ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 443

“เธอกลับมาทำอะไรที่นี่?” โรสรู้สึกว่าเสียงของเธอสั่น

โจเซฟินกล่าวว่า “ฉันมาที่นี่เพื่อแก้ไขบางสิ่งในอดีต”

โรสเงียบไปทันที

โจเซฟินผลักประตูรถและก้าวเข้าสู่ถนนที่เป็นโคลน จากนั้น เธอก็ค่อย ๆ เดินไปที่ซากปรักหักพังด้านหน้า

โรสมองไปที่ร่างที่น่าสลดใจของเธอ ดวงตาของเธอเป็นประกายสีแดง

การรักใครสักคนเมื่อครั้งยังเด็กเป็นสิ่งที่มีความกล้าหาญอย่างแท้จริง มันเป็นแรงดึงดูดที่ร้ายแรง ถึงแม้ว่าใครจะรู้ดีถึงผลลัพธ์นั้นก็ตาม แต่ก็ยังรู้สึกสนใจที่จะเข้าไปหามันอยู่

ตอนจบสุดท้ายแล้วกลับมืดมนอยู่เสมอ

โจเซฟินรักเซย์น หากความรักนั้นดูจืดชืดไปนิดและหากความรักของเธอที่มีต่อเขานั้นไม่รุนแรงขนาดนั้น หรือบางที โจเซฟินไม่ได้วิ่งไล่ตามความรักของเธอเป็นระยะทางหลายพันไมล์แบบนั้น เธอก็คงจะไม่ถูกคนอื่นรังแกและอับอายขายหน้า เธอจะไม่ถูกทิ้งไว้ข้างหลังด้วยสีแห่งความเศร้าโศกในใจของเธอ บางที โจเซฟินยังคงโชคดีพอที่จะได้รับความช่วยเหลือ

สำหรับเธอ เธอรักเจย์ ถ้าอุบัติเหตุไม่เกิดขึ้น ถ้าการเกิดใหม่ของเธอมันช่างมหัศจรรย์อย่างไม่ควรเกิดขึ้นแบบนี้ และถ้าไม่มีความลับในห้องใต้หลังคานั่น เธอน่าจะลืมคน ๆ นั้นได้ถ้าเธอพยายามอย่างดีที่สุด ท้ายที่สุด เธอมีการปรับตัวได้ดี

น่าเสียดายที่ทุกอย่างตอนนี้เกินกว่าจะเสียใจ!

โรสส่ายหัว กับความรู้สึกเจ็บปวด และเธอเปิดประตูรถลงเดิน

ลมหนาวพัดมาบนใบหน้าของเธอ และภาพที่ทนไม่ได้ในจิตใจของโรสถูกความเย็นปกคลุมทันที

โรสกอดแขนของเธอเองแล้วหมุนตัวดูไปรอบ ๆ

โจเซฟินเดินเข้าไปในซากตึกปรักหักพังและเดินไปจนถึงสถานที่ในความทรงจำที่ฝันร้ายของเธอเข้ามาพัวพัน

เธอยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความงุนงง ภาพความเจ็บปวดและการหมดหนทางกลับท่วมท้นในใจเธออีกครั้ง

“อ๊ะ!” โจเซฟินคุกเข่าลงบนพื้นแล้วส่งเสียงร้องโหยหวนด้วยความเศร้าโศก

“สาวน้อย!” เสียงเก่าแก่ดังมาจากข้างหลัง

โจเซฟินคิดว่าเธอกำลังประสาทหลอน เธอหันกลับมา สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเธอคือใบหน้าที่ไม่คาดคิดของผู้ชาย...

โรสโบกไม้กระบองไฟฟ้า “ฉันสงสัยจริง ๆ ว่าถ้าฉันไม่สามารถเปลี่ยนแกเป็นชิ้นเนื้อทอดได้ในวันนี้ หรือมิฉะนั้นนามสกุลของฉันจะไม่ใช่ เซเวียร์ เด็ดขาดถ้าทำไม่สำเร็จ”

ด้วยความตื่นตระหนก เธอได้เอ่ยนามสกุลที่แท้จริงของเธอออกมา

โจเซฟินลุกขึ้นปัดเสื้อผ้าของเธอ จากนั้น เธอก็พูดกับโรสว่า “ระวังตัวด้วยนะโรส”

โรสโยนไม้กระบองไฟฟ้าให้โจเซฟิน “เอาไปป้องกันตัวเอง”

ดวงตาของโจเซฟินเบิกกว้างด้วยความสยดสยองขณะที่เธอมองไปที่โรส “แล้วเธอล่ะ?”

โรสมีท่าของเทควันโด “ฉันจะพยายามอย่างดีที่สุดกับเขา”

ชายคนนั้นเยาะเย้ยอย่างชั่วร้าย “ฉันชอบนิสัยแบบนี้จัง”

จากนั้นเขาก็เตะเต็มฝีเท้าไปที่โรส

“ฉันเป็นนักศิลปะการต่อสู้ซะด้วย” โรสกระโดดขึ้นและหลบหลีกหนีอย่างราบรื่น