ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 195

โรสประท้วง “คุณอาเรส ฉันใช้เงินเพียง 2,000 เหรียญสำหรับค่ารักษาตัวในโรงพยาบาลของนาย ทำไมนายถึงให้ฉัน 200,000 เหรียญล่ะ?”

โรสคว้าโทรศัพท์และกำลังจะคืนเงินให้เขา แต่มืออันใหญ่ของเจย์จับคว้าที่เธอ...

เมื่อมือกว้างของเขาวางทับมือเล็ก ๆ ของเธอ สัมผัสของเขาที่โรสรู้สึกบนผิวของเธอทำให้เธอดึงออกไปอย่างตกใจ ติ่งหูของเธอแดงฉานทันที

ในขณะที่เจย์จ้องมองไปที่โรสผู้ไร้เดียงสา รอยยิ้มก็เล็ดลอดออกมาจากดวงตาของเขา

“เป็นค่าครองชีพของคุณ” เขาอธิบายแล้ว

ดวงตาของโรสเบิกกว้าง “สำหรับค่าครองชีพหนึ่งปีงั้นเหรอ? มากเกินไป นายไม่คิดเหรอ?”

เจย์แก้คำพูดของเธอ “เป็นเวลาหนึ่งเดือนเท่านั้น!”

โรส "..."

“เราควรกินคาเวียร์และหอยนางรมทั้งวันดีไหม? ท่านอาเรส นายอาจไม่กลัวว่าจะมีอาการอาหารไม่ย่อย แต่เด็ก ๆ จะอิ่มเกินไปจากการกินมากเกินไปและจบลงด้วยปัญหาการย่อยอาหาร” โรสมองเจย์ด้วยสีหน้ากังวล

เจย์ปวดหัว เธอบอกไม่ได้หรือว่าเขาพยายามลดภาระของเธอด้วยวิธีนี่? ความผิดปกติของสมองที่ไร้เดียงสานี้จำเป็นต้องได้รับการกลั่นกรองอย่างแท้จริง

“งั้นก็เป็นค่าอะไรก็ได้” เขาหันกลับมาตอบและจากไป

อย่างไรก็ตาม โรสเริ่มกังวล เธอกำลังคิดว่าจะต้องใช้เงิน 200,000 เหรียญไปกับค่าครองชีพอย่างไรเยอะได้ขนาดนี้

ในตอนบ่าย เจย์เรียกเธอจากชั้นล่างว่า “โรส!” เขาฟังดูใจร้อนเล็กน้อย!

โรส ซึ่งกำลังยุ่งอยู่กับการเขียนโปรแกรม ก็โผล่ออกจากห้องของเธอ ผมหยิกสีดำของเธอถูกมัดด้วยผ้าผูกผมสีชมพู ทำให้เธอดูน่ารักมาก

“คุณอาเรส!” เธอเอนตัวไปข้างหน้าบนราวบันไดไม้ที่บอบบางและโผล่หัวออกมาเพื่อมองไปที่เจย์

“ฉันเหรอ?” โรสรู้สึกผิดอย่างมาก

เบบี้ร็อบบี้และเจนสันประสบปัญหาในโรงเรียนอนุบาลเมื่อวานนี้และทำให้ครูไม่พอใจ โดยปกติแล้ว นักเรียนอย่างโรสซึ่งเป็นคนดีและเชื่อฟังตั้งแต่อายุยังน้อย จะรู้สึกขอโทษครูอย่างยิ่ง

“เป็นไปได้ไหมที่เธอเป็นคนขี้เกียจและไม่เก่งในโรงเรียนมาโดยตลอดและนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอมีนิสัยกลัวครูในตอนนี้” เจย์พินิจพิเคราะห์เธอด้วยสายตาที่มีความหมาย

โรสโพล่งว่า “ฉันไม่ใช่คนขี้เกียจ!”

“แล้วทำไมถึงกังวลล่ะ?” เจย์ถามด้วยท่าทางเอาแต่ใจ ความคาดหวังปรากฏบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา

โรสมองไปที่เขา ทันใดนั้นก็จำได้ว่าตอนนี้เธอเป็นคนขี้เกียจไงโรส เธอพูดด้วยท่าทางเศร้า ๆ ว่า “ใช่ แล้วถ้าฉันเป็นคนขี้เกียจล่ะ? ฉันก็ยังโอเค ใช่ไหม? ฉันถูกครูดุตลอดเวลาตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็ก ดังนั้นตอนนี้หัวใจของฉันจึงทนได้ คำถูกวิจารณ์ของฉันเยอะมากจนรู้สึกแข็งแกร่งกว่ากำแพงเมือง และนั่นคือเหตุผลที่ฉันสามารถมีชีวิตที่สวยงามและมีชีวิตชีวาได้แม้อยู่ภายใต้แรงกดดันของคนมีฐานะเช่นนาย”

ใบหน้าหล่อของเจย์กระตุกเล็กน้อย