รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 713

“อันอัน ถึงต่อไปพวกเราจะไม่ได้เจอกันบ่อย ๆ แล้ว แต่ฉันจะมาหาเธอเมื่อฉันว่างนะ” หลีเสี่ยวเถียนกล่าว

“อื้ม ฉันรอเธอมาหาฉันทุกเมื่อ”

“เธอกลับไปพักเถอะ! สีหน้าเธอแย่กว่าฉันเสียอีก” หลีเสี่ยวเถียนพูดพร้อมกับลุกจากเตียงจะไปส่งเธอ

“เธอนอนพักเถอะ ฉันจะไปแล้ว” ฉินอันอันกดเธอลงนอน “ไว้เธอออกจากโรงพยาบาลแล้วบอกฉันนะ”

“ตกลง”

หลังจากออกจากโรงพยาบาล ฉินอันอันรู้สึกว้าวุ่น เธอรู้สึกเวียนหัวและสงบสติอารมณ์ไม่ได้

ดูเหมือนเรื่องทั้งหมดจะค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น แต่ในใจของเธอกลับหนักอึ้งมาก

อาจเป็นเพราะอดีตไม่สามารถหวนคืน และอนาคตยังเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน

“อันอัน คุณกลับบ้านแล้วพักผ่อนเยอะ ๆ เถอะนะ คุณดูแย่มาก” ฟู่สือถิงมองแก้มเย็นเยียบของเธอแล้วกังวลถึงสภาวะซึมเศร้าหลังคลอดของเธอ “ตอนที่คุณกับเสี่ยวเถียนคุยกันในห้องผู้ป่วย คุณป้าบอกผมว่าถึงประสบการณ์ที่เสี่ยวเถียนเจอจะน่าเศร้า แต่มันทำให้เธอเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นกัน”

“เพราะว่าเธอไม่คิดจะพึ่งพาผู้ชายคนไหนอีกต่อไป เธอทำได้เพียงแค่บังคับตัวเองให้เข้มแข็งเท่านั้น”

“สิ่งนี้มันคือการเปลี่ยนแปลงที่ดีมากไม่ใช่เหรอ? ผมไม่ได้จะบอกว่าจุ่นจือพึ่งพาไม่ได้ แต่คุณควรรู้ว่ามีแต่พึ่งตัวเองเท่านั้น ถึงมีความมั่นใจมากขึ้น”

“คุณพูดถูก แต่เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ถึงแม้ว่าฉันหวังให้เธอเปลี่ยนเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง แต่ก็ไม่อยากเห็นว่าเธอเปลี่ยนเพราะเจอประสบการณ์แบบนี้” เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้ “สังคมนี้ใจร้อนมากและน้อยคนนักที่จะคงความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเอาไว้ได้ ฉันอยากให้เธอมีความสุขถึงแม้ว่าเธอจะต้องพึ่งพาผู้ชายตลอดชีวิตก็ตาม”

“อันอัน เรื่องมันเกิดขึ้นไปแล้ว สักวันเธอจะก้าวผ่านมันไปได้”

“อย่าปลอบฉัน! อย่ามาปลอบฉันจนกว่าถังเชี่ยนจะถูกนำตัวเข้าสู่กระบวนการกฎหมาย”

ตอนเย็น ท้องฟ้ามีฝนตกหนัก อุณหภูมิลดลงอย่างรวดเร็ว

เสียงฝนที่ตกกระทบหน้าต่างเหมือนกับเพลงสะกดจิต ฉินอันอันนอนอยู่บนเตียงแล้วจมสู่ห้วงแห่งนิทรา

ในห้องนั่งเล่น ป้าจางอุ่นไวน์ผลไม้ให้ฟู่สือถิง

“คุณผู้ชายคะ ดื่มแล้วไปพักผ่อนนะคะ” ป้าจางเห็นว่าน้ำหนักเขาลดลงไปเยอะมาก เกรงว่าสองสามวันมานี้ในฐานะพี่เลี้ยงเขาไม่ได้นอนหลับสนิทเลย

เสี่ยวหานและรุ่ยลาค่อย ๆ ย่องไปที่ห้องนอนใหญ่ชั้นหนึ่ง

พวกเขาเปิดประตูแล้วเหลือบมองไปด้านใน

“พวกเธอสองคนกำลังดูอะไรอยู่? ทำไมยังไม่ไปนอน?” ไมค์ยืนอยู่ด้านหลังพวกเขา ชะโงกหัวเข้าไปมองในห้องนอน

รุ่ยลาพูดอย่างฉุนเฉียว “หนูนึกว่าพ่อไปแล้ว เพราะได้ยินเสียงรถขับออกไป แต่พี่ชายบอกว่าเขายังไม่ไป ดังนั้นเราสองคนเลยเถียงกัน”

ไมค์ลูบหัวรุ่ยลา “เขาไปไม่ได้อยู่แล้ว! ตอนนี้แม่ของพวกเธอต้องการคนดูแล!”

รุ่ยลาส่งเสียง “โอ้” และหลังจากที่ขอโทษเสี่ยวหานเสียงเบาแล้วก็ดึงเสี่ยวหานกลับห้อง

ไมค์ปิดประตูห้องนอนใหญ่ลงแล้วเดินไปที่ห้องนั่งเล่น

ทันใดนั้นโจวจื่ออี้ก็ก้าวเท้ายาว ๆ ออกมาจากห้องของเขาจับแขนของเขาแล้วพาเขาไปที่ห้อง “ผมเพิ่งใช้คอมพิวเตอร์ของคุณเข้าดาร์กเว็บแล้วผมก็เจอบางอย่างที่น่ากลัวสุด ๆ ข้างในนั้น! ให้ตายเถอะ! ผมกลัวจนเหงื่อแตกเลย!”