ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 479

หัวหน้าพยาบาลได้รับโทรศัพท์ด่วน เธอจึงรีบพูดกับโรสว่า “คุณลอยล์ ฉันมีผู้ป่วยรายใหม่ที่เข้ารับการรักษาในอาการวิกฤต และฉันต้องไปจัดการมัน ฉันจะให้ท่านประธานอยู่ภายใต้การดูแลของคุณนะ”

โรสพยักหน้าทันที “ได้ค่ะ”

หลังจากที่หัวหน้าพยาบาลเดินจากไป มีเพียงโรสและเจย์ที่อยู่ในห้องขนาดใหญ่นั้น

โรสรู้สึกว่าการตัดสินใจของเธอค่อนข้างจะรีบร้อนตอบไปหน่อย

เธอกังวลว่าเจย์จะเริ่มโวยวายอย่างไร้เหตุผลเมื่อเขารู้เกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาที่เสียโฉมของเธอ

เจย์มองโรสเดินไปรอบ ๆ กลางห้อง เขาได้เห็นความไม่สงบ ความกังวล และความกลัวในการแสดงออกของเธอ

“ดิฉันเป็นผู้ดูแลคนใหม่ที่นี่และขาดประสบการณ์ ดิฉันควรขอให้เจ้าหน้าที่ที่มีประสบการณ์จากสถานีกลางพยาบาลดูแลคุณดีไหมคะ?” โรสเดินเข้าไปหาเขาและแกล้งทำเสียงแหบแห้ง

เจย์มองเธอด้วยสายตาที่ไม่กะพริบ ริมฝีปากเย้ายวนของเขาพลันแยกจากความประหลาดใจเล็กน้อยที่เขารู้สึก

เขาจงใจทำให้เกิดอาการแพ้เพียงเพื่อมาหาเธอ แต่เธอต้องการหลบหลีกเขาเพราะความไม่มั่นใจของเธอหรือ?

“สถานการณ์อาการของฉันไม่ได้รุนแรงเกินไป ดังนั้นมันจึงเหมาะสำหรับมือใหม่อย่างคุณ” เขากล่าว

โรสดึงหน้ากากของเธอออกทันที “ท่านประธาน ท่านยังต้องการให้ดิฉันดูแลท่านด้วยใบหน้านี้แบบนี้ไหมคะ?”

เธอไม่รู้ว่าเธอกำลังทำอะไร ในขณะที่จิตใจของเธอยุ่งเหยิงและไม่มีสมาธิ

เจย์ขมวดคิ้ว “ฉันดูเหมือนคนที่ตัดสินคนจากภายนอกหรือ?”

โรสประหลาดใจ... เธอจำครั้งแรกที่เธอพบเขาหลังจากเหตุการณ์นั้นและสายตาที่ดูถูกเหยียดหยามของเขาได้

เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น เธอก็สวมหน้ากากกลับเข้าไปอีกครั้ง “ขอบคุณ ท่านประธาน ที่ไม่ดูถูกฉัน ฉันจะทำให้ดีที่สุดเพื่อรับใช้คุณ”

รอยยิ้มผุดขึ้นในสายตาของเจย์ “แล้วเธอสั่งอาหารเดลิเวอรี่ให้ฉันได้ไหม?”

“ดิฉันต้องขอโทษด้วยค่ะ ดิฉันไม่มีโทรศัพท์”

เจย์ส่งโทรศัพท์ของเขาให้เธอ “ใช้ของฉันสิ”

เธอปฏิเสธที่จะรับมันแทน ด้วยการกล่าวไปว่า “แผนกการแพทย์ของแกรนด์ เอเซียจัดหาอาหารให้กับผู้ป่วยของพวกเขาอยู่แล้วนะคะ”

“ฉันอยากกินอะไรบางอย่างข้างนอก”

“คุณมีมือและขาที่ใช้งานได้ แล้วทำไมคุณถึงทานอาหารด้วยตัวเองไม่ได้ล่ะคะ?”

“แต่ฉันเป็นคนไข้ คนไข้คือพระเจ้าที่นี่!”

“อะไรคือดีมากสำหรับการเป็นพระเจ้า? ถ้าคุณเก่งมากนัก คุณก็ไม่ควรป่วยตั้งแต่แรก” โรสกลอกตาไปที่เขา

เจย์ “...”

เนื่องจากเขาไม่สามารถเอาชนะการโต้เถียงกับเธอได้ เขาจึงจ้องมองเธอด้วยความโกรธอย่างเต็มกำลัง!

ในที่สุดโรสก็ยอมให้กับรูปลักษณ์หล่อเหลาของเขา เธอมองกลับไปที่ข้างเตียงแล้วหยิบโจ๊กขึ้นมาเพื่ป้อนเขา

เจย์ขมวดคิ้วเมื่อเห็นชามโจ๊กธรรมดานั่น แต่เขารู้สึกดีกับการดูแลที่เธอแสดงกับเขา

เมื่อเขากินโจ๊กเสร็จแล้ว โรสคิดว่าเขาจะหยุดพัก แต่จู่ ๆ เขาก็เอื้อมมือมาจับเธอแทน

“ช่วยพาฉันไปเดินเล่นหน่อย”

โรสพ่ายแพ้อย่างเต็มที่ด้วยพลังงานที่มากมายของเขา “ท่านประธานคะ เป็นคนไข้ก็ต้องพักผ่อนบนเตียงสิคะ”