ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 431

เจย์กอดโรสไว้ในอ้อมแขนของเขาหลังจากที่เธอได้ออกจากโรงพยาบาล ผู้หญิงทุกวัยเมื่อเห็นเขาเดินผ่านก็ให้ความสนใจกับเขาไปตลอดทาง ใบหน้าของเจย์ดูซีดเซียว แต่เธอก็แอบหัวเราะเบา ๆ

“อย่าหัวเราะสิ” เจย์จ้องมองเธอ

โรสเหลือบมองผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามที่ดูเหมือนน้ำลายไหลเมื่อเห็นเขาขณะที่เธอยิ้มและจ้องไปที่เจย์เหมือนคนโง่ที่กำลังตกหลุมรัก

โรสแกล้งเขา แล้วพูดว่า “เธอคนนั้นดูเหมือนจะชอบ ท่านอาเรสนะ”

เขาโต้กลับอย่างเย็นชา “เธอแน่ใจหรือว่าคนพวกนั้นไม่ใช่ผู้ป่วยโรคสมองเสื่อม?”

โรสหัวเราะออกมาดัง ๆ ลิ้นที่เป็นพิษของผู้ชายคนนี้ไม่ควรถูกยั่วยุ

ณ บริเวณทางเข้าโรงพยาบาล

มีคนกลุ่มหนึ่งมาล้อม รถโรลส์ - รอยซ์ของเจย์ เจ้าหน้าที่จราจรตะโกนคุยกันอย่างใจจดใจจ่อ “แล้วไงถ้าแกรวยมาก? หมายความว่าแกไม่จำเป็นต้องปฏิบัติตามกฎจราจรอย่างนั้นสิ? แกจะปิดกั้นถนนทั้งสายได้เพียงเพราะแกมีเงินแบบนี้อย่างนั้นหรือ?”

เมื่อเจย์เดินผ่านเจ้าหน้าที่จราจรไป พวกเขาก็เงียบลงทันทีเมื่อเห็นเจย์

เขาจำรถโรลส์ - รอยซ์ไม่ได้ แต่เขาสามารถระบุได้ว่านายท่านคนนี้ต้องเป็นเจ้าของ

เขาไปยุ่งกับคนที่ไม่ควรยุ่งใช่ไหม?

“ผมขอโทษครับ นายท่านอาเรส!”

จากนั้น เขาก็เอื้อมมือไปหยิบใบสั่งที่วางไว้บนหน้ารถออกไป

เจย์เอาใบสั่งไปจากเขาด้วยใบหน้าบึ้งตึง “ผมจะจ่ายค่าปรับให้” จากนั้นเขาก็ขึ้นรถพร้อมกับโรสและขับรถออกไป

โรสหันหน้าไปมองถนนที่คับคั่งด้านหลังพวกเขาและแลบลิ้นของเธอออกมา เธอเยาะเย้ยโดยกล่าวว่า “นายกับโจซี่เป็นพี่น้องที่แหกกฎเสมอเลยจริง ๆ แม้ว่านายจะไม่สนใจเรื่องค่าปรับเพราะนายร่ำรวย แต่นายก็ยังพิจารณาคนชนชั้นแรงงานที่กำลังดิ้นรนเพื่อหารายได้ที่พอกับค่าใช้จ่าย หากพวกเขามาสายและออกไปก่อนเวลา พวกเขาจะถูกไข่ออกโดยผู้ร่ำรวยอย่างคุณ”

เขามองเธออย่างเศร้าหมอง ‘ถ้าไม่ใช่เพราะฉันกังวลว่าชีวิตของเธอจะตกอยู่ในอันตราย ฉันต้องจอดรถผิดกฎหมายได้แบบนั้นไหมล่ะ?’

เมื่อคืนนี้เขารอเธอด้วยความวิตกกังวลอย่างขาดสติขณะที่เวลาจะผ่านไปช้าถ้าเขาไม่ทำอะไรเลย ดังนั้นถึงแม้เขาจะนึกถึงเรื่องกฎจราจรอยู่ในใจแต่เขาก็ไม่ได้มห้ความสำคัญกับมันเลย

“นี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของฉันแล้วกันที่ทำแบบนี้” เขากล่าว

เมื่อสังเกตเห็นว่าเขามีทัศนคติที่ถูกต้องในการยอมรับความผิดของเขา เธอจึงไม่ได้พูดเรื่องนี้ให้ยืดยาวอีกต่อไป

ในขณะที่รถขับออกจากเมืองอิมพีเรียล จู่ ๆ โรสก็ร้องบอกว่า “ฉันจะลงตรงนี่ ท่านอาเรส”

ที่ประตูสวนคฤหาสน์ เจมส์กำลังรอให้เจย์กลับมาอย่างใจจดใจจ่อ

โรสสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเธอเห็นเขา

“อย่าลืมทักทายอาเจมส์สักหน่อยล่ะ” เจย์พูดขึ้นมาเพื่อเตือนเธอเบา ๆ

โรสกลืนน้ำลายและพูดด้วยเสียงอย่างแหบแห้ง “สวัสดีค่ะ อาเจมส์”

“อืม” เจมส์ตอบอย่างเฉยเมย

โรส ลอยล์ หลานสะใภ้คนนี้ยังไม่ได้รับการยอมรับจากเขาอย่างชัดเจน

ใบหน้าของเจย์มืดลง เขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อปลดล็อคลายนิ้วมือที่หน้าประตู และพูดกับเจมส์อย่างเย็นชาว่า “เชิญเข้ามาได้เลย คุณอา”

เจมส์ตะลึงเล็กน้อยขณะเข้าไปข้างใน

เขาสังเกตเห็นว่าเจย์ไม่ได้เดินตามเขามาอย่างใกล้ชิดจากด้านหลัง จากนั้น เขาก็หันศีรษะไปมองและเห็นว่าเจย์จับหน้าโรสด้วยมือทั้งสองข้าง ใบหน้าของเจย์ที่ยังคงเฉยเมยต่อสิ่งที่รู้สึกเหมือนเป็นพัน ๆ ปีนั้นอ่อนโยนและอบอุ่นเกินกว่าจะบรรยายในขณะนี้