ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1037

เจย์มองแองเจลีนที่มีท่าทางพึงพอใจ แววตาพอใจของเธอนั้นปิดไม่มิด

เจย์รู้สึกว่าโมโหจนเดือดเมื่อศักดิ์ศรีและความภูมิใจในตัวเองของเขาถูกแองเจลีนท้าทาย “ถ้าคุณแพ้ก็อย่าร้องไห้แล้วกัน” เขากัดฟันกรอด

แองเจลีนแค่นเสียง “หึ ยังไม่รู้สักหน่อยว่าใครจะแพ้กันแน่”

แองเจลีนพาเจย์ไปที่แกรนด์ เอเซีย อีสปอร์ต อารีน่า เมื่อเจย์มองเห็นเครื่องเล่นเกมล้ำหน้าหลากหลาย เขาถึงกับพูดไม่ออก

“ทำไมเราไม่สู้กันจริง ๆ ล่ะ?” เขาตวัดสายตาเย็นชาไปมองเธอ

แองเจลีนสะดุ้งเมื่อโดนเขามองด้วยสายตาเสียดแทง เขาดูเหมือนอยากจะเข้ามาฉีกเธอเป็นชิ้น ๆ

ถ้าพวกเขาสู้กันจริง ๆ เธอก็คงโดนยำจนเละไม่เหลือดีน่ะสิ

“ฉันกลัวว่าจะทำนายเจ็บไง” เธอกลัวจริง ๆ แต่เธอก็ยังเชิดหน้าและพูดด้วยเสียงอ่อนหวาน

เจย์มองจอเล็ก ๆ ของเธอก่อนนั่งลงหน้าเครื่องเกมต่อสู้

แองเจลีนนั่งลงข้างเขา

พวกเขาเริ่มเลือกตัวผู้เล่น พวกเขาเปลื่ยนเป็นชื่อของตัวเองเพื่อให้ได้รับรู้ถึงประสบการณ์อย่างสมจริงที่สุด

ในตอนเริ่มต้นการแข่ง เจย์ก็พุ่งเข้าหาแองเจลีนอย่างดุเดือดก่อนเตะเธอเข้าที่หัว แองเจลีนหลุดร้องเสียงแหลมเมื่อตัวผู้เล่นของเธอปลิวไปกระแทกพื้น

“นายนี้ไม่รู้จักรักหยก ถนอมบุปผาเลยนะ” แองเจลีนคำราม

“ถ้าผมไม่ให้บทเรียนคุณ ต่อไปคุณก็จะเที่ยวโม้เรื่องความสามารถตัวเองไม่หยุดน่ะสิ”

“อย่าเพิ่งลำพองไปเลย ฉันให้โอกาสนายก่อนสามกระบวนท่า” แองเจลีนหาข้ออ้างอย่างหน้าหนา

ในอีกสามกระบวนท่าต่อมา แองเจลีนก็ลงไปนอนกองกับพื้น ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีก

เจย์แสดงท่าทางพึงพอใจ “คุณยังลุกไหวอยู่ไหม?”

แองเจลีนลุกขึ้นอย่างยากลำบาก เธอพูดอย่างกระฟัดกระเฟียด “ฉันให้โอกาสนายไปสามกระบวนท่าแล้ว ต่อไปตาฉันบุกบ้าง”

เจย์พยักหน้า “ก็มาเลย ผมรออยู่”

แองเจลีนกระโดดขึ้นกลางอากาศทันใดและเตะกลับหลัง เธอเคลื่อนไหวเร็วปานสายฟ้า เพียงชั่วพริบตาฝ่าเท้าเธอก็ปะทะหน้าเจย์แล้ว

แต่ถึงแบบนั้นเธอก็ใจอ่อนเกินไป

แองเจลีนนั่งลงที่มุมหนึ่งและเพลิดเพลินกับชายามบ่ายของเธอ

“ยอมแพ้แล้วยอมรับมาเถอะว่านายแก้ไม่ได้”

โดยไม่คาดฝัน เจย์กลับตอบมาว่า “ผมแก้ได้ตั้งนานแล้ว”

แองเจลีนรีบวิ่งมาแล้วจ้องไปที่โปรแกรมซึ่งเขาเพิ่งแก้ได้ ทันใดนั้นเธอก็เริ่มยอมแพ้อย่างละอายใจ

เจย์มองเธอด้วยตาคมดุจเหยี่ยว “คุณว่าผมเป็นหมูเหรอ?”

แองเจลีนหัวเราะแห้ง ๆ พาสเวิร์ดที่เธอตั้งไว้คือ “เบ็นคือเจ้าหมูโง่”

เจย์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ “ถ้าคุณคิดว่าทำได้ ก็ลองแก้โปรแกรมที่ผมเขียนดูแล้วกัน ถ้าคุณทำไม่ได้ก็แย่กว่าหมูอีก”

แองเจลีนนั่งอยู่หน้าเครื่องด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ในขณะที่เธอพิจารณาโปรแกรมที่เขาเขียนอย่างขมขื่น

เจย์นั่งลงอย่างสบาย ๆ ที่มุมหนึ่งพร้อมจิบชายามบ่าย

แองเจลีนไม่มีความต้องการที่จะเอาชนะเขาเลย แต่เธอก็มีภาพว่าไม่ตรงไปตรงมาและไม่จริงใจ หลังจากพยายามแก้โปรแกรมของเขาและพบว่ามันยากเล็กน้อย เธอก็หันไปส่งสายตาอ้อนวอนให้เจย์