รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 632

“ผมทรมานเธองั้นเหรอ?” เขาพึมพำแล้วจู่ ๆ ก็พูดเสียงดังขึ้นอย่างเย็นชา “เว่ยเจิน คุณไม่รู้สึกว่าตัวเองหน้าไม่อายมากหรือไง?”

“ผมหน้าไม่อาย ความผิดทั้งหมดอยู่ที่ผม แต่ขอล่ะอย่ามองอันอันด้วยทัศนคติที่คับแคบของคุณ” น้ำเสียงของเว่ยเจินสงบและตรงไปตรงมา “อันอันมาหาผมเมื่อคืน เหตุผลแรกเพื่อมาค้นหาบันทึกทางการแพทย์ของศาสตราจารย์หูชิงก่อนหน้าที่เขายังมีชีวิตอยู่ เหตุผลที่สองคือแสดงแผนการรักษาให้ผมดู เพื่อให้ผมแสดงความคิดเห็น ถึงแม้ระดับความรู้ทางการแพทย์ของผมจะไม่ล้ำลึกเท่าเธอ แต่ความรู้ทางทฤษฎีองผมค่อนข้างดี”

เมื่อเว่ยเจินพูดคำเหล่านี้ออกมา ฟู่สือถิงหายใจหนักขึ้นอยู่อีกด้านของโทรศัพท์

“อันอันรับงานผ่าตัด” เว่ยเจินพูดต่อ “ถ้าคุณคิดว่าเธอทำเพราะเงิน คุณก็เป็นคนที่ตื้นเขินเกินไป ถ้าคุณรักเธอ คุณเรียนรู้ที่จะเคารพเธอก่อนได้ไหม?!”

เว่ยเจินพูดเสียงดังกับคนอื่นแบบนี้น้อยมาก

การฝึกฝนตนเองอย่างดีทำให้เขาสามารถยับยั้งชั่งใจได้ แต่ว่าฟู่สือถิงทำให้เขาไม่สามารถเงียบได้อีกต่อไป

หลังจากที่ฟู่สือถิงเงียบไปครู่หนึ่งก็โต้เขาว่า “สิ่งที่คุณเรียกว่าความเคารพ คือการปล่อยเนื้อปล่อยตัวอย่างไม่มีขอบเขต! ถ้าผมไม่รักผู้หญิงคนนี้ ผมก็ไม่สนใจไยดีที่สิ่งที่เธอทำได้!”

เว่ยเจินเอ่ยขึ้น “ถือทรายเอาไว้ในกำมือ ยิ่งกำแน่นเท่าไหร่ จะยิ่งเสียไปเร็วขึ้นเท่านั้น คุณไม่มีทางผูกมัดฉินอันอันไว้ได้ เธอไม่ได้เป็นของคุณคนเดียว”

คำพูดของเขาทำให้ฉินอันอันโกรธจัด “เธอเป็นของผม!”

“ผมไม่อยากโต้เถียงปัญหานี้กับคุณแล้ว” เว่ยเจินไม่อาจตะโกนใส่เขาได้ ทำได้เพียงเปลี่ยนเรื่อง “คุณไม่มีสิทธิ์จำกัดว่าอิ๋นอิ๋นคบหากับใครได้บ้าง เธอไม่ใช่คนโง่ที่คุณจะปั่นหัวได้ตามใจอีกต่อไป โปรดเคารพเธอ! คืนโทรศัพท์ให้เธอ!”

ฟู่สือถิงตัดสาย

เว่ยเจินวางโทรศัพท์ลงแล้วกำพวงมาลัยแน่นทั้งสองมือ เขาปรับอารมณ์ตนเอง

ฟู่สือถิงมีนิสัยถือทิฐิ ชอบวางอำนาจอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะเป็นกับอันอันหรืออิ๋นอิ๋น ก็เป็นแบบนี้

แต่ไม่ว่าจะเป็นอันอันหรืออิ๋นอิ๋น ทั้งคู่กลับรักผู้ชายคนนี้อย่างลึกซึ้ง

แน่นอนว่าความรักของอิ๋นอิ๋นนั้นแตกต่างจากฉินอันอัน ความรักของอิ๋นอิ๋นเป็นความรักแบบดั้งเดิมและบริสุทธิ์ที่สุดของมนุษย์

คุณพ่อเสิ่น “เสิ่นอวี๋ ลูกเข้มแข็งหน่อยได้ไหม? ฉินอันอันไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้จริง ๆ ตำรวจจะทำการสืบสวนเรื่องนี้ต่อแล้วจะชี้แจงกับเราทันทีที่จับคนร้ายได้”

“ฮ่า ๆ ๆ! หนูจะตายอยู่รอมร่อแล้ว พ่อให้หนูเข้มแข็งงั้นเหรอ? คนร้ายคือฉินอันอัน… หนูได้ยินเสียงของเธอ ทำไมพวกพ่อไม่เชื่อหนู? คนนอกไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร แต่ทำไมพ่อถึงไม่เชื่อหนู?! เพราะว่าหนูกลายเป็นคนพิการ พ่อเลยไม่รักหนูแล้วเหรอ?”

“เสิ่นอวี๋! ไม่ใช่ว่าพ่อไม่เชื่อลูก แต่เสียงที่ลูกได้ยิน อาจเป็นเพราะประสาทหลอน หรืออาจถูกคนเลียนแบบหรือสังเคราะห์เสียงโดยใช้เสียงของเธอ… ไม่อย่างนั้นทำไมเสียงของเธอถึงดังขึ้นหลังจากลูกตาบอดแล้ว? ตำรวจบอกแบบนี้กับพ่อ พ่อก็รู้สึกว่ามันสมเหตุสมผล”

คุณพ่อเสิ่นเองก็ไม่ชอบฉินอันอัน แต่เขาไม่อาจเมินเฉยต่อข้อเท็จจริงได้

เสิ่นอวี๋ราวกับถูกคนมาพรากวิญญาณไป เธอนั่งตัวแข็งทื่อบนเตียงผู้ป่วย

ฟู่เย่เฉินเดินมาหาคุณพ่อเสิ่น “คุณลุงครับ ผมอยากคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวเรื่องเสิ่นอวี๋และลูก”

คุณพ่อเสิ่นเดินตามฟู่เย่เฉินออกมาจากห้องผู้ป่วย