ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 124

ร็อบบี้น้อยเอื้อมมือออกไปหยิบธนบัตรหกใบออกจากปึก

เขายิ้มหวาน "คุณทวดครับ หกร้อยก็เพียงพอแล้วสำหรับขอขวัญต้อนรับ"

ทุกคนตะลึงกับการกระทำของเขา

ทั้งปู่ ย่า ลุง ป้าต่างก็เตรียมของขวัญต้อนรับที่มากมายไว้ ตอนนี้ทวดอาเรสไม่สามารถมอบของขวัญต้อนรับให้เด็กชายได้ พวกเขามองหน้ากันไปมาและไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ

จอห์นเป็นคนแรกที่เก็บถุงสีแดงเข้ากระเป๋า "ถ้าเด็กน้อยคนนี้ไม่ต้องการมัน แล้วเราจะไปฝืนเขาทำไม ไม่คิดงั้นเหรอ เจย์?"

"มันไม่เป็นไรถ้าเราจะข้ามของวัญต้อนรับไป เราไม่ได้ขัดสนเรื่องเงินอยู่แล้ว" เจย์กล่าว

ทวดอาเรสโบกมือให้คนอื่น "ทุกคนออกจากโถงได้แล้ว ฉันมีบางอย่างต้องคุยกับเจย์"

คนอื่นได้ออกจากโถงไป

โจเซฟินออกจากโถงในขณะที่อุ้มเจนสันในมือแล้วจูงมือร็อบบี้ด้วยมืออีกข้าง

เจย์มองปู่ของเขา เขาเศร้าเล็กน้อยเมื่อเห็นผมของปู่เขาเริ่มขาวมากกว่าเก่า

"คุณปู่!"

ทวดอาเรสตรวจสองเจย์อย่างรอบคอบ ความภาคภูมิใจของเจย์, ความทะนงตน, และจิตวิญญาณนักสู้ของเขาล้วนอยู่ในสายเลือดของเจนสันและร็อบบี้น้อย และนั่นทำให้เขาสบายใจมาก

"เด็ก ๆ เหมือนแกเลยนะ" ทวดอาเรสกล่าวอย่างมีความรู้สึก

"ต้องขอบคุณการเลี้ยงดูของปู่ครับ" เจย์กล่าวด้วยรอยยิ้ม

"อาการของเจนสันเป็นยังไงบ้าง เจย์?" ทวดอาเสถาม

"เด็กคนนั้นดูจะสดใสขึ้นเมื่อโรส ลอยล์ ปรากฏตัวอีกครั้ง" เจย์ตอบ

"โอ้?" แววตาของทวดอาเรสพลันลึกซึ้งขึ้น

เขานึกไปถึงการแสดงออกของร็อบบี้น้อยก่อนหน้านี้ และนั่นทำให้ความคิดของเขาตอ่โรสเปลี่ยนไป

"โรส ลอยล์ มีนิสัยเงียบ เธอสามารถเลี้ยงร็อบบี้น้อยให้กลายเป็นเด็กเฉลียวฉลาดและมีน้ำใจได้ ทำไมปู่ถึงได้คิดว่าเธอแตกต่างจากที่ปู่พบเธอตอนแรก?"

เจย์นึกไปถึงตอนที่โรสถอดรหัสของเขาและก็ต้องยอมรับ "เธอเปลี่ยนไปจริง ๆ"