ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 36

นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่ "เจนสัน" เริ่มเรียนในโรงเรียนมาและ

ผู้ปกครองของเขาถูกเรียกมา

ดังนั้น เมื่อเจย์ได้รับสายจากครูอนุบาลโทรหา เจย์จึงเซถอยหลัง "เกิดอะไรขึ้นกับเจนสัน?"

"มันคงไม่ถูกต้องหากให้พูดในโทรศัพท์ จะดีกว่าหากคุณกรุณามาที่โรงเรียนค่ะ" กับผู้ปกครองที่ไม่มีเบื้องหลังยิ่งใหญ่อะไร คุณครูจึงไม่จำเป็นต้องสุภาพมากเกินความจำเป็นนัก

เจย์รีบเร่งรุดไปที่โรงเรียนอนุบาล

ในห้องพักครู เขาเห็น "เจนสัน" ยืนหันหน้าเข้ากำแพงสีขาว เขาถูกบังคับให้พิจารณาสิ่งที่ตัวเองทำ

เมื่อคุณครูเห็นเจย์ ลมหายใจของเธอถึงกับขาดช่วงไปเพราะความงดงามของเขา เขาสูงและหุ่นดี เช่นเดียวกับบรรยากาศอันหยิ่งยะโสที่ลอยอยู่รอบกายของเขา ทำให้เธอถึงกับพูดไม่ออกอยู่ช่วงหนึ่ง

คุณพ่อของเจนสันช่างน่าทึ่งจริง ๆ!

เขาดูดีมากกว่าพวกดาราดังทั้งหมดด้วยซ้ำ

สวรรค์ ถ้าเธอรู้มาก่อนว่าคุณพ่อของเจนสันจะหล่อเหลาขนาดนี้ เธอคงไม่มีทางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาในโทรศัพท์ก่อนหน้านี้แน่

เจย์สังเกตเห็นนิดหน่อยว่าเขากลายเป็นจุดสนใจของครูสาวคนนี้ไปแล้ว เขาเดินไปหา "เจนสัน" แล้วจับลูกชายของเขาให้หันกลับมา

"ลูกทำอะไรไป?" เขาถาม

ร็อบบี้น้อยส่ายหน้ารัวไม่หยุด

คิ้วของเจย์ขมวดเป็นปม เจนสันไม่เคยโกหก ถ้าเขารู้สึกว่าเขาไม่ได้ทำผิด แปลว่านั่นเป็นความผิดของครู

เจย์พุ่งสายตาอันหนาบเหน็บไปยังครูสาวแล้วตวาด "เกิดอะไรขึ้น?"

ความรู้สึกของผู้นำอันสมบูรณ์แบบกระจายตัวผสมเข้ากับอากาศทันที

ครูสาวพลันกระวนกระวายเพราะหัวใจของเธอตื่นตระหนก คำพูดที่เธอคิดเอาไว้พลันออกมาจากปากทันที

"เจนสัน… เขาชกต่อยกับเพื่อนร่วมห้อง… นักเรียนคนอื่นล้วนมีแผลช้ำและบวมค่ะ..."

สายตาของเจย์เปลี่ยนไปทองที่นักเรียนที่ยืนขนานกับเจนสัน เขาเห็นอาการบาดเจ็บบนใบหน้าของเด็กพวกนั้น คิ้วของเขาเลิกขึ้นเล็กน้อย

"เจนสัน ลูกเจ็บรึเปล่า?"

มากกว่าเรื่องการหาเหตุผลเรื่องการทำผิดของลูกชายเขา เจย์กังวลเรื่องสภาพร่างกายของลูกเขามากกว่า

เมื่อเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของครูสาว ร็อบบี้น้อยคิดว่าเขาคงต้องทำให้พ่อของเขาเห็นตัวตนที่แท้จริงของครูสาว

"คุณพ่อ..." ร็อบบี้น้อยบีบน้ำตาออกมาสองสามหยด เขาพยายามทำตัวให้น่าสงสารที่สุดเท่าที่จะทำได้ ในขณะที่จ้องเจย์ไปด้วย "เธอบอกว่าผมเป็นเด็กมีปัญหา และบอกว่าผมดื้อ"

แววตาของเจย์มอง ท่าทางของเขาก็มืดมนลง ออร่าแสนอันตรายกระจายออกมารอบตัว มันคือความมืดก่อนที่พายุจะมา

ครูสาวเริ่มหลั่งเหงื่อเย็น วันนี้เจนสันแปลกไปกว่าที่เธอเคยเจอ เธอไม่เคยเห็นเขาพูดมากกว่าหนึ่งลมหายใจด้วยซ้ำ

ครูสาวฟื้นตัวจากอาการตกใจ เธอยอมรับว่าเจนสันเป็นนักเรียนบ้าน ๆ ทั่วไป เจย์ก็เป็นเพียงแมลงวันตัวเล็ก ๆ ไร้ชื่อเสียง ที่พยายามขายแขนขาตัวเองส่งลูกเรียนในโรงเรียนอนุบาลชั้นสูง ที่ลูกเขาถูกรังแกก็เป็นเพราะเบื้องหลังที่ต่ำต้อยของเขานั่นแหละ

มากไปกว่านั้น การจะสอนในโรงเรียนนี้ได้ เธอเองก็พอมีเบื้องหลังใหญ่โตพอสมควร

เธอเลือกที่จะไม่สนใจเขา เธอทำหน้ากังวล และวิจารณ์เจนสันต่อ "เจนสัน เธอกล่าวหาครูแบบนี้ได้อย่างไรกัน? เธอทำให้ครูผิดหวังนะ!"

เธอพลันกล่าวดูถูกเจนสันอีก "คุณผู้ชาย ฉันต้องขอบอกว่าด้วยสถานการณ์ของเจนสันนั้น คงจะไม่เหมาะให้เขาเรียนต่ออีก มันคงจะดีกว่าหากคุณพาเขากลับบ้านไปพัก"

เขาไม่ได้มีพื้นหลังยิ่งใหญ่อะไรแล้วยังจะอยากเรียนในโรงเรียนอนุบาลระดับสูงอีก อย่างนั้นเขาก็ไม่ควรจะโทษคนอื่นถ้าถูกรังแกสิ!

หลังจากครูสาวกล่าวจบ ชั้นน้ำแข็งพันปีเย็นยะเยือกก็ปกคลุมใบหน้าหล่อของเจย์ รังสีเย็นยะเยือกแผ่ออกมาจากเขา