ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 611

เจย์เยาะเย้ยอย่างเย่อหยิ่ง “เซร่า อย่าทำให้ฉันเสียความรู้สึก”

เซร่าอึ้ง

ในตอนแรกเธอได้คิดไว้ว่าความเย่อหยิ่งของเจย์จะสงบลงตั้งแต่เขาพิการและเขาจะเปลี่ยนอารมณ์ร้ายของเขาได้

ความเย่อหยิ่งของเขายิ่งเลวร้ายลงอย่างไม่คาดคิด

“ท่านอาเรส ใครให้ความมั่นใจแก่คุณกัน ถึงได้เป็นคนจองหองขนาดนี้นี้? ตอนนี้คุณเป็นแค่คนพิการคนหนึ่ง”

สายตาของเซร่าจ้องไปที่ขาของเขาอีกครั้ง การแสดงออกที่โกรธเคืองและรุนแรงจากความรักที่ไม่สมหวังของเธอปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

นัยน์ตาเหยี่ยวของเจย์หรี่ลงเล็กน้อย

เซร่าได้กระตุ้นความโกรธของเขาอย่างเห็นได้ชัด!

เมื่อเขากำลังจะปลดปล่อยอารมณ์เกรี้ยวกราดของเขาออกมา ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงตบดังขึ้นมา

ลอยนิ้วมือทั้งห้าปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเซร่าทันที

เจย์มองขึ้นไปและเห็นโจเซฟินมองเซร่าอย่างดูถูก โจเซฟินดุว่า “ผู้หญิงเลวทรามอย่างเธอสมควรที่จะมายุ่งเกี่ยวกับพี่ชายของฉันหรือ?”

เซร่ามีสีหน้าครอบงำด้วยความโกรธ “โจเซฟิน อาเรส เธอกล้าตบหน้าฉันเหรอ?”

โจเซฟินยิ้มและพูดว่า “ฉันตบเธอไปแล้ว ก็สมควรจะโดนตบแล้วหนิ!”

เซร่าจ้องมองพวกเขาด้วยดวงตาสีแดงเลือด “ฉันตั้งท้องน้องชายพ่อคนเดียวกับเธออยู่นะ เธอไม่กังวลว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับน้องชายของเธอเลยงั้นเหรอ? ฉันคิดว่าพ่อของเธอจะรังเกียจเธอที่คิดจะฆ่าลูกชายของเขานะ เธอมันเป็นแค่– ”

“เซร่า เซเวียร์” ก่อนที่เซร่าจะเอ่ยคำว่า ‘ลูกสาวบุญธรรม’ เจย์ก็ตะคอกขัดจังหวะคำพูดนั้นออกมาในทันใด

เซร่าตัวสั่นด้วยความกลัว เธอไม่คิดว่า แม้เจย์จะพิการอยู่แต่ออร่าของเขาจะยังคงดูน่ากลัวอยู่มาก

กระนั้น เขาซ่อนความเงียบอยู่ภายใน

เขารู้สึกซาบซึ้งเล็กน้อยที่พ่อแม่น่าขยะแขยงของเขาได้มอบน้องสาวที่ไร้เดียงสาและใจดีให้เขา

หลังจากที่แองเจลีนได้จัดการกับดอกกล้วยไม้เสร็จแล้ว เธอก็รีบวิ่งออกไปตามหาเจย์ทันที

อสังหาริมทรัพย์ทัวร์มาลีนมีพื้นที่ขนาดใหญ่มากจนต้องใช้เวลานานในการหาเขา

เมื่อนึกถึงการเคลื่อนตัวที่ไม่สะดวกของเขาและตระกูลอาเรสก็มีแต่คนที่เหมือนสัตว์ประหลาดและปีศาจมากมาย เธอกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเขา เธอกลัวมากจนเหงื่อออกมาในระหว่างทางที่เธอตามหาเขา

เมื่อเห็นโจเซฟินเข็นเจย์เข้ามาตรงหน้าเธอ แองเจลีนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ในขณะที่โจเซฟินเห็นแองเจลีนซึ่งสวมหน้ากากอยู่ไกล ๆ และในตอนนี้สถานะตัวเธอเองถือว่าเป็นผู้ดูแลส่วนตัวของเจย์ หล่อนเลยแสดงท่าทีดูหมิ่นเธอจากระยะไกล

“ฉันขอพูดหน่อย เธอทำอะไรได้บ้างในฐานะผู้ดูแล? เธอปล่อยให้ผู้ป่วยเข็นรถไปไหนมาไหนคนเดียวได้ยังไง? เกิดอะไรขึ้นถ้าเขาต้องเจอกับอันตราย?”