รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 646

เธอคิดว่าตัวเองกำลังฝัน

เพราะเธอเห็นชัดเจนว่าเหมือนมีแสงจาง ๆ อยู่รอบตัวเขา

จนกระทั่งเธอเดินทันตามหลังเขา จู่ ๆ เขาก็หันกลับมา เมื่อเธอเห็นดวงตาลึกล้ำของเขา และสัมผัสได้ถึงไออุ่นที่เล็ดลอดออกมาจากร่างกายของเขา...ในที่สุดเธอก็ตระหนักว่านี่ไม่ใช่ความฝัน

“คุณลงจากเตียงทำไม?” เขาพยุงแขนเธอ “ผมปลุกคุณหรือเปล่า?”

เธอส่ายหัว “เมื่อคืนฉันนอนนานมากแล้ว นอนนาน ๆ แล้วเวียนหัว”

“ให้ผมไปเดินเล่นกับคุณไหม?” เขาถามหมอแล้ว หมอบอกว่าทารกในครรภ์ไม่มีปัญหาอะไร สาเหตุหลักคือความวิตกกังวลของฉินอันอันทำให้อัตราการเต้นหัวใจเร็วเกินไปและหายใจลำบาก

ตราบใดที่เธอปรับอารมณ์และนอนหลับให้เพียงพอ ก็ไม่เป็นอะไร

แต่ถ้าเธอไม่รีบปรับตัวก็จะส่งผลต่อลูกในท้อง

ฉินอันอันมองออกไปนอกหน้าต่าง วันนี้อากาศดี ท้องฟ้าปลอดโปร่ง แสงแดดส่องสว่าง

เธอพยักหน้าและเดินออกจากห้องผู้ป่วยไปกับเขา

“ฉินอันอัน ปัญหาที่บริษัทของคุณพบก็แค่เรื่องเล็กน้อย” พวกเขาเดินออกจากแผนกผู้ป่วยใน เขาคิดและพูดว่า “ชีวิตคนเราไม่ได้ราบรื่นตลอดเวลาหรอก ไม่ว่าจะเป็นชีวิตหรือหน้าที่การงาน อยู่ที่ว่าเราจะหลุดพ้นจากสถานการณ์ความทุกข์ยากนั้นได้ไหมก็เท่านั้น”

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา “คุณกำลังปลอบฉันเหรอ?”

“ความสามารถในการรับมือทางจิตใจของคุณยังต้องพัฒนา” เมื่อเขาเห็นว่าเธอมีสภาพจิตใจที่ดี เขาก็พูดตรง ๆ ว่า “ถึงแม้จะมีคนอื่นเอาเทคโนโลยีหลักและทำเงินที่คุณควรจะได้ไป แต่แล้วยังไงล่ะ? มันก็เป็นแค่การสูญเสียทางเศรษฐกิจเท่านั้น ตอนนี้คุณยังมีชีวิตอยู่ สุขภาพต้องมาก่อนเสมอ”

เธอพยักหน้า “แล้วตอนที่คุณป่วย คุณทั้งดื่มกาแฟและสูบบุหรี่ ก็เพราะคุณรู้ว่าสุขภาพต้องมาก่อน ถ้าคุณไม่ทราบถึงความสำคัญของสุขภาพ คุณคงดื่มยาปฏิชีวนะพร้อมไวน์ไปแล้วแน่ ๆ!”

ฟู่สือถิงถึงกับเถียงไม่ออก “...”

ดูเหมือนเขาจะกังวลมากเกินไป จริง ๆ แล้วเธอไม่ต้องการการปลอบใจแม้แต่น้อย

หากสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉินกรุ๊ปในครั้งนี้ไม่ได้รับการลงโทษอย่างรุนแรง ต่อไปพนักงานคนอื่น ๆ ในบริษัทก็จะกล้าทรยศบริษัทเพราะเห็นแก่ผลประโยชน์และการถูกข่มขู่

สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ถือเป็นการเตือนพนักงานทุกคน!

“คุณนี่โหดร้ายจริง ๆ” คำพูดของเธอทำให้หัวใจของเขาบีบรัด “คุณไม่เพียงแต่โหดร้ายต่อคนอื่นเท่านั้น แต่ยังโหดร้ายต่อตัวคุณเองด้วย ถ้าคุณไม่หลับ ร่างกายของคุณจะทนไม่ไหวเอา”

เขาตัวแข็งทื่อ

“คุณกลับไปนอนได้แล้ว” เธอจับฝ่ามือใหญ่ของเขาแล้วมองเขาด้วยดวงตาเรียว “ฉันไม่เป็นไรแล้ว ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด พรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้”

“อย่างนั้นผมพาคุณกลับห้องแล้วกัน” เขาจับมือเล็ก ๆ ของเธอไว้ด้านหลัง

“ฉันอยากออกไปสูดอากาศ มีบอดี้การ์ดติดตามไปด้วย ฉันไม่เป็นไรหรอก” เธอเหลือบมองบอดี้การ์ดที่ติดตามมาไม่ไกล

หลังจากที่ฟู่สือถิงจากไป เธอก็เปิดโทรศัพท์