ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 336

“กลับบ้านกันเถอะ ที่รัก”

ความมืดปกคลุมสวนคฤหาสน์

เขานั่งเงียบ ๆ บนเก้าอี้ไม้ในชานบ้าน เจย์สงบกลายเป็นหนึ่งเดียวกับค่ำคืนรอบตัวเขา

แหล่งกำเนิดแสงเดียวของเขาคือนาฬิกาตั้งเพชรบนข้อมือของเขา มันคือแสงสีเงินส่องสว่างที่มือ

เข็มชั่วโมงชี้ไปที่หนึ่งนาฬิกา

เวลาผ่านไปโดยไม่มีอาการง่วงนอนเลยสักพักหนึ่ง จู่ ๆ ความหวังในดวงตาที่แหลมคมของเจย์ก็เริ่มค่อย ๆ ปิดลดน้อยลงเมื่อเวลาผ่านไป

ทันใดนั้น มีเสียงดังขึ้นจากด้านข้าง

มีร่างคนโค้งงอคลานขึ้นมาจากพื้นดิน เมื่อหันไปรอบ ๆ เธอก็ตกตะลึงกับแสงจ้าของโทรศัพท์มือถือส่องเข้ามา

เธอยกแขนขึ้นทันทีเพื่อป้องกันแสงไฟโดยยอมให้ข้อมือของเธอถูกจับด้วยมือขนาดใหญ่คล้ายคีมดึงขึ้นในช่วงเวลาถัดมา

“โรส!”

โรสถูกจับได้คาหนังคาเขา เธอยอมแพ้ที่จะต่อสู้กลับ

“ท่านอาเรส นายกำลังทำอะไรอยู่ในเวลาดึกขนาดนี้?” เธอถาม อย่างเห็นได้ชัดว่าพยายามที่จะพูดในด้านเป็นห่วงเขา

“มองดูดอกไม้อยู่” เจย์ตอบ

โรสเอียงตัวขึ้นจ้องท้องฟ้าที่ไร้ดวงดาว เขาพยายามจะพูดเล่นไหม?

“แล้วเธอล่ะ?” เจย์ถาม

โรสเกาหลังคอและยิ้มอย่างอึดอัด “ฉันคงเดินละเมอ”

เจย์พูดไม่ออก “...”

“ตอนนี้เธอตื่นหรือยัง?”

โรสพยักหน้า “การล้มลงทำให้ฉันตื่นขึ้น”

จากนั้น เธอก็ยิ้มให้เขา “ฉันขอโทษที่ขัดจังหวะนายนะ ท่านอาเรส ฉันจะออกไปแล้ว!”

เธอพยายามดึงมือออกจากการจับของเขาเนื่องจากเจย์ดูเหมือนจะไม่ตั้งใจที่จะปล่อยเธอจากไป

“ช่วงนี้เซ็ตตี้เป็นอย่างไรบ้างคะ ท่านอาเรส?” โรสคิดถึงเซ็ตตี้น้อยมากกว่าที่เธอสนใจสถานการณ์ที่เธออยู่

“เธอร้องไห้ทุกวันเพราะเธอเลย ตั้งแต่ที่เธอจากไป” เจย์บอกกับเธอ

ดวงตาของโรสลุกโชนด้วยน้ำตาที่ไหลไม่ออก “แล้วเธอบอกนายหรือเปล่าว่าเธอเป็น… ของนาย”

เจย์ขัดจังหวะอย่างหงุดหงิดก่อนที่เธอจะพูดจบ “เธอทิ้งลูกของเธอมาให้ฉันเพื่อที่เธอจะได้มีชีวิตที่อิสระงั้นเหรอ? เธอเคยคิดถึง ความเจ็บปวดที่เด็กจะต้องผ่านไป สักครั้งไหม?”

โรสเงยหน้าขึ้นมอง “ฉันคิดว่านายดูแลเธอเหมือนที่นายทำกับเจนส์และร็อบบี้ได้”

“แน่นอน ฉันจะดูแลเธอ เธอเป็นลูกสาวของฉัน” เจย์ตอบ

โรสจ้องมองเขาอย่างเปิดเผย…“นายรู้?”

ทันใดนั้น เธอก็ตะคอก “แล้วทำไมนายถึงทำร้ายเธอถ้านายรู้ว่าเธอเป็นลูกสาวของนายแล้ว?”

“เธอไม่มีสิทธิ์ด่าฉันตอนนี้ ไม่ใช่เมื่อเธอทิ้งลูกไว้ข้างหลังโดยไม่บอกลา การละทิ้งแตกต่างจากการกระทำทารุณที่เธอกล่าวหาฉันอย่างไร?” เจย์ตะโกนด้วยความโกรธ

โรสพึมพำเบา ๆ อย่างรู้สึกผิด “นี่ใช่สิ่งที่นายต้องการมาตลอดเหรอ? นายคิดแผนเอาไว้แล้วว่าจะพาลูกไปจากฉัน ตอนนี้นายควรจะดีใจหรือไม่ที่ฉันไม่ได้ต่อสู้กับนายเพื่อพวกเขาอีกต่อไป?”