ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 590

ดวงตาของเกรย์สันเบิกกว้าง “แล้วคุณคุ้นชินกับสิ่งนี้ไหมครับ?”

แองเจลีนยังคงเงียบ หัวใจของเธอพลันเต้นระรัวอย่างรุนแรง

เกรย์สันเข้าใจแองเจลีนผิด เขาเชื่ออย่างจริงจังว่าเธอเป็นนางเอกแห่งยุคที่ไม่กลัวอะไรเลย เขาตัดสินใจอย่างเร็วตามคำสั่งของเธอ

เมื่อถึงเวลาที่เกรย์สันจัดทีมหมอขึ้นรถและกลับไปที่ห้องพักฟื้นของโรงพยาบาล เขาพบว่าเจย์กำลังรอเขาอยู่ด้วยสีหน้าที่บูดบึ้งอย่างมาก

“นายไปไหนมา? อะไรที่ทำให้นายใช้เวลานานมากแบบนี้?” น้ำเสียงของเจย์เย็นชาเป็นพิเศษ

เกรย์สันตอบอย่างระมัดระวังว่า “เจ้าหน้าที่ผู้ดูแลของโรงพยาบาลค่อนข้างยุ่ง ดังนั้นมีเพียงมือใหม่เท่านั้นที่สามารถมีเวลาในการดูแลคุณได้ แต่เธอไม่เก่งเท่าคนอื่น ๆ หรอกครับ”

เจย์ลืมตาอันมืดมิดขึ้น

เมื่อจ้องมองไปที่ประตู เขาพบชุดเครื่องแบบสีน้ำเงินเข้มที่มองมาจากด้านข้างของประตูกำลังเดินวนเวียนไปมา

เจย์พบว่าตัวเองนึกภาพใบหน้าของคน ๆ นั้นออกว่ากำลังรู้สึกไม่สบายใจได้อย่างง่าย ๆ และการตัดสินใจที่ล่าช้าเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในตัวเขาถึงแม้ว่าจะไม่สามารถมองเห็นบุคคลนั้นได้ด้วยตนเอง

“เข้ามาสิ” เจย์ร้องเรียก

แองเจลีนได้ยินแบบนั้นเธอเลยเข้ามาพร้อมกับรถเข็น เธอเข้ามาในห้องอย่างช้า ๆ โดยก้มหน้าลง

เธอดันรถเข็นไปจอดด้านข้างของเตียง เธอพยายามก้มหน้าให้ต่ำลงอีก

เกรย์สันตกใจเมื่อเขาได้รับรู้ถึงท่าทีเหมือนรู้สึกพ่ายแพ้ของเธอ

ทันใดนั้น เขารู้สึกเหมือนเพิ่งเซ็นสัญญาชีวิตโดยเข้าข้างนายหญิงไปไม่นานเกี่ยวกับท่านประธาน

เจย์นั่งนิ่งอยู่บนเตียง ดวงตาเหมือนนกอินทรีจ้องไปที่แองเจลีนโดยไม่กระพริบตา

ในเวลาที่เริ่มหมุนไปในความเงียบ...

เกรย์สันจ้องไปที่ท่านประธานก่อนจะหันไปมองแองเจลีน

ขณะที่แองเจลีนเดินไปนั่งข้างเตียง เจย์ก็วางมือบนไหล่ของเธออย่างสบาย ๆ

แม้จะเห็นได้ชัดว่ามันต้องใช้ความแข็งแกร่งในระดับหนึ่งเพื่อทำให้หน้าที่ของเธอเป็นไปได้ง่ายขึ้น แต่เขาตัดสินใจที่จะนั่งนิ่งเหมือนก้อนหินบนเตียง

ดวงตาที่มีเสน่ห์ของเขาจ้องไปที่ใบหน้าของแองเจลีนอย่างมีความหมาย

แองเจลีนใช้มือที่เก้งก้างโอบรอบเอวของเขาด้วยมือที่สัมผัสตรงหลังแผ่นเล็ก ๆ ของเขา

สมมติว่าถ้าอย่างน้อยเขาพยายามช่วยตัวเองบ้าง แองเจลีนก็จะใช้กำลังเพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น อย่างไรก็ตาม เขาตระหนักว่าร่างของเจย์ไม่ได้กระดิกจากเตียงเลยด้วยซ้ำ

ความรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย แองเจลีนหันไปแอบมองเจย์อย่างตื่นตระหนก เธอลงเอยด้วยการสบตากับสายตาที่หยอกล้อของเขา ตามด้วยน้ำเสียงของเขาอย่างเชื่องช้า “ฉันไม่คิดว่าผู้ดูแลที่อ่อนแอเช่นนี้จะสามารถดูแลฉันได้นะ”

เกรย์สันตอบว่า “ผมเข้าใจแล้วครับ งั้นผมจะไปหาคนอื่น”

ทันใดนั้นแองเจลีนยกแขนที่กระชับขึ้นของเธอและรวบรวมกำลังทั้งหมดในร่างกายของเธอขณะที่เธออุ้มเจย์และเคลื่อนตัวเขาขึ้นไปนั่งบนรถเข็นอย่างระมัดระวังได้ในที่สุด