รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 705

แม้ว่าถังเชี่ยนสมควรตาย แต่พฤติกรรมอันโหดร้ายของเขาก็ยังคงน่าตกใจ

ถ้าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาลไม่ห้ามเขาไว้ ไมค์คิดว่าเขาอาจจะตบถังเชี่ยนจนตายไปแล้ว

นี่คือผู้ชายที่ถังเชี่ยนรักมาก

และนี่ก็คือสาเหตุที่เธอไม่สามารถตกหลุมรักผู้ชายคนอื่นได้

ถ้าผู้ชายคนอื่นโหดร้ายเหมือนฟู่สือถิง เธอก็คงจะหนีไปแล้ว

ถังเชี่ยนถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนพาตัวไปอย่างรวดเร็วและหายไปท่ามกลางสายฝนยามค่ำคืน

ไมค์เดินไปข้างหลังฟู่สือถิงแล้วตบไหล่เขา “วันนี้เป็นวันที่ลูกชายของคุณคลอดอย่างปลอดภัย ไม่จำเป็นต้องโกรธขนาดนี้หรอก”

ถ้าถังเชี่ยนไม่มาหาเขา เขาคงไม่โกรธขนาดนี้

ถ้าถังเชี่ยนสารภาพทุกอย่างที่เธอทำ เขาคงไม่โกรธขนาดนี้

เหตุผลที่เขาโกรธมากก็เพราะถังเชี่ยนตั้งใจโกหก และพยายามโน้มน้าวให้เขาเชื่อคำโกหกของเธอ

เขาเกลียดการถูกหลอกมากที่สุดในชีวิต ถังเชี่ยนไปเอาความกล้าจากไหน ถึงกล้ามาหลอกเขา?

“อย่าบอกฉินอันอันว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นนะ” ความรุนแรงในดวงตาของเขาลดลง และอารมณ์ของเขาก็ค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติ

“ผมไม่บอกแน่ แต่ถึงถังเชี่ยนจะสมควรตาย แต่ทำไมคุณถึงต้องลงมือเองด้วย?” ไมค์เตือนเขา “ฉินอันอันอยากให้คุณเป็นพ่อที่ดี คุณจำไม่ได้เหรอ? ถ้าเมื่อกี้เกิดลูก ๆ มาเห็นแล้วมันจะส่งผลเสียขนาดไหน?”

คำพูดของไมค์ทำให้เขานึกขึ้นได้

“ต่อไปผมจะระมัดระวังที่สาธารณะให้มากขึ้น”

“ผมไม่ได้ตำหนิคุณ อันที่จริง ผมก็เกลียดถังเชี่ยนมาก แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะถูกคุณตบจนตาย ผมก็จะไม่สงสารเธอเลยสักนิด” ไมค์เดินไปที่ลิฟต์ “จื่ออี้ไปหาเสี่ยวเถียนแล้ว เขาบอกว่าเสี่ยวเถียนมีปัญหาทางจิต และตอนนี้เธอก็อยากหย่ากับจุ่นจือ”

สีหน้าของฟู่สือถิงมืดมน “อย่าเพิ่งบอกอันอันเรื่องนี้นะ”

“ผมรู้ ผมจะไม่พูดอะไรกับเธอจนกว่าเธอจะออกจากโรงพยาบาล ไม่อย่างนั้นเธอคงร้องไห้อีกแน่” ไมค์เหลือบมองเขาแล้วพูดด้วยความกลัวที่ยังคงอยู่ในใจ “เมื่อกี้คุณน่ากลัวมาก ถ้าวันหนึ่งคุณทะเลาะกับฉินอันอัน คุณจะทำแบบเดียวกันกับเธอไหม?”

“ไม่ตลกเลย! ผมขอโทษได้รึเปล่า?!” ไมค์วิ่งตามเขาไป

“ไม่จำเป็น คุณพารุ่ยลากับเสี่ยวหานกลับเถอะ ผมจะส่งพี่เลี้ยงไปดูแลพวกเขา” ฟู่สือถิงเปลี่ยนเรื่อง “ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ประมาณหนึ่งสัปดาห์ อันอันก็จะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว ช่วงนี้ผมต้องรบกวนคุณดูแลพวกเขาก่อน”

“พวกเขาสองคนดูแลตัวเองได้ บางครั้งพวกเขาก็ซื้ออาหารมาให้ผมด้วยว้ำ” ไมค์พูดอย่างภาคภูมิใจ “คุณดูแลอันอันให้ดีเถอะ ไม่ต้องกังวลเรื่องที่เหลือ”

เมื่อกลับมาที่ห้องผู้ป่วย ไมค์อุ้มรุ่ยลาขึ้นมาด้วยมือข้างเดียวและจูงเสี่ยวหานด้วยมืออีกข้าง พากลับบ้าน

หลังจากที่พวกเขาไปแล้ว ฉินอันอันขมวดคิ้วและสูดหายใจ “ขอยาแก้ปวดให้ฉันหน่อย”

ฟู่สือถิงยื่นยาให้เธอ

หลังจากที่เธอกินยา ความเจ็บปวดก็หายไป และเธอก็หลับไปทันที

ฟู่สือถิงอยู่ข้างเตียงสักพักและเห็นว่าเธอหายใจสม่ำเสมอและนอนหลับลึก เขาจึงลุกขึ้นเดินไปที่แผนกทารกแรกเกิด