ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 583

สิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นความสง่างามที่ไม่มีใครเทียบได้กลับกลายเป็นความโกลาหลวุ่นวาย

แองเจลีนจ้องไปที่เขาด้วยความตกใจขณะที่น้ำตายังคงไหลรินออกมาไม่หยุดหย่อน

เธอรู้สึกคร่ำครวญอย่างมากจนต้องเอามือมาปิดปากเอาไว้เพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นของเธอหลุดออกมาให้ได้ยิน

เธอใช้เวลา 18 ชั่วโมงอยู่ข้างในกับเขา เฝ้าดูเขาอยู่เงียบ ๆ โดยไม่ดื่มน้ำหรือทานอาหารอะไรเลย

หมอได้เดินเข้ามากระตุ้นบอกเธอให้หาอะไรทานหลายครั้ง แต่หมอได้รับคำตอบที่ไม่สบายใจจากแองเจลีนทุกครั้ง “ฉันขออยู่กับเขาต่ออีกนาน ๆ นะ”

เธอไม่เคยคิดที่จะฟังเขาเลยในชีวิตนี้ เขาคิดแผนการที่จะผูกเธอไว้กับเขา ในขณะที่เธอคิดที่จะหาข้อแก้ตัวเพื่อหาข้ออ้างที่จะทิ้งเขาไปเสมอเช่นกัน

บางทีเขาอาจจะไม่ต้องทนทุกข์กับการถูกซุ่มโจมตีแบบนี้ หากไม่ใช่เพราะพฤติกรรมที่ดื้อรั้นและหุนหันพลันแล่นของเธอ แม้ว่าจะไม่มีทางรอดจากการถูกซุ่มโจมตี อย่างน้อยถ้าหากเธอยังอยู่เคียงข้างเขาในเวลาแบบนั้นได้และเขาจะไม่ต้องเดินบนเส้นทางนี้เพียงลำพัง

ผลของยาชาเริ่มหมดฤทธิ์และเจย์เริ่มรู้สึกว่าจิตใจของเขาค่อย ๆ ปลอดโปร่งจากการหลับใหลเป็นเวลานาน สติของเขายังคงมึนงงและเขายังคงรู้สึกสะลึมสะลือ แต่เขายังมีเรี่ยวแรงที่พอจะลืมตาขึ้นมาได้อยู่

เสียงสะอื้นของใครบางคนดังก้องเข้ามาในหูของเขา เสียงนั้นกระตุ้นหนักมากและเหมือนพยายามอดกลั้นเอาไว้ราวกับว่าบุคคลนั้นไม่กล้าร้องไห้เสียงดังเกินไปแม้จะเศร้าอย่างสุดซึ้ง

เจย์รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงคนสะอื้น เขาแค่รู้สึกว่าเขายังมีชีวิตอยู่ ยังเร็วเกินไปที่จะจ้างคนมาไว้อาลัยเขา

“ฉันขอโทษ เจย์บี้ ฉันสัญญาว่าจะไม่ทิ้งนายไปอีก” เสียงที่ไม่ละอายใจและความขี้ขลาดของเสียงที่แองเจลีนพูดออกมามันชัดเจนเข้าไปในหูของเขา

มันทำให้รู้สึกละลายหัวใจที่เย็นชาของเจย์ ราวกับแสงแรกของฤดูใบไม้ผลิเหนือต้นไม้ที่เหี่ยวแห้งในฤดูหนาว พืชที่เน่าเปื่อยเหมือนกับชีวิตที่น่าเบื่อและจืดชืดกลับฟื้นคืนชีพราวกับถูกรดน้ำด้วยน้ำพุแห่งความเยาว์วัย กำลังเติบโตเป็นทุ่งหญ้าเล็ก ๆ ผืนใหม่

แองเจลีนของเขากลับมาแล้ว

ความเศร้าที่บดขยี้กระดูกก็โอบล้อมเขาเช่นกัน

ทำไมต้องเป็นตอนนี้?

ตอนนี้เขาอ่อนแอแค่ไหน มันคงสมเหตุสมผลแล้วว่าทำไมเธอถึงร้องไห้หนักมาก

หมอมาแนะนำแองเจลีนอีกครั้ง “คุณอยู่ที่นี่มา 18 ชั่วโมงแล้ว คุณผู้หญิง อย่างน้อยต้องดื่มน้ำและทานอาหารบ้าง ด้วยวิธีนี้คุณจะมีเรี่ยวแรงพลังที่จะอยู่เคียงข้างท่านประธานนะ!”

“18 ชั่วโมง!” แองเจลีนตกใจกับเวลาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“เกิดอะไรขึ้นกับขาของฉัน?” เขาถามหมอ

ความรู้สึกแย่ ๆ กระทบเข้าในอกของเขาอย่างจังขณะที่ความทรงจำในคืนที่เกิดอุบัติเหตุผุดขึ้นในใจของเขา กลุ่มของไอ้พวกชั่วนั่นทำร้ายเขาด้วยการเจาะขาของเขากับสารบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ตอนที่พวกมันซุ่มโจมตีเขา

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาทำสำเร็จ

“ขาของคุณมีอาการลีบเล็กน้อยครับ ท่านประธาน”

“ฉันจะเดินได้ไหม?” เขาถาม ด้วยอาการอ้าปากค้าง

สีหน้าของหมอดูเคร่งขรึม “คุณต้องมีปาฏิหาริย์ถึงจะเดินได้อีกครั้ง ท่านประธาน”

มุมปากของเจย์กระตุกยิ้มเยาะเย้ยตนเอง

การฟื้นฟูอย่างสมบูรณ์แบบนั้นก็เป็นไปไม่ได้เลย ดังนั้นสิ่งที่เขาสามารถอธิษฐานได้ในตอนนี้ก็คือสภาพขาของเขาจะไม่แย่ลงไปกว่านี้