ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 190

“หลังจากที่พูดกันจบและเคลียร์เรื่องห้องเสร็จแล้ว เธอก็ไม่ได้เป็นอะไรนอกจากคนจน” เจย์หัวเราะเยาะ

โรสไม่อยากทะเลาะกับเขา เธอจึงนั่งลงข้าง ๆ และเริ่มปอกแอปเปิ้ลให้เขา หลังจากหั่นแอปเปิ้ลเป็นชิ้น ๆ แล้วเธอก็จุ้มมันลงในน้ำเดือดก่อนที่จะนำมาวางต่อหน้าเจย์

เจย์จ้องมองไปที่แอปเปิ้ลในน้ำอุ่น ซึ่งมีร่องรอยของความสับสนที่มองไม่เห็นเล็ดลอดออกมาจากดวงตาของเขา

แองเจลีนมีนิสัยชอบต้มผลไม้ในน้ำเดือดด้วยเช่นกัน

หลังจากวางจานผลไม้ลงบนโต๊ะข้าง ๆ เขาแล้ว โรสก็หันกลับมาและเดินจากไป เธอยืนนิ่งอยู่ในจุดที่ห่างไกลจากเขามาก

เธอพยายามรักษาระยะห่างจากเขาเสมอเพื่อที่เขาจะได้ไม่พบว่าเธอยังคงมีความรู้สึกไม่พอใจอยู่ลึก ๆ

เมื่อมองไปที่โรสที่เชื่อฟังอย่างน่าปวดหัว เจย์รู้สึกสับสนและอึกอักอย่างที่สุด

เธอจำทุกคำพูดที่เจ็บปวดที่เขาพูดกับเธอและยังเชื่อฟังคำสั่งของเขาเป็นอย่างดี

หากสิ่งนี้เกิดขึ้นในอดีต เขาจะต้องพอใจกับการเชื่อฟังของเธออย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม ในวันนี้ ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ไม่ทราบสาเหตุความรู้สึกเหยียดและข่มขืนในหัวใจของเขาเมื่อเขาเห็นเธอรักษาระยะห่างจากเขา

เจย์ทรุดตัวลงพิงหมอน เขากำลังต่อสู้กับความรู้สึกภายในและภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เขาบอกตัวเองว่าเธอไม่ใช่แองเจลีน เขาจะต้องไม่มีแม้แต่งอารมณ์ที่ลึกซึ้งที่สุดต่อเธอเพราะนั่นจะเป็นการเปลี่ยนแปลงความรักอย่างสิ้นเชิง

แม้จะเป็นเช่นนั้น ทัศนคติที่ไม่ยอมใครง่าย ๆ ของแองเจลีน ความสามารถของแองเจลีนความกังวลบนใบหน้าของแองเจลีน เมื่อเธอจ้องมองเขาตลอดจนดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาและสิ้นหวังของแองเจลีน... ความรู้สึกของพวกเขาทั้งหมดเข้ากันได้ดีกับทุกอย่างแม้แต่การขมวดคิ้วและรอยยิ้มของโรส

“ดูแลฉันหน่อยสิ!” จู่ ๆ เจย์ก็สั่งด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีอย่างยิ่ง

โรสตะลึง

ดวงตาของโรสเคยดูหมองคล้ำและออร่าหดหู่ที่ห่อหุ้มเธอตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมา... และยังคงไม่ลืมแฟชั่นที่ฉูดฉาดของเธอ ...

ไม่มีทางที่เขาจะเชื่อมต่อระหว่างโรสกับประเทศที่ต่ำต้อยและต่ำต้อยกว่าเจ็ดปีที่แล้วได้เลย

เขาเชื่อมั่นมากขึ้นว่าแองเจลีนคือคนที่อยู่เคียงข้างเขาในขณะนี้

พวกเขาทั้งคู่เจิดจรัสทั้งคู่ มีความสามารถโดดเด่น และแม้กระทั่งความภาคภูมิใจที่พวกเขาดูเหมือนกันมาก

“อืม” เขาพยักหน้าอย่างกะทันหัน ความเกลียดชังในคิ้วของเขาจางหายไปอย่างไร้ร่องรอยและตอนนี้ถูกแทนที่ด้วยร่องรอยของความอ่อนโยน

โรสจ้องไปที่เจย์ตามอารมณ์และคิดว่าความเจ็บป่วยของเขาทำให้อารมณ์ของเขาหายไป เธอจ้องมองเขาอย่างเห็นอกเห็นใจและพูดว่า “รอเดี๋ยวนะ ฉันจะไปซื้อของกินให้นาย”