รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 682

เขาก้าวเท้าเดินไปข้างเตียง แล้วก้มมองเธอ “ผมจัดการเองได้ ถ้าเกิดความต้องการ”

เธอโล่งใจทันที รู้สึกผ่อนคลายเกิดขึ้นในใจ “อย่างนั้นทำไมคุณไม่กลับบ้านล่ะ?”

สองคนนอนเบียดกันบนเตียง แน่ว่าไม่มีใครนอนสบายแน่

“ไม่อยากกลับ” เขานั่งลงที่ขอบเตียง สายตาจับจ้องไปที่ร่างกายของเธอ “บทเรียนครั้งนี้มันลึกซึ้งเหลือเกิน”

ถ้าเขารู้ว่าทุกส่วนในร่างกายเธอมีลักษณะเช่นไร เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น

ฉินอันอันไม่อยากคาดเดาว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ดังนั้นจึงพูดอย่างใจเย็นว่า “มันผ่านไปแล้วค่ะ”

“แต่ผมต้องได้เรียนรู้บทเรียนจากเรื่องนี้” เขาพูดทีละคำพร้อมดวงตาสีเข้ม “ผมยังคุ้นเคยกับคุณไม่มากพอ”

ฉินอันอันสับสน “???”

เธอกังวล คิดจะพลิกตัวหนี

เขาจับตัวเธอเอาไว้ “อย่าขยับ ถ้าคุณขยับ ลูกก็จะกลิ้งไปด้วย”

ฉินอันอันเงียบ “…”

“ให้ผมดูท้องคุณหน่อย”

เธอเห็นท่าทางจริงจังของเขาแล้วปฏิเสธไม่ลง

เธอนอนเหยียดลงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดวีแชท อ่านข้อความจากหลีเสี่ยวเถียน

หลีเสี่ยวเถียน : ตอนนี้เธอตั้งท้องในไตรมาสที่สามแล้ว เขาทำอะไรไม่ได้แล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า!

ฉินอันอันแอบถ่ายรูปฟู่สือถิงตอนนี้แล้วส่งไป : ตอนนี้เขากำลังศึกษาฉันอยู่

หลีเสี่ยวเถียน : อุ๊ย ฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันขำจะตายอยู่แล้ว! ทำไมเวลาส่วนตัวเขาถึงงี่เง่าขนาดนี้! ต่างจากที่ฉันจินตนาการไว้มากเลย!

ฉินอันอัน : เธอคิดว่าเขาเป็นเทพเจ้าหรือไง? เขาก็เหมือนกับผู้ชายนับหมื่นนับพันคนบนโลกนี้ เขาต้องกิน ต้องดื่มต้องขับถ่ายทุกวันนั่นแหละ…

หลีเสี่ยวเถียน : ฉันรู้น่า! แต่ว่าฉันแค่มีฟิลเตอร์ใส่ให้เขา ฟิลเตอร์เงินไงล่ะ! ใครให้เขารวยขนาดนั้นล่ะ!

ฉินอันอัน : ทำไมเธอถึงมีสองหน้า? ปกติเธอไม่ได้มองเขาแบบนี้นี่นา

หลีเสี่ยวเถียน : เพราะว่าเงินไม่ใช่ทุกอย่างหรือไง!

แต่ตอนนี้ถูกลูกค้ำเอาไว้จนนูนสูงขนาดนี้ จะต้องเจ็บมากใช่รึเปล่า?

“ตั้งท้องนี่อึดอัดมากไหม?” เขาถาม

“คุณอยากสัมผัสความรู้สึกนี้บ้างหรือเปล่าล่ะ?” เธอมองใบหน้าหล่อเหลาของเขาแล้วพูดเหน็บแนบ “คุณก็ลงทุนให้ฉันสิ ฉันจะวิจัยดูว่าในอนาคตผู้ชายสามารถตั้งท้องมีลูกได้ไหม”

“คุณจำเป็นต้องยั่วโมโหผมด้วยเหรอ?” เขาขมวดคิ้ว

“ก็ไม่หรอก ถ้าคุณไม่พูด ฉันก็ไม่ยั่วโมโหคุณ”

มีเสียง ‘พรึ่บ’ เมื่อเขายกมือขึ้นปิดไฟ

จู่ ๆ ทั้งห้องก็ตกอยู่ในความมืด

ร่างกายของเธอตึงเครียดทันที น้ำเสียงอวดดีของเธอเมื่อกี้หายไปแล้ว “จะปิดไฟทำไมไม่บอกกันก่อน?”

“คุณไม่ให้ผมพูดไม่ใช่เหรอ?” เขาย้อนถาม

“ฉันหมายความแบบนี้เหรอ?”