ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 505
เจนสันมองไปที่ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อย “ฉันจะไปดูเอง”
จากนั้นเขาก็เดินไปที่ ห้องพักฟื้นผู้ป่วย ห้อง 11 เมื่อเขานึกถึงวันที่แม่ตกจากอาคารตรงหน้าต่างของบ้านและได้ยินพ่อคุยกับตำรวจในตอนนั้น
“ท่านอาเรส ตามรอยที่เกิดเหตุ ภรรยาของคุณตกลงมาจากหน้าต่าง มีแอ่งเลือดอยู่บนพื้น เศษแก้วคงทำให้ภรรยาคุณบาดเจ็บ! ผมไม่รู้ว่าภรรยาคุณบาดเจ็บกับร่างกายส่วนสำคัญใด ๆ หรือเปล่า…”
ไม่นานเขาก็มาถึงห้องพักฟื้นผู้ป่วย ห้อง 11 เขายกมือขึ้นเคาะประตู
โรสจ้องไปที่ประตูด้วยความงุนงงก่อนจะพูดว่า “เข้ามาสิ”
เจนสันเปิดประตูและค่อย ๆ เดินไปหาโรส
โรสเดาว่ารอบนี้คงเป็นตาของเจนส์ที่จะเข้ามาข้างใน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันขมขื่นและเสียงของเธอก็แหบเล็กน้อยขณะที่เธอถามว่า “หนูมาที่นี่เพื่อตามหาเลนนี่ด้วยอีกคนหรือเปล่า?”
เขายืนอยู่ตรงหน้าเธอ ดวงตาที่สวยงามของเขาฉายแววความเป็นผู้ใหญ่และความมั่นคงที่ไม่เข้ากับอายุของเขา
เขาพยักหน้า “ใช่ครับ”
โรสอดหัวเราะไม่ได้ ทำไมเด็ก ๆ กำลังมองหาเธอ?
“หนูมองหาเธออย่างนั้นเหรอ? แต่ที่นี่ไม่มีเลนนี่หรอกนะ” โรสถามอย่างสงสัย
เขามองเข้าไปในดวงตาของเธอ เขาพูด “คุณคือเธอ”
โรสอึ้ง!
ความคิดของเด็กคนนี้ช่างปราณีตยิ่งนัก ไม่ขาดรายละเอียดแม้แต่น้อย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเจนสันได้รับการสอนโดย เจย์ อาเรส ด้วยตัวเอง
เจนสันก้าวไปข้างหน้า ทันใดนั้น เขากอดเธออย่างอ่อนโยนและเรียกออกมาเบา ๆ “คุณแม่ครับ”
น้ำตาของโรสไหลออกมาจากดวงตาของเธอทันที ร่างกายของเธอแข็งทื่อในอ้อมกอดเล็ก ๆ แต่รู้สึกอบอุ่นจากเจนส์
“ลูกเดาได้ยังไง?” โรสสั่นสะท้านเมื่อเธอตอบกลับและกอดเจนส์ไว้ในอ้อมแขนของเธอ
“เพราะคุณพ่อให้ดอกไม้คุณ” เจนสันกล่าว
โรสรู้สึกราวกับว่าเธอตื่นจากความฝันเป็นครั้งแรก
เจย์มาแผนกการแพทย์ทุกวัน ไม่ใช่เพราะเขาเบื่อ แต่เพราะเขาคิดถึงเธอ!
เธอลูบหัวเจนส์เบา ๆ พลางยิ้มว่า “เจนส์ วันนี้อย่าไปบอกคนอื่นเรื่องการเจอแม่นะ”
เจนส์พยักหน้า “ตกลงครับ”
จากนั้นเขาก็ออกจากห้องผู้ป่วยและกลับไปที่บันได เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงชุดนักเรียน เขาพูดอย่างเรียบง่ายและเย็นชาเหมือนเมื่อก่อน “ไปกันเถอะ!”
ร็อบบี้น้อยและเซ็ตตี้น้อยถามเขาว่า “นายเจอคนชื่อเลนนี่หรือเปล่า?”
เจนสันไม่ตอบ
เมื่อทั้งสามเดินลงบันได พวกเขาถูกเจย์และเกรย์สันขวางทางไว้
“คุณพ่อ!” เด็กที่น่ารักทั้งสามคนอุทาน
เกรย์สันรู้สึกผิดอย่างมากในสายตาของเขากับเหตุการณ์ครั้งนี้ และเขาเลี่ยงที่จะมองดูเด็ก ๆ ที่น่ารักเหล่านี้
เจนสันกระซิบ “คุณลุงเกรย์สัน ไม่เจอกันนานเลยนะครับ!”
เกรย์สันรู้สึกว่าความสามารถของชายร่างเล็กในการทำตัวนิ่งแล้วเย็นชาแบบนี้เหมือนใครบางคนกำลังเลียนแบบตามท่านประธานของเขา เขาพูดด้วยรอยยิ้มจาง ๆ “นายน้อย เราจะได้พบกันใหม่เร็ว ๆ นี้อีกนะ”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!