ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 607

เมื่อแองเจลีนสวมชุดสีดำเดินออกมา เจย์ก็จ้องมองมาที่เธอโดยไม่คลาดสายตา

ท่าทางของเธออ่อนโยนและสง่างาม

เธอดูสง่างามและละเอียดอ่อน

เขาไม่สามารถเทียบเธอกับโรสได้อีกต่อไปเพราะเธอเป็นแบบนี้ไปแล้ว เธอเป็นแองเจลีน เซเวียร์เหมือนคนเดิมคนก่อนหน้านี้ ดวงตาของเธอนุ่มนวลราวกับสายน้ำ ในขณะที่สายตาของเธอได้แสดงออกมาเหมือนในตอนนั้น

อย่างไรก็ตาม การสวมหน้ากากปิดปากสีน้ำเงินมันไม่เข้ากับความสง่างามบนใบหน้าของเธอ

“เธอไม่จำเป็นต้องใส่ชุดสีดำเลย” เจย์พูดขึ้นในทันใด

เขาสวมชุดสีดำเพื่อไว้อาลัยต่อพ่อแม่ที่เสียชีวิตของเขา

เธอไม่มีเหตุผลที่จะต้องแสดงความเคารพต่อฆาตกรเช่นนี้

แองเจลีนยิ้มจนดวงตาของเธอเป็นเส้นโค้ง “ฉันอยากแต่งตัวเหมือนคุณ”

เด็กน่ารักสามคนกำลังนั่งอยู่รอบโต๊ะอาหารเพลิดเพลินกับอาหารเช้าที่ปรุงโดยนักโภชนาการอย่างเอร็ดอร่อย เมื่อได้ยินคำพูดไร้ยางอายของแองเจลีน เซ็ตตี้น้อยและร็อบบี้น้อยก็วางช้อนส้อมที่อยู่ในมือทันที

ทั้งสองดูรู้สึกหมดความอร่อย

“คุณน้าอะไรก็ได้คะ ทำไมคุณยังไม่ออกไปจากที่นี่อีก?” เซ็ตตี้น้อยพูดอย่างไม่ปรานี

แองเจลีนหยิบหนังสือคำถามออกมาจากข้างหลังเธอราวกับว่าเธอกำลังใช้ท่าทางเล่นกลเสกมันขึ้นมา จากนั้นเธอก็เดินไปหาเซ็ตตี้น้อยอย่างรวดเร็ว

“คุณเซ็ตตี้น้อย โปรดตรวจสอบสิ่งนี้ก่อนสิ”

เซ็ตตี้น้อยเอื้อมมือไปหยิบหนังสือคำถาม เมื่อเธอเห็นว่าคำตอบทั้งหมดเกือบจะเหมือนกับคำตอบมาตรฐาน เซ็ตตี้น้อยก็มองพ่ออย่างโกรธเคือง “คุณพ่อคะ ทำไมคุณพ่อถึงช่วยเธอ?”

แองเจลีนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และสงสัยอย่างลับ ๆ ว่า ‘เซ็ตตี้น้อยรู้ได้ยังไงว่าเจย์บี้ช่วยฉัน’

เธอจ้องมองไปที่เจย์และเธอแอบดีใจอยู่ข้างในใจ โชคดีที่เธอคิดแผนมาตรการป้องกันเรื่องนี้ไว้ก่อนแล้วกับเจย์บี้เมื่อวานนี้และทำให้เขายืนอยู่เคียงข้างกับเธอ

ใครจะไปรู้ เจย์โพล่งออกมาว่า “เธอตอบคำถามด้วยตัวเธอเองเพียงหกข้อ”

แองเจลีนเข้าใจอย่างถ่องแท้ถึงความจริงที่เจย์จะไม่มีวันวิงวอนเพื่อเธอ

เธอเริ่มทำตัวไร้ยางอาย “ฉันไม่ไป”

ดวงตาเหมือนอัลมอนด์ของเซ็ตตี้น้อยเปิดกว้าง “คุณทำตัวไร้ยางอายเกินไปไหม?”

แองเจลีนพูดอย่างตรงไปตรงมาและจริงจังว่า “ฉันไม่ได้ทำตัวไร้ยางอาย อย่างมากที่สุด ฉัน… จะไม่ใช่ครูสอนพิเศษที่บ้านของพวกหนู แต่ฉันยังคงเป็นผู้ดูแลพ่อของพวกหนูอยู่”

เซ็ตตี้น้อยโกรธมาก “คุณพ่อ ดูสิว่า คุณน้าอะไรก็ได้ ไม่ได้ทำตามคำพูดของเธอเลย เธอไม่สมควรที่จะเป็นผู้ดูแลของคุณพ่อเลยนะคะ”

เจย์เพ่งสายตาไปที่แองเจลีน แต่แองเจลีนจงใจหันมองไปทางอื่นพร้อมพูดว่า ‘ฉันไม่ฟัง’

ดวงตาของเจย์ถูกวาดออกมาเป็นรอยยิ้ม

ก่อนที่เขาจะตัดสินใจ แองเจลีนกำลังจะเดินออกไปข้างนอก “ดอกไม้ในสวนดูเหี่ยวเฉาจัง ฉันขอไปรดน้ำให้พวกมันก่อนนะ”

เซ็ตตี้น้อยตะโกนอย่างโกรธจัด “คุณน้าอะไรก็ได้ คุณพ่อของฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าเขาจะลงโทษคุณยังไง!”