ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 175

เจย์ฝืนย้ายสายตาของเขาไปที่รูปวาด...

นอกจากฝีมือการตวัดปากกาที่ดี มันก็ไม่มีอะไรดีอีกเลยในภาพร่างของเธอ เมื่อมองแยกกัน เครื่องหน้าของคนนี้นั้นเหมือนผลงานชิ้นเองของพระเจ้า แต่เมื่อจับพวกมันมารวมกัน ผลลัพธ์นั้นเรียกได้ว่าเหมือนภาพเหตุการรถชน

นี่มันไม่ได้สะท้อนมาตรฐานของแองเจลีนเลยสักนิด

เจย์ส่ายหัว เขาริบคืนคำชมของเธอในใจ

ช่างเพ้อเจ้อ ผู้หญิงไร้ยางอายและหยาบกระด้างแบบโรสจะไปเป็นคนที่ไร้ที่ติและงดงามแบบแองเจลีนแบบที่เขาคิดได้ยังไง?

แม้แต่นักเรียนศิลปะระดับมืออาชีพยังต้องรู้สึกอับอายอย่างมากเมื่อมองผลงานศิลป์ของแองเจลีน

เมื่อมองภาพวาดของโรสอีกครั้ง มันเหมือนเธอพยายามจะวาดนกอินทรีที่โผบินด้วยปีกที่สยาย แต่กลับจบที่วาดออกมาเป็นไก่จิกข้าวสารแทน

เจย์คิดว่าเขาต้องหัวกระแทกอะไรมาไม่ก็ตาบอด รึไม่ เขาก็คิดถึงแองเจลีนมากไป บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลที่เขามักจะเห็นภาพลวงตาไร้สาระแปลกประหลาดนั่น

"ไปซะ!" ในหัวของเจย์วุ่นวายไปหมด เขาต้องการสงบมันลง

โรสได้พักเสียที เธอรู้สึกเหมือนได้รับการยกโทษ

กลังจากงานเลี้ยง โจเซฟินก็พากลุ่มก้อนความสุขทั้งสามมาให้เจย์แล้วกล่าวอย่างมั่นใจ "เจย์ เจ้าก้อนน่ารักทั้งสามของนายทำให้ฉันรู้สึกดีมากวันนี้ เพื่อนของฉันทุกคนอิจฉาฉันมากเลย!"

เจย์แปะรูปวาดในมือของเขาที่หน้าของโจเซฟินแล้วกล่าว "ถ้าฉันเข้าใจไม่ผิด ฉันคิดว่าคนนี้เป็นเพื่อนเธอใช่ไหม?"

โจเซฟินดึงรูปวาดออก เหลือบมองมันก่อนจะโยนมันลงพื้นอย่างโมโห "เราเป็นคู่แค้นต่างหาก ตอนที่ฉันชอบเซย์นไม่กี่ปีก่อน เธอยุให้ฉันไล่ตามเซย์นไป แต่มันจบที่การไปจูบแบบดูดดื่มกับเขาหลังจากนั้นแทน"

เจย์ไม่สนใจจะฟังเรื่องราวความรักที่ไร้ความเป็นผู้ใหญ่และเหมือนละครของน้องสาวของเขา เขาตัดบทเธอทันที "เธอส่งโรสไปที่ห้องของฌอนวันนี้ ผู้หญิงคนนี้ช่างเจ้าวางแผน มันจะดีที่สุดถ้าเธออยู่ให้ห่างจากผู้หญิงคนนั้นในอนาคต"

โจเซฟินอุทานด้วยความตกใจ "โอ้พระเจ้า โรสคงไม่ได้ถูกรังแกนะ เธอสบายดีรึเปล่า?"

เจย์ตอบด้วยน้ำเสียงไม่เร่งรีบ "เธอคงสบายดีกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว เธอกระทืบฌอนด้วยซ้ำ"

โจเซฟินพลันแสดงท่าทางชื่นชมโรสอย่างมาก "โรสผู้ไร้เทียมทาน!"

ร็อบบี้น้อยหยิบรูปวาดบนพื้นออกมาแล้วเบะปาก "นี่มันน่าเกลียดจัง!"

แล้วเธอจะพยายามซ่อนทำไมล่ะ?

เจย์เริ่มรู้สึกว่าหัวใจของเขาปั่นป่วนอีกครั้ง ความคิดเพ้อเจ้อเริ่มก่อตัวอีกครั้ง

"กลับบ้านกันเถอะ" ด้วยเหตุผลบางอย่าง เขาอยากเจอแทบจะตายแล้วในตอนนี้

หลังจากแยกกับโจเซฟิน เจย์ก็ตรงกลับบ้านพร้อมก้อนความสุขทั้งสาม

มันเป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว ดังนั้นเซ็ตตี้น้อยและร็อบบี้น้อยจึงนอนพลังหมดอยู่ในรถ เจย์จ้องมองเด็กทั้งสองแล้วตัดสินใจจะ

เจนสันมองพ่อของเขาแล้วส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

"คุณพ่อ คุณพ่อควรอุ้มเซ็ตตี้ นั่นเป็นสิ่งที่สุภาพบุรุษทำกัน"

เจย์บีบจมูกเจนสัน "สุภาพบุรุษจะรักษาระยะห่างจากเพศตรงข้ามผู้ที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขาทางสายเลือดต่างหาก"

เจนสันเขย่าเซ็ตตี้ให้ตื่น เมื่อเซ็ตตี้เปิดดวงตาที่ง่วงซึมของเธอแล้วเห็นพ่อของเธออุ้มร็อบบี้ผู้หลับได้อย่างรวดเร็ว เธอก็ถอนหายใจออกมา