รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 639

ห้องส่วนตัวขนาดใหญ่ มีเพียงพวกเขาสามคน

บรรยากาศทั้งเงียบงันและน่าขนลุก

หลังจากที่พนักงานเสิร์ฟนำอาหารมาวางบนโต๊ะแล้วก็ถอยออกไป

ฟู่สือถิงครุ่นคิดอยู่ในใจ และกำลังจะเอ่ยปากพูด ฉินอันอันกลัวว่าเขาจะหาเรื่องให้เสี่ยวหานโกรธ ดังนั้นจึงพูดตัดหน้าเขา “เสี่ยวหาน ลูกบอกว่าหิวไม่ใช่เหรอ? อาหารร้านดีรสชาติดี กินเยอะ ๆ นะลูก”

เธอคีบอาหารให้เสี่ยวหานเต็มชาม

เสี่ยวหานกินอย่างบึ้งตึง ไม่แม้แต่จะเหลือบมองฟู่สือถิง

ฟู่สือถิงหยิบช้อนขึ้นมาแล้วตักซุปผักกับซี่โครงยื่นให้ฉินอันอัน “คุณวางแผนกลับประเทศเมื่อไหร่?”

ฉินอันอันไม่ต้องการคุยกับเขาต่อหน้าลูกชาย เพราะเสี่ยวหานรู้สึกอ่อนไหวกับเขาเป็นพิเศษ

ถ้าคำพูดไหนของเขาทำให้เสี่ยวหานไม่มีความสุข มันจะยิ่งทำให้ช่องว่างระหว่างพ่อกับลูกห่างไกลขึ้นเท่านั้น

“กินข้าวก่อนเถอะค่ะ!” เธอลดสายตาแล้วกินคำเล็ก ๆ

จากนั้นไม่นานเสี่ยวหานกินข้าวเสร็จ เขาวางตะเกียบลง “แม่ครับ ผมอยากนอนแล้ว ผมกลับบ้านก่อนนะครับ”

ฉินอันอันวางตะเกียบลงทันที ต้องการกลับไปกับเขา

“แม่ แม่ยังกินไม่หมดเลย! ผมจะให้ลุงบอดี้การ์ดส่งผมกลับบ้านเองครับ” เสี่ยวหานพูดจบก็ยกกระเป๋านักเรียกที่สะพายติดตัวมาด้วยขึ้นมาแล้วเดินออกไปข้างนอก

หลังจากที่‘บุคคลที่สาม’ เดินออกไปแล้ว ในที่สุดฟู่สือถิงก็เอ่ยปาก

“เสี่ยวหานจะกลับไปที่ค่ายฤดูร้อนพรุ่งนี้ คุณวางแผนกลับเมื่อไหร่?” เขาเปิดริมฝีปากบางของเขาเบา ๆ “พวกเรากลับด้วยกันได้นะ”

“ฉันไม่อยากกลับวันพรุ่งนี้ค่ะ” ฉินอันอันปฏิเสธเขาอย่างสุภาพ

“งั้นพรุ่งนี้ผมจะยังไม่กลับแล้วกัน” เขาพูดตามการเปลี่ยนแปลงของสถานการณ์

ฉินอันอัน “....”

“ไม่ต้องห่วง ผมไม่รบกวนคุณหรอก” เมื่อเห็นเธออึ้งไป เขาก็เปลี่ยนเรื่อง “อีกไม่นาน ลูกของพวกเราจะอายุหกเดือนแล้ว เวลาผ่านไปเร็วจริง ๆ”

อีกไม่นาน เด็กก็จะคลอดออกมาแล้ว ท้ายที่สุดพวกเขาสองคนต้องเลี้ยงดูเด็กคนนี้ด้วยกัน

“ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว” เธอวางช้อนซุปลง ไม่อยากคุยหัวข้อหนัก ๆ เช่นนี้อีก “ฉันง่วงนิดหน่อย วันนี้ไม่ได้งีบหลับช่วงบ่าย”

“ผมจะไปส่งคุณ” เขาเหยียดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินไปหาเธอแล้วประคองเธอลุกขึ้น

“คุณพักที่ไหนเหรอ?” เธอหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วเอ่ยถาม

เขาลังเลไปชั่วขณะ

เธอมองใบหน้าหล่อเหลาที่แดงระเรื่อเล็กน้อยของเขาและหัวใจเธอเต้นรัว “ฟู่สือถิง คุณคงไม่ได้เพิ่งจะมาถึงวันนี้ และยังหาที่พักไม่ได้ใช่ไหม?”

“อืม เดี๋ยวผมจะไปหาโรงแรมที่อยู่ใกล้บ้านของคุณ” ดูเหมือนกับเขาอยากให้เธอสบายใจ แต่ก็เหมือนไม่ใช่ “ยังไงก็ตามครั้งนี้ไม่มีบอดี้การ์ดมาด้วย ผมคนเดียวจะพักที่ไหนก็สะดวก”

เขาไม่มีบอดี้การ์ดมาด้วย!

เธอขมวดคิ้วแน่น