ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 146

"คุณลุง ถ้าคุณไม่ชอบนมถั่วเหลืองกับปาท่องโก๋ คุณก็ไม่ต้องกินมันสิคะ ไม่มีใครบังคับให้คุณกินมันเสียหน่อย" เสียงแผ่วเบาและน่ารักของเซ็ตตี้นั้นกลับก้องกังวาลในหูของเจย์ ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกเหมือนชีวิตเขาเริ่มไร้ความหมาย

เด็กน้อยคนนี้มักต่อรองกับเขาเสมอ

เจย์ขมวดคิ้วแล้วมองเซ็ตตี้น้อย "แม่ของเธอไม่สอนเหรอว่าไม่ควรพูดตอนกินข้าว?"

ไม่มีใครคาดคิดว่าเซ็ตตี้จะยกหัวของเธอขึ้นมาแล้วสวนกลับ "คุณลุง งั้นทำไมคุณถึงยังไม่หยุดพูดล่ะคะ?"

เจย์หมดคำพูด

โรสช่วยไม่ได้ที่จะต้องจับหัวของเซ็ตตี้อย่างนุ่มนวล การกระทำของเธอมันชัดเจนว่าเธอกำลังให้กําลังใจเซ็ตตี้

ดวงตาดั่งลูกศรของเจย์พุ่งเข้าใส่โรส

รอยยิ้มบนใบหน้าโรสหยุดนิ่ง เธอรีบก้มหน้าแล้วเคี้ยวปาท่องโก๋ต่อ

หลังจากมื้อเช้า เจย์นั้นไม่ได้รีบไปทำงานมากนัก เขาเรียกโรสมา เสียงของเขาไม่ได้ดูกระตือรือร้นในการปรึกษา เขาแค่อยากจะบอกเธอว่าเธอต้องพาร็อบบี้น้อยกับเจนสันไปสมัครโรงเรียนอนุบาลใหม่

ข่าวนี้เหมือนฟ้าผ่ากลางวันแสก ๆ มันทำให้โรสกระอักกระอ่วน

"แล้วเซ็ตตี้ล่ะ?" โรสโพล่งออกมา

มีความยินดีในสายตาของเจย์เมื่อมองไปที่โรส "ฉันไม่คิดว่าฉันจะต้องรับผิดชอบและเลี้ยงเธอนะ"

โรสตื่นตัว เจย์ยังไม่รู้ว่าเซ็ตตี้เป็นลูกสาวเขา

เจย์มองความโอ้อวดของโรสแล้วชื่นชมอย่างเสแสร้ง "ไม่เลว ไม่เลวเลย ค่าธรรมเนียมคือ 580,000"

ดวงตาของโรสเบิกโพลง "ค่อนข้าง...แพงนะ?"

เจย์พยักหน้า "ค่าธรรมเนียมของเด็กหนึ่งคนคือ 580,000 สำหรับสองคน คือ 1.16 ล้าน เราจะแบ่งครึ่งกัน มีอะไรคัดค้านไหม?"

โรสผวามากจนเธอเอื้อมไปหยิบน้ำมาดื่ม หลังจากเธอตั้งสติได้ โรสก็ถามเจย์ "มันมีโรงเรียนอนุบาลเปิดสอนตั้งมากมาย ทำไมต้องเลือกที่ที่แพงที่สุดด้วย? ที่ที่แพงที่สุดไม่ได้หมายความว่าจะดีที่สุดเสียหน่อย"

เจย์เย้ยอย่างดูถูก "อย่ามาแก้ตัวให้ความไม่เหมาะสมของตัวเอง"

โรสไม่ยอม "ฉันไม่ได้ไม่เหมาะสม ฉันแค่มีเงินไม่พอในตอนนี้ ฉันต้องหางาน ฉันจะให้เด็ก ๆ เรียนในโรงเรียนอนุบาลที่ดีที่สุด นายควรรู้ว่าเราไม่สามารถเลือกทั้งสองทางได้ ในเมื่อฉันต้องดูแลเด็ก ๆ ฉันก็ไม่มีเวลาจะไปหางานเต็มเวลา ท่านอาเรส นายให้ฉันกู้เงินในระยะสั้นได้ไหม? ฉันจะคืนมันให้นายเมื่อฉันได้งานแล้ว"