ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1050

โจเซฟินตบหัวตัวเองก่อนขอร้องเจย์ “คุณช่วยพาเธอออกไปหน่อยได้ไหมคะ พี่ชาย?”

เจย์ตอบเย็นชา “ถ้าคุณรู้ว่าเธอดื่มเหล้าไม่ได้ ต่อไปก็อย่าเชิญเธอให้มาป่วนงานแบบนี้สิ”

โจเซฟินขอโทษ “ฉันผิดเองค่ะ”

ด้วยกิริยาที่รุนแรงเล็กน้อย เจย์คว้ามือแองเจลีนและลากเธอออกไปด้านนอก

เพราะเจย์ไม่รู้ว่าเกรย์สันขับรถไปที่ไหน เจย์จึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเรียกแท็กซี่

หลังจากยัดแองเจลีนที่เมาเละเข้าไปในรถได้ เขาก็ถามเธอ “ให้ไปส่งที่ไหน?”

แองเจลีนค่อย ๆ เอนตัวมาซบบ่าเขาก่อนตอบ “ฉันไปไหนก็ได้ที่คุณไป”

เจย์ยกมือนวดหน้าผากที่ตอนนี้ปวดหนึบ ก่อนบอกคนขับ “ไปที่สวนบันทึกรัก”

ตลอดทางเธอทิ้งตัวอ่อนยวบพิงร่างเขาเหมือนมีคนถอดกระดูกเธอออกไปจนหมด เขาจับเธอนั่งตรง ๆ ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่เป็นผล จนสุดท้ายเขาก็ยอมแพ้

เขายอมให้เธอซบบนบ่าของเขา แต่เธอก็ไหลตัวลงมานอนหนุนตักเขาก่อนจะหลับไปบนขาของเขา

สีหน้าของเจย์ตอนนี้ดูน่ากลัวมาก

เขาเพิ่งตัดสินใจว่าจะปลุกยัยขี้เมาคนนี้ขึ้นมา เมื่อเห็นเสี้ยวหน้าเล็กและบอบบางของเธอ ยามหลับเธอดูใสซื่อบริสุทธิ์เหมือนเด็กน้อย จนหลอมละลายความแข็งกร้าวและใจเย็นชาของเขาไปได้ด้วยใบหน้าน่ารักน่าเอ็นดูของเธอ

สุดท้ายเขาก็ถอดแจ็คเก็ตของตัวเองออกแล้วเอามาห่มให้เธอ

เมื่อคนขับเข้ามาจอดที่สวนบันทึกรัก เจย์ก็ตบหน้าเธอเบา ๆ “นี่ คุณถึงบ้านแล้ว คุณต้องลงไปได้แล้ว”

แองเจลีนพลิกตัวและหลับต่อไป

เขาต้องออกมาจากรถอย่างช่วยไม่ได้พร้อมลากเธอออกมาด้วย

กิริยาท่าทางเขารุนแรง แต่เธอกลับยังคงหลับไม่รู้เรื่อง

เขาคิดว่าช่วงล่างของเขาอาจจะมีอะไรผิดปกติก็เป็นได้

จนตอนนี้เมื่ออยู่กับแองเจลีน เขาถึงได้รู้ว่าตัวเขานั้นไม่มีอะไรผิดปกติเลยสักนิด

เขาต้องใช้แรงใจอย่างมากในการที่จะห้ามตัวเองไม่ให้ทำเรื่องที่มีเจตนาสกปรกแบบนั้นกับเธอลงไป

จู่ ๆ แองเจลีนก็หันมา เจย์มองที่หญิงสาวเพี้ยนตรงหน้าแล้วเห็นว่าตาเธอยังหลับสนิท เป็นไปได้ไหมว่าเธอละเมอ?

ทันใดนั้นเองแองเจลีนก็นอนทับลงมาบนตัวเขา ริมฝีปากเธอแตะริมฝีปากเขา

เจย์รู้สึกว่าจวนเจียนจะคุมตัวเองไม่ได้เต็มที

เขายกมือขึ้นและเอามือกั้นไว้ระหว่างริมฝีปากของแองเจลีนกับของตน

แต่แองเจลีนดันมีเรี่ยวแรงเยอะปานช้างสาร เขารู้สึกแปลกใจมากเพราะไม่รู้มาก่อนว่าต้องให้แรงมากขนาดนี้ในการรับมือเธอ