รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 87

‘ฟู่ซื่อถิงยืนอยู่ท่ามกลางความหนาวแบบนี้ เขาคงจะหนาวไม่น้อยเลยใช่ไหมนะ?’

รถคันหนึ่งมาจอดที่ลานหน้าโรงแรม

ประตูรถเปิดออก เฮ่อจุนจือและหลีเสี่ยวเถียนลงจากรถ

หลังจากที่พวกเขาลงจากรถแล้วก็มีรถคันอื่นมาจอดข้างหน้าพวกเขาทั้งคู่

นั่นคือเซิ่งเป่ย

“พี่เป่ย” เฮ่อจุนจือทัก

เซิ่งเป่ย “นายมาทำอะไรที่นี่?”

เฮ่อจุนจือ “ผมพาแฟนมาตามหาฉินอันอัน...”

ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน หลีเสี่ยวเถียนก็เดินไปหาฉินอันอันและโผเข้ากอดเธอ

“ฉันก็มาตามหาเธอเหมือนกัน” เซิ่งเป่ยหรี่ตาเฉี่ยวมองร่างของฉินอันอันที่อยู่ไม่ไกลแล้วพูดต่อ “หรือฉันจะฝากฝังนายดี? พาเธอไปที่บ้านตระกูลฟู่ให้เร็วที่สุด”

เฮ่อจุนจือ “ครับ แฟนผมจัดการเอง พี่ไม่ต้องเป็นห่วง”

เซิ่งเป่ยหัวเราะเยาะ “ถ้าไม่ใช่เพราะแฟนนาย พวกเขาคงไม่เป็นแบบนี้หรอก”

เฮ่อจุนจือหน้าแดง “แฟนของผมแค่เปิดเผยก่อนเวลาสมควรก็แค่นั้นเอง...”

เซิ่งเป่ย “ช่างเถอะ มาพูดตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ ฉันขอตัวก่อนละกัน”

เฮ่อจุนจือพยักหน้า

หลังจากที่เซิ่งเป่ยกลับไปแล้ว หลีเสี่ยวเถียนจูงมือฉินอันอันเข้าไปในรถของเฮ่อจุนจือ

“เฮ่อจุนจือ ขับไปที่บ้านของฉัน”

เฮ่อจุนจือยกมือทำท่าโอเค

จากกระจกหลัง เขาเห็นผมเปียกชุ่มและใบหน้าที่เย็นชาของฉินอันอัน

ถึงจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็สัมผัสได้ว่าเธอเสียใจมาก

เมื่อคืนแยกย้ายจากกันไปแบบไม่สบอารมณ์ ไม่มีใครแพ้หรือชนะ เพราะพวกเขาแพ้ทั้งคู่

ฉินอันอันส่ายหน้า

เธอต้องการปลุกใจ และอยากให้แม่กับลูกสองคนในท้องมีชีวิตที่ดี

หากยังซึมเศร้าอยู่แบบนี้ จะไม่ได้อะไรเลยนอกจากความพ่ายแพ้อย่างยับเยิน

หลีเสี่ยวเถียนคาดเดาอารมณ์ของเธอจากสีหน้าอันเจ็บปวด

“อันอัน เธอทำดีที่สุดแล้ว! ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันคงทนไม่ไหว” หลีเสี่ยวเถียนจับมือเธอแล้วพูดอย่างจริงใจ “ถึงฉันจะคิดว่าการที่เธออยู่ฟู่ซื่อถิงแล้วจะมีชีวิตที่ดีกว่าก็ตาม แต่ถ้าอยู่กับเขาแล้วต้องทรมานก็อยู่คนเดียวดีกว่า!”

“ความเจ็บปวดของฉันก็เป็นเพราะฉันเอง” ฉินอันอันพึมพำ “ถ้าฉันไม่ชอบเขา ฉันก็คงจะไม่เจ็บปวดแบบนี้”

“น้อยคนนักที่จะต้านทานเสน่ห์ของเขาได้ เขาเก่งเกินไป! นี่ไม่ใช่ความผิดของเธอเลย” หลีเสี่ยวเถียนพาเธอไปที่ห้องน้ำ “หยุดคิดเรื่องนี้ได้แล้ว ไปอาบน้ำก่อน แล้วมานอนพักผ่อน”

“ก่อนหน้านี้ถังเฉียนมาหาฉัน” ฉินอันอันยืนอยู่ที่ประตูห้องน้ำพลางขยับริมฝีปากในที่สุดเธอก็ถามว่า “เกิดเรื่องอะไรกับฟู่ซื่อถิงเหรือเปล่า?”

หลีเสี่ยวเถียนเห็นดวงตาของเธอแดงก่ำ จึงสูดหายแล้วพูดว่า

“เมื่อคืนดูเหมือนฝนจะตกหนักที่สุดในรอบสิบปี อุณหภูมิก็ลดลงต่ำสุดถึงสิบองศา ถ้าคนธรรมดาตากฝนทั้งคืนคงไม่ล้มป่วยแบบเขาแน่นอน ฉันเดาว่าเป็นเพราะเขาเพราะเพิ่งหายป่วย ร่างกายจึงค่อนข้างอ่อนแอ”