ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1007

แม้จะโมโห แต่เซย์นก็พาแองเจลีนเดินเข้าไปในห้องรอของแผนกจิตเวชอย่างระมัดระวัง อาจเป็นเพราะความงามสะดุดตาของเธอ หรือเพราะสีหน้าตกใจของบรรดาเจ้าหน้าที่ในห้องรอ ทำให้ทุกคนหันมามอง

แองเจลีน

เจย์ลืมตาขึ้นและรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นแองเจลีน

วันนี้เธอใส่เสื้อเชิ้ตลูกไม้สีขาวกับกระโปรงผ้าโปร่งยาวสีชมพู ทำให้เธอดูบริสุทธิ์สดใสเป็นพิเศษ

หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นมาดื้อ ๆ

เจย์เลื่อนสายตาหลบพร้อมเยาะตัวเองในใจ “นายมันคนแต่งงานแล้ว ไปรู้สึกใจเต้นกับผู้หญิงอื่นได้ยังไง?”

เจย์พยายามที่จะหลีกจากแองเจลีน แต่แผนก็พังเพราะเจย์มาขวางไว้

“คุณเบ็น”

เจย์ไม่มีทางเลือกนอกจากหันกลับไปมอง จังหวะนั้นเองเซย์นก็พาแองเจลีนเข้ามายืนอยู่ใกล้ ๆ

เขาได้กลิ่นกุหลาบหอมอ่อน ๆ โชยมาจากตัวของเธอ มันเป็นกลิ่นของความรักที่ทำให้เขามึนเมาไปเล็กน้อย

เซย์นทำหน้ากระอักกระอ่วนก่อนกล่าวว่า “คุณเบ็น ไม่ทราบคุณช่วยดูแลน้องสาวผมให้หน่อยได้ไหมครับ? พอดีว่าผมไม่สะดวกพาเธอไปที่เคาน์เตอร์ลงทะเบียน”

เจย์อึ้งไปเล็กน้อย ชั่วขณะเขารู้สึกราวกับถูกลอตเตอรี่ห้าล้านเหรียญ เหมือนเทพธิดาแห่งโชคได้มาเยือนเขาแล้ว

แม้กระนั้นเขาก็เพียงพยักหน้าเบา ๆ “อืม”

เซย์นกล่าวขอบคุณก่อนจากไป

เจย์และแองเจลีนยืนประจันหน้ากันราวกับเวลาหยุดนิ่งไปชั่วขณะ

ทันใดนั้นเจย์ก็ยื่นมือออกมาจับมือเธออย่างแผ่วเบา มือเล็กนุ่มของเธอทำให้เขาอยากปกป้องเธอไว้จากอันตรายทั้งปวง

“นั่งตรงนี้ครับ” เขาบอกให้เธอนั่งข้างเขา

แองเจลีนจึงนั่งลงข้างเขาอย่างเชื่อฟัง

เธอรู้สึกมีความสุขมากราวกับมีดอกไม้เบ่งบานในหัวใจ

เจย์นั่งมองแองเจลีนเงียบ ๆ ตอนที่เขาเห็นเซย์นก็พอรู้แล้วว่าเธอเป็นใคร

แองเจลีนยิ้มสวยสะกดใจ “งั้นฉันจะรอนะคะ คุณเบ็น”

รอยยิ้มของเธอเหมือนดั่งสายลมฤดูใบไม้ผลิที่ปลุกบรรดาต้นไม้และดอกไม้ให้เบ่งบาน โลกอันแสนมืดหม่นของเขาเหมือนเต็มไปด้วยกลิ่นหอมและดอกไม้อันงดงาม

เจย์หลงไปกับรอยยิ้มของเธอ

รอยยิ้มที่แสนงดงามแจ่มกระจ่างแบบนี้มีอยู่จริงในโลกได้อย่างไรนะ? ราวกับมันช่วยขับไล่ปัญหาของเขาไปได้

“เซ็ตตี้น้อยบอกว่าคุณแต่งเพลง Ref Spider Lily เหรอครับ?” เจย์ผู้ซึ่งปกติไม่ค่อยสนใจสิ่งใด จู่ ๆ ก็สนใจเพลงนี้ขึ้นมา

“ค่ะ” แองเจลีนพยักหน้า

เจย์ถาม “คุณช่วยอธิบายความหมายของมันหน่อยได้ไหม?”

แววตาสวยกระจ่างของแองเจลีนหม่นลงทันใด ใบหน้าเธอก็ฉายแววความเศร้า

ริมฝีปากบางสีแดงเซ็กซี่ของเธอเผยอเล็กน้อย เสียงไพเราะรื่นหูของเธอราวกับเสียงลมแผ่วเบาของฤดูใบไม้ผลิ เธอเริ่มทวนเนื้อเพลงด้วยเสียงนุ่มนวลแจ่มใส

“เราต่างจับมือกันเอาไว้ก้าวผ่านอุปสรรคต่าง ๆ คุณเป็นคนที่เคยมีเวลาอันแสนโชติช่วง แต่คุณเองก็เป็นคนที่ร่วงหล่นสู่ความตกต่ำ”