รอวันหย่า คุณสามีร้าย นิยาย บท 95

ในใจของแม่เฒ่ายังคงหวาดกลัวอยู่เล็กน้อย

เพราะไม่ว่ายังไงคราวก่อนลูกชายของเธอเกือบจะแตกหักกับเธอเพราะผู้หญิงคนนี้

เวลาประมาณเที่ยงคืน

ฟู่ซื่อถิงไข้ลดลงแล้ว และตื่นขึ้นมา

ภายในห้องเปิดโคมไฟสีส้มอุ่นเอาไว้

เขาลุกขึ้นนั่ง มองเห็นถังเฉียนนอนคว่ำหน้าหลับสนิทอยู่ข้างเตียง

เขาขมวดคิ้วแล้วลุกจากเตียงเดินออกจากห้องไป

......

เช้าวันรุ่งขึ้น ถังเฉียนตื่นขึ้นมา เห็นเตียงว่างเปล่า ใจก็ว่างเปล่าไปด้วย

เธอรีบลงมาหาเขาที่ชั้นล่างทันที

ป้าจางพูดอย่างประหลาดใจว่า “ดิฉันอยู่ข้างล่างตลอด คุณผู้ชายไม่ได้ลงมาเลยนะคะ!”

ถังเฉียนตกตะลึง “เขาก็ไม่ได้อยู่ในห้องด้วยเหมือนกัน! ฉันเห็นว่าเขาไม่อยู่ ถึงได้ลงมา”

ป้าจาง “โถ่พระเจ้า! คุณผู้ชายไม่มีทางจะหายตัวไปในอากาศได้หรอกค่ะ!”

ว่าแล้วป้าจางก็วิ่งขึ้นไปชั้นบน

เธอและถังเฉียนค้นหาทุกห้องบนชั้นสอง แต่ก็ไม่พบฟู่ซื่อถิง

ถังเฉียนร้องไห้อย่างร้อนใจ “เป็นความผิดฉันเอง…เมื่อคืนฉันหลับลึกเกินไป ไม่รู้ตัวเลยว่าเขาลุกจากเตียง…”

ป้าจางรีบลงไปชั้นล่าง “ดิฉันจะไปถามยามเฝ้าประตู ถ้าหากคุณผู้ชายออกไป ยามจะต้องรู้”

จากนั้นไม่นานป้าจางก็ได้รับคำตอบจากยามเฝ้าประตู

ฟู่ซื่อถิงไม่ได้ออกจากประตูเลย

ป้าจางเรียกคนรับใช้ทั้งหมดมาทันที แล้วเริ่มค้นหาทั้งภายนอกและภายในคฤหาสน์

ครึ่งชั่วโมงต่อมาทุกคนก็กลับมารวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่น

“ที่ลานหน้าบ้านไม่มี”

“ที่ลานหลังบ้านก็ไม่อยู่”

“โกดังเก็บของ ลานจอดรถก็ไม่เจอ”

……

แปดโมงเช้า

ฟู่ซื่อถิงเดินออกมาจากห้องฉินอันอัน

หลังจากพักผ่อนเมื่อคืน ตอนนี้อุณหภูมิร่างกายของเขาก็เป็นปกติแล้ว

แต่ว่าตัวเขายังไม่มั่นคง แขนขาอ่อนแรง

เมื่อป้าจางเห็นเขาเดินออกมาก็รีบยื่นชามซุปร้อน ๆ ส่งให้เขาทันที

“คุณผู้ชายคะ เมื่อคืนนี้คุณผู้หญิงกลับมาหาคุณด้วยค่ะ” ป้าจางมองดูสีหน้าเขาอยู่ตลอดขณะที่พูด

เขาถือซุปไว้ในมือ แต่ไม่ได้ดื่ม

เขาเงยหน้าขึ้น แล้วทำท่าให้เธอพูดต่อ

“ตอนที่คุณผู้หญิงขึ้นไปดูคุณ คุณกำลังหลับอยู่ ตอนนั้นคุณถังก็กำลังเช็ดตัวให้คุณ” ป้าจางกล่าว “เป็นความผิดของดิฉันเองค่ะ เป็นดิฉันที่ให้คุณผู้หญิงขึ้นไปดูคุณที่ชั้นบน ดิฉันไม่รู้ว่าคุณถังจะไม่เข้าใจกฎเกณฑ์ขนาดนี้”

“ต่อจากนี้ไปไม่อนุญาตให้เธอเข้าห้องฉันอีก” ฟู่ซื่อถิงพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

“ได้ค่ะ เมื่อคืนนี้คุณแม่ของคุณ แล้วก็คุณถังพูดจารุนแรงกับกับคุณผู้หญิงไปแล้วค่ะ” ตอนนี้ในคฤหาสน์ไม่มีคนนอกอยู่เลย ดังนั้นป้าจางจึงพูดตรง ๆ ว่า “คุณผู้หญิงลากกระเป่าเดินทางไปแล้ว น่ากลัวว่าจะไม่กลับมาอยู่ที่นี่แล้วค่ะ”