นอวี๋!

แต่ถึงแม้ว่าเมื่อวานทั้งสองคนจะทะเลาะกัน แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่ฉินอันอันจะทำสิ่งที่โหดร้ายแบบนี้กับเสิ่นอวี๋!

เขายังคงจำได้ว่าเมื่อวานตอนที่ฉินอันอันพูดถึงเรื่องนี้ เธอบอกว่าแค่เรื่องเล็กน้อยและไม่ควรค่าแก่การพูดถึง

หากเธอไม่พอใจเสิ่นอวี๋ ในตอนนั้นการแสดงออกและน้ำเสียงของเธอคงไม่ผ่อนคลายและเป็นธรรมชาติขนาดนี้

“พวกคุณออกไปก่อน ผมจะคุยกับเสิ่นอวี๋เป็นการส่วนตัวเอง” ฟู่สือถิงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

ฟู่ฮั่นและฟู่เย่เฉินออกจากห้องผู้ป่วยไปทันที และพยาบาลที่ดูแลเสิ่นอวี๋ก็ตามพวกเขาไป

เหลือเพียงฟู่สือถิงและเสิ่นอวี๋เท่านั้นที่อยู่ในห้อง

เสิ่นอวี๋เหยียดมือออกแล้วคลำไปในอากาศ “สือถิง...”

ฟู่สือถิงจับมือของเธอ “ผมอยู่นี่ เสิ่นอวี๋ ทำไมคุณถึงบอกว่าฉินอันอันควักลูกตาของคุณ? คุณเห็นเหรอว่าเธอทำอย่างนั้น?”